Pech mi nie odpuszcza
MICHAŁ GŁUSZNIEWSKI: Minęło już trochę czasu od wypadku podczas meczu z Górnikiem Polkowice. Jak się pan czuje?
DAWID SMUG (BRAMKARZ HUTNIKA KRAKÓW): Teraz już jest lepiej. Mijają dwa tygodnie od zabiegu i powoli wracam do zdrowia. Na początku byłem obolały, jednak opuchlizna schodzi i rany się goją.
Jaka była diagnoza lekarzy?
Mam pękniętą żuchwę. Moja szczęka jest unieruchomiona i nie mogę jej otwierać. Mogę mówić tylko ruszając samymi ustami, przez to mocno zmieniła się też moja dieta. Od momentu kontuzji jem tylko rzeczy rozdrobnione. Koktajle, kremy, jogurty i soki. W święta będę tylko patrzył, jak inni się zajadają.
Pamięta pan moment uderzenia?
Samego momentu, w którym dostałem w głowę, nie pamiętam. Pamiętam, że zostałem na boisku do końca połowy, bo chciałem, by drugi bramkarz się dogrzał. Ale nie pamiętam tego, że złapałem jeszcze piłkę. Dopiero na skrócie to obejrzałem.
Adrenalina zrobiła swoje?
Tak, byłem w szoku i dogranie wydawało mi się dobrym pomysłem. Później pomyślałem, że straciłem ząb i gdy byłem w szpitalu, to dzwoniłem do chłopaków, żeby go poszukali. Z tych emocji zwariowałem i dopiero po telefonie policzyłem swoje jedynki. Na szczęście były cztery, wszystkie na swoim miejscu.
Od razu po zejściu na przerwę udało się pan do szpitala?
Obejrzeli mnie sanitariusze i pojechałem na SOR. Nie dzwoniliśmy po karetkę, zawiózł mnie kontuzjowany kolega. Łatwiej było dać znać lekarzowi, że przyjedzie taki pacjent, zamiast angażować karetkę, tym bardziej że są bardziej potrzebujący takiego transportu.
Ernest Terpiłowski przeprosił pana za tę sytuację?
Od razu po meczu napisał mi wiadomość z przeprosinami. To był wypadek, ryzyko zawodowe. Nie mam do niego żalu, bo o co? Człowiek idzie do innej pracy i też może mu się coś stać, normalna sprawa.
Są jeszcze szanse na występ w tym sezonie?
Raczej nie, całą rundę mam z głowy. Cieszę się jednak, że nie jest to kontuzja mięśniowa. Nogi i ręce mam sprawne, za tydzień, dwa będę mógł zacząć biegać i postaram się nie tracić czasu.
Po awansie Hutnik długo zawodził. Czuliście wtedy, że nie pasujecie do tej ligi?
Nie, absolutnie. Mieliśmy fajne mecze, dobrze graliśmy z czołowymi drużynami, ale przychodził taki moment, że sami sobie stwarzaliśmy proczyła blemy. Mamy młody zespół, po sporym przeskoku z III do II ligi. Przytrafiały się błędy indywidualne i nie punktowaliśmy. Potrzebowaliśmy doświadczenia i już beze mnie chłopaki pną się w górę.
Sytuacja się poprawiła i Hutnik uciekł z ostatniego miejsca. Czuje pan ulgę?
Do tego uczucia jeszcze daleko. Cieszę się, że przyszły zwycięstwa i przesunęliśmy się wyżej, ale to na razie mały krok, bo naszym celem jest utrzymanie. Myślę, że walka o pozostanie w lidze potrwa do ostatniej kolejki, ale mam nadzieję, że my zapewnimy je sobie wcześniej.
W tym sezonie obronił pan 5 na 10 rzutów karnych. Gdzie się pan tego nauczył?
To ostatnio moje ulubione pytanie. Wielu rzeczy nauczył mnie trener Skórski. Wiem, jak podejść do strzelającego zawodnika, jak wytrącić go z równowagi, jak wyczekać do ostatniej chwili. Nie ukrywam, że teraz jest już trudniej. Piłkarze z przeciwnych zespołów wiedzą już, że parę karnych obroniłem i inaczej podchodzą do strzelania.
W przerwie zimowej nie miał ofert z silniejszych klubów?
Była cisza. Zdawałem sobie sprawę, że ważna jest dla mnie ta runda, niestety skońsię przedwcześnie. Kontrakt z Hutnikiem mam do końca czerwca, odbyliśmy już wstępne rozmowy. Każdy piłkarz ma jednak ambicje, by iść wyżej i zobaczymy, co się wydarzy. Ostatnio tak pomyślałem, że jak wszystko jest u mnie za dobrze, to coś musi się wydarzyć. Ten pech mnie nawiedza co jakiś czas.
Kilka lat temu był pan piłkarzem juniorskich drużyn Interu Mediolan. I tam też skończyło się na kontuzji?
Będąc w GKS Bełchatów, dostałem ofertę od Interu i wyjechałem do Włoch. Początek miałem bardzo dobry. Szybko się zaaklimatyzowałem, miałem też okazję trenować z pierwszym zespołem, gdy potrzebowali bramkarzy. Dobrze się to układało, grałem w Primaverze i nagle doznałem kontuzji nerwu kulszowego. Do tego doszła kość śródstopia i było po graniu. Siedem miesięcy przerwy pokrzyżowało plany, ścieżkę, którą miałem iść.
Za granicą występował pan także na Litwie. Skąd pomysł na transfer do Atlantasu Kłajpeda?
Po odejściu z Górnika Łęczna byłem wolnym zawodnikiem. Czekałem na rozwój zdarzeń i zadzwonił do mnie Tadek Labukas. Graliśmy razem w Miedzi i utrzymywaliśmy kontakt. Powiedział, że szukają bramkarza i spytał, czy jestem zainteresowany. „Przyjeżdżaj, musisz się pokazać, jak dobrze wypadniesz, to podpiszesz kontrakt” – tyle mi wystarczyło. W tym klubie były wtedy problemy finansowe, ale dla mnie najważniejsza była regularna gra. Spakowałem się i pojechałem na kolejną przygodę. Nie bałem się wyzwania.
W Polsce dotychczas nie udało się panu zagrać w najwyższej lidze.
Najbliżej byłem w Łęcznej. Na początku trener Andrzej Rybarski na mnie nie stawiał, później trener Franciszek Smuda stawiał na doświadczenie i wolał w bramce na Sergiusza Prusaka. Marzeń o ekstraklasie nie porzucam. Pracuję po to, by ktoś dał mi szansę.
Z tych emocji zwariowałem, myślałem, że straciłem ząb i dopiero siedząc w szpitalu, policzyłem swoje jedynki. Na szczęście były cztery, wszystkie na swoim miejscu.