Magic czaruje we Wrocławiu
Poprzeczka wisi bardzo wysoko, bo przy Oporowskiej wszyscy oczekują, że Jacek Magiera wróci do ligi z przytupem.
Nie, nie mam w kontrakcie klauzuli o możliwości jego rozwiązania w przypadku propozycji prowadzania reprezentacji Polski – zastrzegł Jacek Magiera na pierwszej konferencji prasowej w Śląsku Wrocław. Już sam fakt, że w ogóle stawiane są takie pytania, wiele znaczy. To najmodniejsze nazwisko na trenerskiej karuzeli, tyle że Magiera do niedawna uparcie odrzucał wszystkie oferty, bo wolał posadę w PZPN. Dopiero teraz, dość niespodziewanie, podjął pracę w Śląsku. Ma wiele do udowodnienia, bo choć z Legią grał w Lidze Mistrzów i zdobył mistrzostwo Polski, wbrew pozorom nie ma dużego ligowego stażu. W ekstraklasie prowadził drużynę tylko w 38 meczach, zaliczając do tego tymczasowe zastępstwa.
Humanista w szatni
„Magic dziękujemy ci legionisto”, „Jacek to nie twoja wina, to ch... jest drużyna”, „Zamiast zmieniać wciąż trenerów, przehandlujcie tych kelnerów” – takie hasła przedstawiali we wrześniu 2017 roku kibice Legii, gdy okazało się, że prezes Dariusz Mioduski zwolnił Jacka Magierę i w jego miejsce zatrudnił Romeo Jozaka, co do tej pory jest uważane za jeden z największych błędów właściciela klubu z Łazienkowskiej. Magiera, choć był odpowiedzialny za brak awansu do fazy grupowej Ligi Mistrzów i Ligi Europy, miał prawo liczyć na większe zaufanie po tym, co zrobił w pierwszym sezonie. Przejmował drużynę we wrześniu 2016 roku po Besniku Hasim na trzynastym miejscu w tabeli. Na koniec roku była już trzecia pozycja, a wiosną obrona mistrzowskiego tytułu. Na dodatek Legia nieźle radziła sobie w Champions League. W grupie zajęła trzecie miejsce, dzięki czemu zagrała w 1/16 finału Ligi Europy, gdzie w dwumeczu była gorsza o jedną bramkę od Ajaksu Amsterdam (0:0 i 0:1). Zanosiło się, że Magiera jako szef długofalowego projektu to naprawdę realny scenariusz, a nie jeszcze jedna pusta deklaracja. Wszystko przemawiało za utalentowanym trenerem – chciał się rozwijać, miał dobry kontakt z drużyną, lubili go kibice, no i autentycznie był człowiekiem Legii, w której wiele lat grał w piłkę, a potem u kolejnych szkoleniowców starannie przygotowywał się do trenerskiego zawodu. Nie brak głosów, że gdyby Mioduski wtedy wytrzymał ciśnienie i nie zwolnił go akurat po wyjazdowej porażce ze Śląskiem (1:2), Magiera pracowałby w Legii jeszcze długo. Może nawet do dziś. – Dla mnie zawsze był trochę inny niż większość kolegów. Typ humanisty, a takich ludzi nie spotyka się w piłkarskiej szatni zbyt często – przyznaje Tomasz Sokołowski I, który grał z Magierą w Legii. – Lubił czytać, widać, że historyczna pasja nie była żadną pozą. Miał szacunek dla faktów i ciągle chciał się uczyć. Był więc dobrym kandydatem na trenera, bo z drugiej strony jako zawodowy piłkarz na dobrym ligowym poziomie poznawał futbol od podszewki – zaznacza były reprezentant Polski. Magiera, magister historii, ale też mistrz Europy U-16 z 1993 roku, w pierwszej reprezentacji nigdy nie zagrał,
DNI
minie w dniu meczu Śląska z Jagiellonią od poprzedniego spotkania, w którym Jacek Magiera, wówczas jako trener Legii, prowadził ligowy zespół. lecz w Legii cenili go za solidność. Trudno było nie zauważyć, jak wiele zawdzięcza cierpliwej i regularnej pracy. Na własnej skórze przekonywał się, że w piłce liczy się nie tylko talent i jako trener z tym ważnym doświadczeniem umiał się dzielić ze swoimi podopiecznymi.
Z dalszego szeregu
– Przede wszystkim wie, czego chce. Od strony teoretycznej Jacek ciągle idzie w górę. A od strony praktycznej? Trzeba się wstrzymać z oceną, bo w klubowej piłce ciągle jeszcze niewiele zrobił. Jasne, trenował Legię, ale to tak, jakby pracował w domu – mówi Jan Urban. Gdy on prowadził Legię, Magiera był w sztabie. – Najpierw jako asystent, a potem na równi z moim najbliższym współpracownikiem, czyli Kibu Vicuną, i to jest znamienne. Bo początkowo nie znałem Jacka, więc siłą rzeczy musiał być w dalszym szeregu, ale swoją pracą stopniowo zdobywał uznanie. Niezwykle starannie robił to, co do niego należało i jeszcze starał się dołożyć od siebie – opowiada Urban. Ciekawe, że to właśnie on był trenerem Śląska, kiedy przegrała z nim Legia i w efekcie Magiera stracił w niej pracę. – Czyli że ja „zwolniłem” Jacka? Tyle że teraz to on ma pracę, a ja nie – uśmiecha się były szkoleniowiec m.in. Osasuny Pampeluna. – Każdego trenera zwykle kiedyś zwalniają. Mnie w Śląsku też w końcu podziękowali – słusznie zauważa.
Nie prosi o ochronę
Na razie jednak wszystko idzie zgodnie ze standardowym i wizerunkowym planem, czyli Magiera w Śląsku jest postrzegany jako „projekt długofalowy”. Jeżeli szefowie klubu tego aspektu aż tak mocno nie eksponują, to wyłącznie dlatego, że akurat teraz mogliby zabrzmieć wyjątkowo sztucznie. Zwolniony Vitezslav Lavička miał przecież być trenerem idealnie skrojonym pod potrzeby i plany wrocławskiego klubu. Jeżeli stracił pracę w sytuacji, gdy zespół jest w górnej połówce tabeli, trudno przekonywać kibiców, że jednak Magiera jest tym wyjątkowym i idealnym dla Śląska trenerem. Działacze siłą rzeczy musieliby więc uznać, że pomylili się co do pierwotnej oceny Lavički, dlatego lepiej bez głośnych zapowiedzi czekać, aż Magiera sam się wykaże. W Śląsku musi budować i potwierdzać swoją pozycję wynikami. Już w pierwszych dniach pokazał, że nie ma zamiaru uciekać od odpowiedzialności, nie szuka zawczasu żadnego alibi, nie prosi kibiców i dziennikarzy o „okres ochronny”. Wręcz przeciwnie – wrażenie jest takie, że delikatnie podgrzewa atmosferę i stan napięcia, zaznaczając, że ten sezon dla
Śląska wcale nie jest stracony i że wystarczy rzucić okiem na tabelę, by określić, co jest jeszcze do ugrania. To całkiem czytelna sugestia, że przy pomyślnych wiatrach Śląsk może jeszcze zakwalifikować się do europejskich pucharów. Przepustką może być czwarte miejsce, a od tej lokaty wrocławian w tej chwili dzielą zaledwie trzy punkty.
Zaraz się zacznie
Magiera jest powszechnie postrzegany jako trener posiadający doskonałe kwalifikacje do pracy z młodymi piłkarzami. Wprawdzie to samo można było powiedzieć o jego poprzedniku, który przed przyjściem do Śląska przez ponad trzy lata był trenerem czeskiej kadry narodowej U-21 (z młodzieżą pracował dłużej niż Magiera w PZPN), lecz polski szkoleniowiec zapewne ma lepsze rozeznanie na krajowym rynku i wśród polskich piłkarzy grających w zagranicznych klubach. A Śląsk w ostatnim czasie chce stawiać na takich zawodników. Nowy trener w kontynuacji obranej strategii ma wydatnie pomóc. O ile jednak w ostatnich miesiącach w szerokiej kadrze ekstraklasowej drużyny pojawia się coraz więcej młodzieży, o tyle do ligowego składu przebijają się nieliczni. Za Magiery powinno się to zmienić, ale bez uszczerbku, a nawet z poprawą jakości gry. W Śląsku wiara, że popularny „Magic” posiada czarodziejską moc, jest duża i przynajmniej na razie niezachwiana.
Dopóki jego nowy zespół nie zagrał żadnego meczu, jest bojowo i optymistycznie. W każdym ligowym klubie jest jednak deficyt czasu, dlatego już od poniedziałkowego spotkania z Jagiellonią zacznie się rozliczanie Magiery z oczekiwań i wyników. – Gorąco mu życzę, by tego czasu i cierpliwości dostał w Śląsku choć trochę więcej. Na pewno na to zasługuje – twierdzi Sokołowski.