NAJLEPSZY TURNIEJ W HISTORII
Cieszę się, że EURO się skończyło, gdyż to był dla mnie bardzo intensywny czas. Latałem do Glasgow i Londynu, gdzie obowiązują różne obostrzenia. Testy, formularze, kolejki na lotnisku i przed stadionem – tak wyglądała nasza rzeczywiść. Widz dostaje produkt na sam koniec, ale cała logistyka jest uciążliwa. Mimo wszystko nie narzekam, bo pracowałem przy najlepszym turnieju w historii, a przynajmniej, najlepszym, jaki pamiętam.
Zapowiadało się, że zdominuje go taktyka, a były wzloty, upadki, sensacje, finał zakończył się rzutami karnymi. Kibice dostali produkt najwyższej jakości. Z wycięstwo Włochów mnie zaskoczyło. Kibicowałem im tym bardziej po tym, co się stało w półfinale po tym karnym i po przepchnięciu Anglików. Gdyby w finale znalazła się Dania, to nie wiem, czy by nie wygrała. Duńczycy pokazali się z bardzo dobrej strony podczas tych mistrzostw. Patrząc na zakończenie meczu z Italią, można powiedzieć, że karma powraca, bo Anglicy nie wykorzystali trzech karnych, w tym dwóch zmarnowanych przez piłkarzy specjalnie wprowadzonych na jedenastki. Wygrał Roberto Mancini, przegrał Gareth Southgate. Jeśli popatrzeć na zawodników obu drużyn, zwłaszcza rezerwowych, to widać, że Anglicy byli mocniejsi, grali u siebie, uchodzili za faworyta. Pokazali siłę, strzelając gola. Wtedy powinno być zalecenie ze strony selekcjonera, żeby zdobyć drugą bramkę, a potem ewentualnie trzecią. A oni myśleli, że dowiozą wynik, co próbowali robić w meczu z Polską. Teraz nie grali jednak z naszą drużyną, ale przeciw Włochom. W karnych Mancini znowu zachował się zdecydowanie lepiej niż Southgate, który przekombinował i przegrał. Ma nauczkę na przyszłość. Wicemistrzostwo Europy stanowi jednak dla Anglii wielki sukces. To młoda drużyna, a w kolejce czeka kolejnych 15 zdolnych piłkarzy. Myślę, że w przyszłości będzie mocna, ale nie wiem, czy taki finał powtórzy się przez następne lata. Ten turniej nie odkrył jednak gwiazd. To bardziej sukces drużyn niż indywidualności. W każdym zespole, który daleko zaszedł, takie jednak były. Fajnie się stało, że nagrodę MVP dostał Gianluigi Donnarumma. Oprócz karnych, miał też inne spektakularne interwencje, jak te w meczu z Austrią. Wielkie słowa uznania dla Manciniego i jego sztabu. Obejmując kadrę powiedział, że wygrają mistrzostwa Europy w 2020, a zwyciężyli w 2021. To była jedyna nieprawdziwość w jego słowach. Trzeba mieć charakter, aby wejść do szatni i powiedzieć to drużynie w rozsypce.
Ogromne brawa dla Włochów, mieli trudniejszą ścieżkę. To jednak Anglia przegrała ten finał. Southgate dysponował wszelkimi narzędziami, aby zostać mistrzem Europy, ale stało się inaczej. EURO się skończyło, teraz czas na emocje związane ze startami polskich klubów w europejskich pucharach. Legia w pierwszym meczu z Bodo/ Glimt wyglądała porządnie. Byłem tym zaskoczony. Trener Michniewicz narzekał na transfery, kilku zawodników odeszło. Obawialiśmy się też o sztuczne boisko, o to że rywale są w środku sezonu, ale te niedogodności nie przeszkodziły Legii. Wygrała 3:2, ale bramki na wyjeździe już się nie liczą, więc trzeba do końca zachować czujność. Warszawska drużyna jeszcze nie zapewniła sobie awansu. Jeśli straci gola, to będzie nerwowo. Mimo wszystko jestem o nią spokojny. Nie tylko dlatego, że zdobyła trzy bramki, ale potrafiła wyjść spod pressingu, oskrzydlić i wygląda na to, że już na początku sezonu jest dobrze przygotowana pod względem fizycznym. Dlatego w rewanżu nie spodziewam się kłopotów. Nie można jednak zlekceważy rywala. Przy odpowiednim podejściu mentalnym z awansem nie powinno być problemów.
Z kolei Śląsk wygrał po męczarniach. Jeśli nasze drużyny wygrywają w dobrym stylu czy nawet przepychają się z trudem do kolejnej rundy, to dobry prognostyk przed ligą. W cześniej jednak przyjdzie mecz o Superpuchar. Wiemy, jak prezentuje się Legia, ale nie mamy takiej wiedzy na temat Rakowa. Trener Marek Papszun będzie miał więcej materiału do przeanalizowania i co za tym idzie przewagę.
Legia zawsze będzie jednak faworytem w starciach z polskimi drużynami. To przedsmak tego, co będziemy oglądać w lidze, gdzie spodziewam się walki Legii, Lecha, Rakowa i Śląska, a jeszcze doszedł Łukasz Podolski do Górnika. Mimo wszystko nie przewiduję się, by zabrzanie włączyli się do walki o mistrzostwo, ani nawet o puchary.
Nie wierzyłem, że Łukasz wróci do Polski, ale słowa dotrzymał. Duże wyrazy szacunku, ale pytanie, po co przychodzi? Jak Górnik może pomóc Podolskiemu albo jak Podolski pomoże Górnikowi? On sam nie będzie decydował o losach meczów, gra cała drużyna i czasami będzie sfrustrowany. Oby wytrzymał na boisku. Polska liga jest niewdzięczna i potrafi brutalnie zweryfikować przyjeżdżających piłkarzy. Wszyscy bardzo się cieszymy, że tu trafił, bo podnosi to prestiż rozgrywek, ale niczego za darmo nie dostanie. Budujące jest to, że Poldi wywodzi się z tego rejonu. Teraz trzeba zacisnąć zęby i pokazać charakter. Gorzej jak będzie myślał, że wszystko samo dobrze pójdzie, bo choć ma ogromne wsparcie i zaufanie ze strony kibiców, to jednak nawet taka sympatia ma swoje granice. Ja trzymam kciuki za Łukasza i za Górnika. Czuję się mocno związany z tym klubem, tam się wychowałem. A teraz czekamy na sezon polskiej Laligi.