GOŃMY ŚWIAT WYSTĘPAMI W PUCHARACH
Długo czekaliśmy na start nowego sezonu PKO BP Ekstraklasy i już w piątek to oczekiwanie dobiegnie końca. Liga wróci, będzie zupełnie inna niż poprzednio, ale czy gorsza? Występy w początkowych fazach europejskich pucharów i transfery poczynione przez kluby z ekstraklasy napawają nas nadzieją. I oby nasze nadzieje się spełniły, bo sezon będzie długi. W kilku poprzednich obserwowaliśmy wyścig żółwi. Było w ekstraklasie kilka ekip z mistrzowskimi aspiracjami, ale często po wejściu na falę te zespoły dopadał kryzys. I tak po kilku meczach bez wygranej taka ekipa pokornie wracała do peletonu i liczyła na kolejną ucieczkę po paru wygranych spotkaniach. Finalnie do mety jako pierwsza zazwyczaj dojeżdżała Legia.
Teraz kandydatów do mistrzostwa mamy bardziej konkretnych. Mam tu na myśli przede wszystkim Lecha. Okres przygotowawczy z zespołem Kolejorza przepracował już Maciej Skorża. Do klubu trafiło kilku ciekawych zawodników. Kibiców zelektryzował powrót Barry’ego Douglasa. Po wyjeździe z Polski nie podbił Premier League, nawet w niej nie zadebiutował, ale na jej zapleczu grał co najmniej solidnie. Szkot ma ułożoną nogę, dobrze broni i daje bardzo dużo w ofensywie. Douglas moim zdaniem idealnie wypełni lukę po sprzedanym do Unionu Berlin Tymoteuszu Puchaczu. Do Polski wrócił też Radosław Murawski. Po odejściu z Piasta przez dwa lata grał w Palermo, później przeniósł się do Turcji. Wyjeżdżając z ekstraklasy, na pewno był słabszym piłkarzem niż dziś, a pamiętajmy, że w naszej lidze się wyróżniał. Z przodu Lech też się wzmocnił. O miejsce w składzie z Ishakiem rywalizować będzie Artur Sobiech, który jak na nasze warunki jest solidnym piłkarzem. Transfery Lecha robią wrażenie, ale chciałbym zauważyć, że dział skautingu poszedł na łatwiznę. Do Kolejorza sprowadzono sprawdzonych w Polsce piłkarzy, których nie trzeba było długo szukać. Murawski, Douglas i Sobiech niosą za sobą małe ryzyko transferowych niewypałów, w przeciwieństwie do wcześniejszych zaciągów ze Słowacji, Bałkanów czy Półwyspu Iberyjskiego.
Wypadałoby napisać coś o faworytach. Obok Kolejorza to oczywiście broniąca tytułu Legia. Piłkarze Czesława Michniewicza przeszli pierwszą rundę kwalifikacji do Ligi Mistrzów, ale później tradycyjnie już przegrali mecz o Superpuchar Polski. Wiemy, jak to trofeum jest traktowane przez kolejnych trenerów Legii i nie ma co tego rozpamiętywać. Superpuchar trafił do Częstochowy, czym jeszcze bardziej podniesiono tam poprzeczkę. Wicemistrzostwo, Puchar Polski i Superpuchar – to ugrali piłkarze Marka Papszuna w ostatnich miesiącach i ja jestem pod wrażeniem. Zobaczymy, jak Raków pokaże się w nowym sezonie. Cele na pewno są ambitne i mam nadzieję, że dobrą formę z krajowych rozgrywek częstochowianie przełożą na Ligę Konferencji Europy. Dużą niewiadomą jest dla mnie Pogoń Szczecin. W mojej opinii jej wynik w poprzednim sezonie był ponad stan i teraz Portowcom może być trudno go powtórzyć. Plusem na pewno jest transfer Piotra Parzyszka, ale lada chwila odejdzie Kacper Kozłowski i znów zrobi się dziura. Pieniądze za najmłodszego finalistę EURO w historii powinny być jednak na tyle satysfakcjonujące, że widok stanu klubowego konta może uspokoić działaczy w przypadku sportowego kryzysu.
Parzyszek jest kolejnym graczem, który wrócił do naszej ligi. Po kilkunastu miesiącach w PKO BP ekstraklasie znów zagra też Adam Hloušek. Czech miał solidny pobyt w Legii, ale ostatnio grał w 3. Bundeslidze i jego forma jest zagadką. Sam nie wiem, jak rozumieć takie powroty. Z jednej strony oznacza to, że trudno naszym działaczom nakłonić do gry w Polsce wyróżniających się piłkarzy w wieku 22–26 lat. Oni wybierają mocniejsze ligi, które dają im szansę promocji i kolejnego transferu. Z drugiej strony jest nadzieja, że dobrymi występami w pucharach nasze kluby polepszą trochę opinię o ekstraklasie. Brakuje nam sukcesów na arenie międzynarodowej. Brakuje nam klubu, który będzie regularnie grał w Champions League i ciągnął całą ligę w górę. Wtedy nasze zespoły mogłyby stać się w pełni atrakcyjne. Piszę „w pełni”, bo atrakcyjne to one już są. Pod względem infrastruktury w zasadzie nie ustępujemy Zachodowi. Mamy piękne stadiony, kolejne się budują (w Szczecinie i Płocku), kluby dobrze płacą, a z trybun wspierają graczy fanatyczni i bardzo kreatywni kibice.
Kolejną rzeczą (nie ostatnią), która mnie elektryzuje, jest przyjście Lukasa Podolskiego do Górnika Zabrze. W naszej lidze takiego piłkarza jeszcze nie było. Pojawienie się Poldiego na Śląsku to spełnienie obietnicy. W normalnych warunkach Górnikowi raczej nie udałoby się nakłonić do gry u siebie mistrza świata. Zastanawiam się, jak mu pójdzie. Przekornie powiem, że Górnicy mogą nas zaskoczyć, ale na minus. Obecność Podolskiego znacznie podnosi wymagania i związaną z tym presję. A gdy ta jest za duża, to w grze pojawia się nerwowość. Kluczem dla Górnika i Podolskiego będzie dobre wejście w sezon. W poprzednim mieliśmy w Zabrzu inną gwiazdę – Richmonda Boakye, ale o jego obecności kibice Górnika chcą jak najszybciej zapomnieć. Oby pobyt Poldiego okazał się z kategorii tych niezapomnianych.