Czy Tokio to będzie szczyt szczytów?

Im bliżej igrzysk olimpijskich w Tokio, tym bardziej można mieć pewność, że pomimo poważnych problemów organizacyjnych związanych z pandemią koronawirusa sportowy poziom tej imprezy sięgnie kosmosu. I nawet brak publiczności na trybunach nie powinien wpłynąć negatywnie na występy olimpijczyków, którzy skumulowali w sobie dodatkową energię, skoro termin tokijskiego zlotu został przesunięty o rok. Wprawdzie aż 6000 lekarzy japońskich sformułowało petycję, w której zażądali odwołania igrzysk z powodu rozszerzającej się zarazy, to jednak olimpijczyków w tym roku już nie da się powstrzymać. A co ich powstrzymywało we wcześniejszych latach? W okresie 1894 – 1936, a nawet 20 lat dłużej, największą trudnością były podróże międzykontynentalne, bo zanim rozwinęła się w pełni komunikacja lotnicza, trzeba było tygodniami płynąć przez morza i oceany statkiem. W 1908 roku w roli pogotowia ratunkowego wystąpił Londyn, zastępując Rzym, który musiał się wycofać z roli organizatora, bo państwo włoskie skupiło ogromne fundusze na likwidowaniu szkód po wybuchu Wezuwiusza. W 1976 roku zimowe igrzyska zamiast Denver zorganizował Innsbruck. P ierwsza wojna światowa wstrzymała igrzyska 1916, pochłonęła w sumie 20 mln ofiar, w tym 135 olimpijczyków z wicemistrzem olimpijskim i rekordzistą świata w biegach długich Francuzem Jeanem Bouinem oraz czterokrotnym mistrzem Wimbledonu, brązowym medalistą ze Sztokholmu nowozelandzkim tenisistą Anthonym Wildingiem na czele. Pierwsze po wojnie igrzyska w Antwerpii (1920) przeprowadzono w prymitywnych warunkach przy wyłączeniu narodów ocenionych w niej negatywnie (Niemiec, Austro-węgier i Turcji), a Polska i Rosja same musiały się wyłączyć z powodu dwustronnego konfliktu militarnego. Następną wielką przeszkodą okazała się druga wojna światowa, która zabrała dwa terminy igrzysk (1940 i 1944), a po niej wyłączono początkowo z ruchu olimpijskiego Niemcy i Japonię. Wśród 75 mln śmiertelnych ofiar drugiej światówki znalazło się ponad 400 olimpijczyków, w tym nasz mistrz długich dystansów Janusz Kusociński. Później przeszkadzały uczestnikom olimpijskich batalii tylko bojkoty ze względów politycznych albo akty terrorystyczne, pomagały za to zintensyfikowana komunikacja lotnicza i telewizyjne transmisje satelitarne, a wreszcie internet. Dopiero koronawirus sprawił kłopot nawet większy niż szerząca się od 1918 roku epidemia grypy „hiszpanki”.

Niemniej, przedolimpijski „wyścig zbrojeń”, a przede wszystkim konkretne wyniki w dyscyplinach rekordowych, skłaniają do przypuszczenia, że poziom walki o medale będzie rzeczywiście kosmiczny. Jeśli chodzi o lekkoatletykę, Amerykanin Ryan Crouser poprawił jeden z najstarszych rekordów świata (z 23,12 na 23,37 m), podobnie jak Norwego Karsten Warholm na 400 m pł (46.78 – 46.70). A osiągnięcia czołowych sprinterek wskazują na to, że mogą paść również trzymające się od 1988 roku, sięgające już męskiego poziomu rekordy Amerykanki Florence Griffith-joyner na 100 i 200 m (10.49 i 21.34). T ymczasem w sportach rekordowych coraz bardziej istotną rolę zaczyna odgrywać postęp technologiczny. Badania naukowe wykazały, że pewien model pantofli biegowych pozwala zawodnikom uzyskiwać wyniki od 2 do 6 procent lepsze. W pływaniu z kolei sensacją stał się zakaz używania czepka, mającego dobrze kryć fryzury afro. Martwić może to, że coraz więcej sportowców próbuje unikać kontroli antydopingowej i za to słusznie są dyskwalifikowani. Asy tenisa z kolei – jeden po drugim wycofują się z igrzysk w Tokio, które byłyby dla nich dodatkowym balastem. Może to ułatwi zdobycie medali Idze Świątek i Hubertowi Hurkaczowi?