W SUPERPUCHARZE WYGRAŁ ZESPÓŁ
Tydzień temu w tym miejscu mocno komplementowałem niedawno zakończone mistrzostwa Europy, w których błyszczały nie pojedyncze gwiazdy, a zespoły, jako całość. Najdalej zaszły drużyny, w których postawiono na kolektyw. To samo można powiedzieć o rozegranym w sobotę Superpucharze Polski – po triumf sięgnął bardziej zgrany zespół.
To bardzo dobrze, że ekipa z Częstochowy rozpoczyna nowy sezon z podobnym przytupem, jak skończyła ubiegły. To pokazuje, a może bezpieczniej będzie napisać „zapowiada”, że nie mamy do czynienia z kolosem na glinianych nogach.
I to wbrew temu, co można by wywnioskować, patrząc na opakowanie (czyli stadion).
Raków zachwycił i zaskoczył całą Polskę, sięgając w ubiegłym sezonie po wicemistrzostwo oraz Puchar Polski, teraz postawił kolejną pieczątkę. Duża w tym oczywiście zasługa trenera Marka Papszuna. Bo nie ma lepszego świadectwa klasy szkoleniowca, niż sukces z drużyną o tak – zdawałoby się – niewielkim potencjale. Ale trenerowi Rakowa udaje się wyciągnąć ze swoich piłkarzy więcej niż maksimum. Niebezpieczeństwem takich małych klubów, które nagle stają się rewelacją ligi, jest to, że bardzo trudno potwierdzić wysoki poziom w sezonie następnym. Zwłaszcza w sytuacji, gdy odchodzą najbardziej wartościowi zawodnicy. A te odejścia są nieuniknione, bo to konieczny element polityki finansowej. Pojawiają się piłkarze, którzy przykuwają uwagę innych, przychodzi oferta nie do odrzucenia i trzeba szukać następców. Warto tu dodać, że w przypadku Rakowa nie mówimy o tym, że piłkarze są rozrywani. Nie ma kadrze zawodników, którzy łapaliby się w składzie zamożniejszych ligowych rywali, jak Legia czy Lech. I to kolejny dowód na solidną pracę, którą wykonuje trener. To również dowód na to, że klub to przede wszystkim odpowiedni ludzie na odpowiednich miejscach, a nie infrastruktura. Napisałem, że triumf w Superpucharze zapowiada kontynuację, dlatego że było to tylko preludium do całego sezonu. Sezonu, w którym Marek Papszun i jego podopieczni będą jednocześnie starać się obronić miejsce w czołówce, a może powalczą o więcej i po raz pierwszy w historii będą próbowali dostać się do fazy grupowej europejskich rozgrywek. Jestem bardzo ciekaw, jak długo ten organizm jest w stanie pracować na 120 procent swoich możliwości. Ale zapowiada się obiecująco.
Ubiegły sezon oraz sobotni mecz pokazały, że finansowa przepaść między drużynami w naszym kraju ma się nijak do różnicy sportowej. Natomiast różnica finansowa przekłada się na sportową, kiedy przychodzi do gry w Europie. Uważam za niedopuszczalne, a wręcz kompromitujące, że trener mistrza Polski na mecz o Superpuchar wystawia zawodników drugiego planu, a potem, kiedy robi się niebezpiecznie, próbuje ratować sytuację, wystawiając graczy z podstawowego składu. Nie umniejszam tym sukcesu Rakowa, pokazuję tylko słabość Legii, która szykując się do meczu w drugiej rundzie KWALIFIKACJI Ligi Mistrzów przeciwko FLORZE TALLINN, traktuje po macoszemu FINAŁ krajowych rozgrywek.
A przecież powinno to być święto polskiej piłki! Tak jak w różnych towarzysko-biznesowych sytuacjach obowiązuje dress code, tak samo trzeba wymagać pewnego zachowania jeśli chodzi o mecze. Nie można przyjść na tak ważne spotkanie w krótkich spodenkach, trampkach i t-shircie. Jak kibice czy sponsorzy mają traktować tak zachowujący się zespół? Jak ich przyciągnąć do klubów i na stadiony?
Apisząc o kibicach i sponsorach, trzeba wspomnieć o jednym z najważniejszych wydarzeń transferowych tego lata, czyli przyjściu Lukasa Podolskiego do Górnika Zabrze. To niewątpliwie jedno z najciekawszych wydarzeń w historii ekstraklasy – do polskiej ligowej drużyny przychodzi mistrz świata. Nic dziwnego, że transfer ten wzbudza tak ogromne zainteresowanie i na pewno słupki oglądalności w meczach z jego udziałem mocno wywindują. Sam jestem bardzo ciekawy tego transferu. Widzę tu jednak pewne zagrożenia i mam nadzieję, że Podolski jest świadomy, że przenosząc się do Zabrza, nie tylko spełnia swoje marzenie, ale wchodzi jednocześnie na pole minowe. Wiadomo, że oczekiwania sportowe względem byłego zawodnika między innymi Bayernu Monachium będą ogromne. Słuchając wypowiedzi szefów klubu i samego Lukasa nie bardzo wiem, czy transferowi temu przyświecał cel sportowy, sentymentalny, marketingowo-pr-owy czy każdy po trochu. Chciałbym wierzyć, że transakcja ta przyczyni się do wzrostu prestiżu naszych rodzimych rozgrywek, że Podolski pomoże Górnikowi walczyć o wyższe cele, że przyciągnie na stadiony kibiców, może też innych słynnych piłkarzy. Jestem jednak świadomy, że może narobić naszej piłce szkody. Dlaczego? Porównajmy to wydarzenie z zakończeniem kariery w Borussii Dortmund Łukasza Piszczka i zaangażowaniem się byłego reprezentanta Polski w projekt LKS Goczałkowice. Mamy tu do czynienia z przejściem z profesjonalnej piłki do futbolu amatorskiego. Jeśli więc okaże się, że Lukas Podolski będzie dzielił swe obowiązki między występy w show ,,Mam Talent” i grę w Górniku, stawiając występy telewizyjne ponad obowiązki klubowe, to znaczy, że traktuje profesjonalny klub jak amatorski. A wtedy Górnik i nasza liga zamiast zyskać na prestiżu, mogą go stracić. Mam jednak nadzieję, że moje obawy są nieuzasadnione...