Wszystkie decyzje podejmujemy wspólnie
Agnieszka Skrzypulec jedzie na swoje trzecie igrzyska w karierze i drugie z obecną załogantką Jolantą Ogar.
EDYTA KOWALCZYK: Przed igrzyskami w Rio de Janeiro wszyscy ostrzegali przed śmieciami pływającymi w olimpijskim akwenie. W Enoshimie takich problemów nie będziecie mieć, ale na co trzeba zwrócić uwagę na japońskich wodach?
AGNIESZKA SKRZYPULEC: Wygląda na to, że to akwen nieco łatwiejszy niż ten w Rio, ale wszystko zależy od warunków. Z jednej strony, możemy prognozować stabilny wiatr od oceanu, a wystarczy, że przejdzie tajfun, wszystko zamiesza w pogodzie i ta zmieni się na kolejne dwa tygodnie, osłabi podmuchy. Jesteśmy z Jolą (Ogar, załogantka Skrzypulec – przyp. red.) uniwersalnymi zawodniczkami, które w każdych warunkach są w stanie walczyć o najwyższe miejsca. Tym bardziej że z Japonii mamy dobre wspomnienia. Dwa lata temu podczas zawodów przeprowadzanych na olimpijskim akwenie przed igrzyskami zdobyłyśmy brązowe medale. To nasz motor napędowy, który sprawia, że pewnie się czujemy. Sprzęt też mamy dobrze dobrany pod panujące tam warunki.
Z Jolantą Ogar pływacie razem od 2018 roku. Wcześniej rywalizowałyście razem do igrzysk olimpijskich w Londynie, a później miałyście sześcioletnią przerwę. Co wpływa na to, że wasza współpraca układa się teraz dużo lepiej niż wcześniej?
Jesteśmy starsze i nasze dotychczasowe doświadczenia pokazały, jak ważna jest komunikacja w załodze. Od momentu powrotu do wspólnego pływania, poświęciłyśmy dużo uwagi temu, żeby dobrze rozdzielić zadania i odpowiedzialność na łódce.
W tych newralgicznych momentach, kto odpowiada za to, by potrząsnąć sobą nawzajem?
Cóż, ostatecznie to ja trzymam za ster, ale wszystkie decyzje podejmujemy wspólnie. Dzięki temu czujemy, że każda z nas jest na równi odpowiedzialna za to, co się dzieje podczas wyścigu.
Będą to pani trzecie igrzyska, jest pani mistrzynią świata w załodze z Irminą Mrózek Gliszczynską, z Ogar macie na koncie pierwszy w historii krążek żeńskiej załogi w imprezie tej rangi, czyli brąz ME. Mimo wszystko podkreśla pani, że w Tokio będzie trzeba zachować szczególną uwagę. Lubię obserwować zachowania zawodników na wielkich imprezach i da się zauważyć, że czasami liderzy nie wytrzymują presji. Dobrze, że mamy to doświadczenie olimpijskie, bo dzięki temu wiemy, gdzie trzeba uważać, gdzie może wystąpić ryzyko kłopotów. Jednak na tyle sobie ufamy z Jolą, że polegamy na sobie, gdy robi się gorąco i to jest nasza siła. Poświęciłyśmy wiele czasu na przygotowania, szukałyśmy naszych słabych stron, by je zniwelować. Wszystko po to, by tego najważniejszego dnia móc sobie powiedzieć, że zrobiłyśmy wszystko, aby się odpowiednio przygotować. Zachowujemy spokój, ale też czujemy ekscytację faktem, że możemy walczyć z innymi ekipami jak równy z równym. Jedziemy spełniać nasze marzenia.