Nikt mi tego nie wymaże
KRZYSZTOF PULAK: Czego się pan spodziewa po sobotnim starciu Cracovii z Lechem?
JACEK ZIELIŃSKI (BYŁY TRENER LECHA I CRACOVII): Oba zespoły grają na razie poniżej oczekiwań. Lech zachowuje iluzoryczne szanse, aby włączyć się do walki o europejskie puchary. Cracovia natomiast ma jeszcze przed sobą Puchar Polski (półfinał z Rakowem 14 kwietnia w Krakowie – przy. red.), ale jednocześnie jest uwikłana w walkę o utrzymanie. Spotkają się więc ze sobą dwie „ranne” drużyny i sam jestem ciekawy, co z tego wyniknie. Myślę, że przerwa reprezentacyjna wyszła na plus Cracovii. Michał Probierz mógł popracować z zespołem niemalże w pełnym składzie, a w Lechu kilku zawodników było poza klubem z racji powołań, jak m.in. Lubomir Šatka, Filip Marchwiński czy Jakub Kamiński. Dlatego głównie Pasy mogły w optymalnym składzie przygotować się do tego spotkania.
Gdy na początku rundy wiosennej trener Probierz składał dymisję, mówił, że zespół Pasów potrzebuje świeżego impulsu. Pana zdaniem ostatnie wyniki Cracovii są właśnie wynikiem braku nowych bodźców czy może jednak wypadkową losowych sytuacji boiskowych?
Trudno mi powiedzieć, bo nie jestem w środku klubu. Cracovia rzeczywiście wygląda ostatnio średnio. Nie jak zespół walczący o utrzymanie i umierający za punkty na boisku. Umiejętności piłkarskie są w niej na pewno dużo wyższe niż miejsce w tabeli. Prawda jest jednak taka, że gdy drużyna zapląta się w walkę na dnie tabeli, to umiejętności nie są najważniejsze. Wtedy na wierzch wychodzą właśnie takie walory jak mobilizacja i zaangażowanie, które trzeba pokazać na boisku. A w Cracovii tego na razie nie widać. To może być właśnie problem.
Gdyby miał pan wskazać najbardziej satysfakcjonujący moment w pana karierze szkoleniowej, byłaby to praca w Lechu czy Cracovii?
Przeszedłem w swoim w życiu wiele przygód trenerskich. Na pewno ta w Lechu była najbardziej ekscytująca. Zdobycie mistrzostwa Polski i europejskie puchary to niezapomniane rzeczy, których już nikt nie wymaże z historii i mi tego nie zabierze. Jednak czas w Cracovii również wspominam bardzo miło. Od gry o utrzymanie, po zajęcie czwartego miejsca w tabeli i występy w europejskich pucharach. A przede wszystdo kim bardzo dobrą grę, którą do dziś doceniają kibice Pasów. W Poznaniu i Krakowie pozostawiłem wielu znajomych i przyjaciół. Oba kluby darzę wielkim sentymentem. Kiedy pana zespół zremisował z Juventusem Turyn (3:3), Franciszek Smuda powiedział: „U piłkarzy Lecha procentuje doświadczenie wyniesione z ich ostatniego startu w fazie grupowej europejskich rozgrywek”. W takim razie, na ile był to zespół będący kontynuacją poprzedniej ekipy, a na ile nowy autorski projekt? Franiu podczas swojej przygody z Lechem rzeczywiście awansował do 1/16 finału Pucharu
UEFA i to, co się wtedy wydarzyło, na pewno miało wpływ na dalszą postawę Kolejorza w kolejnych latach. Natomiast od tego czasu minęło wówczas ponad półtora roku, więc jednak to był trochę inny zespół. Również jeśli chodzi o sposób ustawienia na boisku. Ale na pewno doświadczenie części chłopaków z kampanii 2008/09 później zaprocentowało. Także nie
Jacek Zieliński Cracovię prowadził w latach 2015–17, a Lecha Poznań
w 2009–10. odcinam się od wpływu poprzedniego trenera, ale my też dołożyliśmy swoją cegiełkę i odcisnęliśmy swoje piętno na tym projekcie.
Rozumiem, że tak samo wygląda sprawa w przypadku wygranej Lecha z Manchesterem City (3:1), do której doszło dwa dni po pana odejściu z Kolejorza.
Mojej odciśniętej dłoni już nie widać, ona została dawno zamazana. Co by nie mówić, zwycięstwo poszło na konto Jose Marii Bakero, któremu przypadł splendor za tę wygraną. Ja się cieszyłem, że zespół ułożony przeze mnie dał sobie radę z takim rywalem jak Manchester City i była to dla mnie olbrzymia satysfakcja. Choć nie ukrywam, że serce wtedy bolało.
Od tamtej pory minęła ponad dekada, a Lech tylko raz sięgnął w tym czasie po mistrzostwo kraju. Czy zgodziłby się pan z tezą, że w dłuższej perspektywie czasowej zaprzepaszczono zdobyte wtedy międzynarodowe doświadczenie?
W tej sprawie musiałby się wypowiedzieć ktoś, kto był w ciągu minionej dekady w Lechu i układał ten zespół. Więc ja się odnosić do tego nie będę. Ale nie ukrywam, że to, co zrobiliśmy z moją grupą ludzi w Kolejorzu, na trwałe zapisze się w pamięci kibicom. A do pozostałych kwestii niech się odnoszą statystycy.
Do europejskich pucharów awansował pan również z Cracovią. Co spowodowało, że z zespołu walczącego o utrzymanie Pasy szybko zmieniły się w jedną z najefektowniej grających drużyn w lidze?
W Cracovii trafiłem na zespół będący w dołku, ale sama drużyna bardzo mocno trzymała się ze sobą w szatni. To byli chłopcy, którzy przebywali na co dzień w swoim towarzystwie i tworzyli zgraną ekipę. To później zaowocowało. Nie było w tym żadnych większych czarów. Postawiliśmy na piłkę ofensywną, która pasowała tym zawodnikom. Ten styl ich cieszył, a oni mieli umiejętności pozwalające na grę w określony sposób. Mam na myśli między innymi Denissa Rakelsa, Marcina Budzińskiego, Mateusza Cetnarskiego i Bartosza Kapustkę. Wszyscy byli zawodnikami, którzy chcieli grać taki futbol i przeć do przodu. Ich grupa stanowiła jedność.
dzisiaj patrzę z dużym szacunkiem na tych chłopaków.
Pana losy w obu klubach mają jeden wspólny mianownik, mianowicie współpracę z polskimi napastnikami, którzy potem zrobili udane międzynarodowe kariery. Jak pan z perspektywy czasu wspomina współpracę z Robertem Lewandowskim i Krzysztofem Piątkiem?
Prawda jest taka, że Piątek odszedł w momencie, gdy jego trenerem już przez rok był Michał Probierz i to on go bezpośrednio przygotował do wyjazdu. Ja Krzyśka miałem u siebie niecały sezon,
Po pół roku mojej pracy wiedzieliśmy, że Robert Lewandowski odejdzie. Można powiedzieć, że przygotowywaliśmy go do tego, by odszedł od nas w jak najlepszej dyspozycji.
ale dopiero u Michała Piątek był już zdecydowanym pierwszym wyborem w ataku i kapitanem drużyny. Jeśli chodzi o Roberta, to fajnie było współpracować z takiej klasy piłkarzem i człowiekiem. Już po pół roku mojej pracy wiedzieliśmy, że Robert odejdzie. Można powiedzieć, że przygotowywaliśmy go do tego, by odszedł od nas w jak najlepszej dyspozycji. A on odwdzięczył się nam tytułem króla strzelców i dużą pomocą przy zdobyciu tytułu mistrza Polski.