WSPOMINAM GOLE Z WAMI
Były napastnik reprezentacji Anglii Les Ferdinand opowiada o dawnych spotkaniach z Polakami.
JAKUB KRUPA: Grał pan przeciwko Polsce w eliminacjach mistrzostw świata dwukrotnie: w 1993 i 1996 roku. Czy kiedykolwiek podchodził pan do tych meczów w jakiś specjalny sposób, mając świadomość historii starć angielsko-polskich – w tym pamiętnego meczu z 1973 roku na Wembley?
LES FERDINAND (BYŁY NAPASTNIK REPREZENTACJI ANGLII):
Dla mnie zawsze najważniejsze było, że rozgrywaliśmy eliminacje mistrzostw świata i skupialiśmy się na tym, żeby zapewnić sobie miejsce w turnieju. Wiemy, że Polska miewała dobre drużyny i to nigdy nie były łatwe mecze, ale coś, z czym musieliśmy sobie poradzić. Do tego oczywiście dochodzi fakt, że zawsze wiedzieliśmy, iż będą mieli wsparcie kibiców na Wembley, bo w Wielkiej Brytanii mieszka wielu Polaków.
Ten pierwszy mecz, w eliminacjach mistrzostw świata w Stanach Zjednoczonych 1994, wygrany 3:0, zaczął pan w najlepszy z możliwych sposobów, strzelając gola już w piątej minucie. Pamięta pan to spotkanie?
To był mój drugi gol dla reprezentacji Anglii. Wie pan, to zabawne, bo czasami ludzie zatrzymują mnie na ulicy, wspominają jakieś bramki, a ja stoję i się głowię, bo wszystkich nie pamiętam. Ale kiedy ktoś mi da jakąś podpowiedź, natychmiast sobie to przypominam: długa piłka nad linią obrońców i nad moją głową, przyjąłem lewą nogą na linii pola karnego, zbiegłem do środka, a później strzał prawą nogą przy dalszym słupku. Z pewnością wywołało to u was zawód, ale mnie dało dużo radości...
Ponownie zagrał pan z Polską trzy lata później. Nasza drużyna zaczęła strzelanie, golem Marka Citki, który wspominamy do dzisiaj. Odrobiliście straty dzięki dwóm bramkom Alana Shearera. Było to tuż po mistrzostwach Europy w Anglii, a przed meczem była specjalna ceremonia z hitową piosenką „Three Lions”, która stała się nieoficjalnym hymnem waszej kadry...
Tak, było wokół tego sporo szumu. Mieliśmy nawet swoją wersję, więc w szatni dużo się działo. I dobrze: to nas pompowało przed meczem, wychodziliśmy dodatkowo zmotywowani. Pamiętam, że w tym meczu grałem z przodu z Shearerem. To była dla nas rzadka okazja na poziomie kadry, chociaż cały rok graliśmy razem w ataku Newcastle i ludzie zdali sobie sprawę z tego, że moglibyśmy zrobić to samo w reprezentacji.
Tylko tym razem to on strzelał.
W obu przypadkach graliście na Wembley, przed dziesiątkami ty
Ferdinand jest teraz dyrektorem w Queens Park Rangers. sięcy kibiców. W tym tygodniu z powodu koronawirusa piłkarze wystąpią przed pustymi trybunami.
To naprawdę dziwny czas, ale musimy dbać o bezpieczeństwo, więc konieczne jest ograniczenie liczby osób na stadionie. W pewnym sensie przypomina mi to początki mojej kariery, kiedy po raz pierwszy dołączyłem do Queens Park Rangers i występowałem w rezerwach. Grało się na stadionach i było miło, ale na trybunach bywało po kilkanaście, a najwyżej sto osób, które urwały się z pracy i oglądały mecz. Teraz są dziennikarze, skauci rywali i to w sumie pewnie mniej więcej tyle samo widzów. To naprawdę dość surrealistyczne doświadczenie, że jest się na tym wielkim stadionie, ale słyszy się wszystko, co piłkarze krzyczą do siebie na boisku. Normalnie nie można usłyszeć nawet słowa, a teraz – wszystkie komendy trenerów. Do tego dochodzi fakt, że nie ma żadnej euforii po strzeleniu gola, nikt nie skacze na trybunie za bramkami...
Dla Polaków batalie z wami zawsze były szczególnymi meczami – nazywanymi nawet przez niektórych żartobliwie derbami Anglii, z powodu licznej polskiej społeczności na Wyspach. Teraz fani nie będą mogli pojawić się na stadionie.
To wielka strata. Nie znam zawodnika, który nie chciałby grać przed tłumami, bo stąd czerpie się energię, euforię, siłę. Pamiętam stare Wembley, to doświadczenie z tunelu, gdzie widziało się naprawdę wystraszonych rywali, bo wiedzieli, co ich czeka – i zawsze mieliśmy poczucie, że to nam pomaga wygrywać. Trochę inaczej to wygląda na współczesnym Wembley, bo wszyscy chcą grać na tym stadionie i nie ma tej onieśmielającej atmosfery, która była wcześniej, i to nawet przy pełnych trybunach. Rywale wychodzą i myślą: „To jest to, czego chcę w swojej karierze, chcę zagrać dzisiaj dobry mecz”. Nie jestem pewien, czy element przewagi gospodarzy istnieje na nowocześniejszych obiektach.
Anglicy będą faworytami w meczu z Polakami. To będzie dwudzieste spotkanie, a Biało-czerwoni wygrali tylko raz, w Chorzowie w 1973 roku. Angielska drużyna jest też wymieniana wśród faworytów czerwcowych mistrzostw Europy. Zasłużenie?
Faktycznie, jeśli spojrzy się na nasz bilans z Polską, to wydaje się, że Anglia zawsze ma pewną przewagę i dlatego wiele osób będzie pa
Trochę to inaczej wygląda na współczesnym Wembley. Wszyscy chcą grać na tym stadionie i nie ma tej onieśmielającej atmosfery, która panowała wcześniej.
trzyło na nas jako faworytów. Mogę to zrozumieć. Ale patrząc na zawodników, których macie w kadrze, byłoby niemądre, gdyby moi rodacy potraktowali ten mecz zbyt nonszalancko. I z pewnością jest jeden gracz, którego angielscy kibice boją się w szczególności, bo jeśli wyjdzie na boisko, to wszystko może się wydarzyć.
Za chwilę dojdziemy do Roberta Lewandowskiego, ale po przeciwnej stronie boiska wybiegnie Harry Kane, którego zna pan doskonale. Pracował z nim pan w Tottenhamie. Czy Polacy powinni się go obawiać równie bardzo, jak kiedyś Gary’ego Linekera, Teddy’ego Sheringhama czy pana?
Bez cienia wątpliwości! Harry udowodnił swoją wartość, to jeden z najlepszych napastników nie tylko w Europie,
ale na świecie. Jeśli spojrzy pan na to, ile strzela goli i w jakiej jest formie, to ma pan jasny obraz tego, z jakim ryzykiem wiąże się niedocenianie zagrożenia, jakie stwarza. O wszystkich najlepszych zawodnikach świata mówi się to samo: że dają od siebie coś ekstra. Pewnie, mają talent i możemy się nim zachwycać, ale też po prostu zostają dłużej po treningu, wykonują dodatkowy wysiłek, żeby maksymalnie go wykorzystać, nawet wtedy, kiedy inni już się przebrali i poszli do domu. Tym się różnią.
Kogo by pan wskazał, gdyby musiał wybrać pomiędzy Lewym a Kane’em do swojej drużyny? Wow, trudny wybór! Naprawdę. Lewandowski regularnie gra w Lidze Mistrzów, udowadnia swoją wartość z najlepszymi. Obaj są kompletnymi graczami: mogą strzelić prawą nogą, lewą, głową. To dwaj najlepsi napastnicy na świecie, więc naprawdę byłoby trudno wybrać jednego z nich. Jestem wielkim fanem Kane’a, pracowałem z nim od dzieciaka i wiem, do czego jest zdolny. Ale też uwielbiam oglądać Lewandowskiego. Obaj są stworzeni do gry na najwyższym poziomie.
W QPR mieliście kilka lat temu Pawła Wszołka, który teraz wrócił do ekstraklasy, ale wielu angielskim kibicom polska piłka kojarzy się głównie z Lewandowskim. Słusznie?
Myślę, że wasz futbol to znacznie więcej niż Robert. Wielu ludzi docenia styl, jakość i umiejętności Polaków, bo coraz więcej waszych piłkarzy gra w całej Europie i zdobywa doświadczenie w czołowych ligach, także w Anglii. Zresztą, pełniąc rolę dyrektora ds. piłki nożnej w QPR, każdego miesiąca dostaję dziesiątki wiadomości o polskich graczach, którzy sobie gdzieś nieźle radzą i na których warto zwracać uwagę.
Patrząc w przyszłość – jedną z kwestii, która pobudza wyobraźnię kibiców, jest możliwość pojawienia się całego pokolenia zdolnych, polskich piłkarzy urodzonych w Wielkiej Brytanii, którzy będą mogli grać dla obu reprezentacji. James Tarkowski wybrał Anglię. Czy spodziewa się pan, że będziemy mieli więcej takich sytuacji?
Oczywiście. Wielu Polaków osiedliło się w Anglii, stworzyło tutaj swój dom i ich dzieciaki będą mogły grać dla obu reprezentacji. Jednak myślę, że tak długo, jak będziemy z wami wygrywać, większość będzie przychodziła do nas, ha, ha, ha!
Jest jeden gracz w reprezetacji Polski, którego angielscy kibice boją się w szczególności, bo jeśli wyjdzie na boisko, to wszystko może się wydarzyć.