MILIK I PIĄTEK NIE MUSZĄ NOSIĆ TOREB LEWEMU

Kompleksy wpędzają nas do grobu. Nie wiem, czy to kwestia wychowania w Europie Środkowo-wschodniej, pozostałości po poprzedniej epoce, czy brak wiary w swoje możliwości. Jeszcze chwila i będziemy się bali własnego cienia, bo za mali, za brzydcy, zbyt biedni i bez potencjału. Wszyscy biegają szybciej, skaczą wyżej i są silniejsi od nas. Zawodnicy rywalizujący na arenie sportowej dostarczają nam medali i powodów do dumy, a mimo to zachowujemy się czasem jak użytkownicy Instagrama. Oglądamy zdjęcia, zachwycamy się wykreowanymi tam ideałami, a gdy sami stajemy przed lustrem, widzimy wielki tyłek i wystające boczki. Na szczęście nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Bo gdy spotykam później takiego gościa w siłowni, okazuje się, że wcale nie jest tak wysoki, wyrzeźbiony i wcale nie podnosi większych ciężarów niż ja. Może nie jesteśmy najpiękniejsi, najsilniejsi i nie startujemy jako faworyt w każdej mistrzowskiej imprezie, żyję jednak nadzieją, że młode pokolenie z większym optymizmem spojrzy na siebie i swoje możliwości.

Przed meczem z Anglią świat się skończył, gdy Robert Lewandowski zamiast do Londynu poleciał do Monachium. Gość jest geniuszem, ale zrzucanie całej siły polskiej piłki nożnej na jego barki jest moim zdaniem nadużyciem i policzkiem dla pozostałych reprezentantów Polski. Takich historii można znaleźć więcej. Siatkówka swój koniec świata przeżyła w 2009 roku, gdy na mistrzostwa Europy do Turcji nie polecieli Mariusz Wlazły, Michał Winiarski i Sebastian Świderski. Całe środowisko modliło się o jak najniższy wymiar kary, żeby poszczególne porażki nie bolały za mocno, a polska siatkówka nie stoczyła się do drugiej ligi na Starym Kontynencie. Wielcy mistrzowie leczyli kontuzje, a pod ich nieobecność rozbłysła gwiazda 21-letniego wówczas Bartosza Kurka, Piotrek Gruszka przeżywał szczyt formy zostając MVP turnieju, a Michał Bąkiewicz zdefiniował pojęcie defensywnego przyjmującego. Pierwszy raz w historii zostaliśmy siatkarskimi mistrzami Europy. Wtedy mieliśmy szansę zrozumieć, że nie poszczególne nazwiska, a praca u podstaw jest bazą do tego, że siatkówka to nie tylko mecz i wynik końcowy, ale system szkolenia i ogromny potencjał młodych ludzi, którzy szybko przebijają się na międzynarodowy poziom.

Arkadiusz Milik i Krzysztof Piątek mają swoje deficyty, ale powiedzenie, że mogą nosić Lewandowskiemu torbę z butami, jest stwierdzeniem na wyrost. Jeden i drugi potrafili dostarczać nam wielu radości, a kwoty ich transferów jasno pokazują, że nie są to anonimowi gracze. Może nie są geniuszami futbolu, ale doniesienia prasowe przed meczem z Anglią świadczyły o tym, że na Wyspy wysłaliśmy kolonię karną, która pojechała odkupić grzechy i błędy szkoleniowe polskiej piłki. Szukanie pozytywów nie jest naszą cechą narodową, ale nieszczęsne starcie z Anglią było dla mnie przekroczeniem granic absurdu w narzekaniu. Boję się, że klimat, w jakim była prowadzona przedmeczowa narracja, jest odzwierciedleniem tego, jak sami postrzegamy siebie. Akurat na arenie sportowej nie możemy czuć się jak reprezentanci drugiego sortu. Nigdy nie będziemy grali w piłkę jak Brazylijczycy, a porównanie Bundesligi czy Premier League do naszej Ekstraklasy nie ma najmniejszego sensu. Poszukajmy jednak pozytywów, bo Jakub Moder, który strzelił bramkę na Wembley, może być tego dobrym przykładem. To polska Ekstraklasa wychowała tego młodego zawodnika, który pokazał się idąc na wypożyczenie do Odry Opole, a następnie trafił do Brighton & Hove Albion.

Sport kocha takie piękne historie, a z siatkarskiego podwórka wystarczy przywołać przykład kapitana reprezentacji Polski Michała Kubiaka. Skreślony przez polską myśl szkoleniową, że mały, nieskoczny i wcale nie za silny, szukał swojego szczęścia w Izraelu czy drugiej lidze włoskiej. Dziś jest dwukrotnym mistrzem świata. Przykład Michała pokazuje, że cechy charakteru, takie jak waleczność, pewność siebie i boiskowa bezczelność, mogą okazać się kluczem do wielkiej kariery. Nieważne, gdzie się urodziłeś i wychowałeś. Najważniejsze, jakie cele sobie wyznaczyłeś i ile jesteś w stanie poświęcić, żeby je zrealizować. Jestem więcej niż przekonany, że młody polski piłkarz wchodząc na legendarne Wembley, myśli o tym jak wygrać, a nie o tym, co zrobić, by uniknąć kompromitacji.

Pandemia zdemolowała nasze głowy, ale sport podniósł się szybko z tego dołka. Codzienność i monotonia treningu nie należą do najprzyjemniejszych, ale są bazą do powtarzalności, która jest mile widziana na najwyższym sportowym poziomie. Może lekiem na całe zło okaże się ten pierwszy krok w szukaniu możliwości powrotu do normalności. Stańmy przed lustrem, spójrzmy sami sobie głęboko w oczy i głośno powiedzmy, że damy radę. Nie, że jakoś się uda. Bazując na swoim potencjale, świadomie zaakceptujmy swoje braki, ale pamiętajmy, że lista naszych atutów jest zdecydowanie dłuższa niż nam się wydaje.