Przespane lato Warty
Zieloni po raz drugi przystąpią do rozgrywek ekstraklasy z bardzo wąską kadrą.
Żaden dzień się nie powtórzy. Nie ma dwóch podobnych nocy. Dwóch tych samych pocałunków. Dwóch tych samych spojrzeń w oczy – brzmią słowa refrenu utworu „Nic dwa razy” w wykonaniu Maanam. Warta Poznań mogłaby dopisać własną zwrotkę, w której przeczyłaby tym tezom – wszak po raz kolejny Zieloni przespali letnie okienko transferowe. Jeśli osoby odpowiedzialne w Warcie za budowanie kadry w porę się nie obudzą, to ubiegłoroczny beniaminek ekstraklasy szybko może wrócić tam, skąd przybył – czyli do I ligi. Zwłaszcza że w tym sezonie z elitą pożegnają się aż trzy zespoły.
Powtórka z rozrywki
W poprzednich rozgrywkach sztab trenerski z Piotrem Tworkiem na czele oraz zawodnicy sprawili działaczom Warty fantastyczną niespodziankę. Zieloni stosunkowo szybko zapewnili sobie utrzymanie, co jest rzadkim komfortem wśród beniaminków (a potem nie zwalniali tempa i otarli się miejsce gwarantujące występy w europejskich pucharach). Zamiast wykorzystać te sprzyjające okoliczności i dobrze przygotować się do kolejnego sezonu, doprowadzono do powtórki sprzed roku. Bo w ubiegłym sezonie Warta nie od razu stała się rewelacją rozgrywek. Początek miała trudny, zaczynała z wąską kadrą, a niezbędne wzmocnienia pojawiły się dopiero pod koniec okna transferowego. I tak Michał Kopczyński trafił do Warty 20 sierpnia, Robert Ivanov 1 września, a dwa tygodnie później dołączył Mario Rodriguez. W efekcie cała trójka potrzebowała czasu, aby poznać taktykę, zadebiutować w rozgrywkach i pomóc zespołowi. Przed rokiem można było zrzucać winę na fakt, że Zieloni zapewnili sobie grę w elicie jako ostatni zespół – w wygranych barażach. Teraz żadnych usprawiedliwień nie ma. Dwukrotni mistrzowie Polski co prawda nadal są klubem z najniższym budżetem w stawce, ale są bogatsi o pełen sezon w krajowej elicie i pieniądze wypłacone z tytułu praw telewizyjnych – a te z uwagi na zajęcie 5. miejsca były wyższe niż oczekiwano. Nie miało to jednak przełożenia na letnie transfery. Owszem można pochwalić dyrektora sportowego Roberta Grafa za sprowadzenie Milana Corryna i Szymona Czyża. Obaj powinni grać w pierwszej jedenastce, ale ci piłkarze są tylko zastępstwem dla Makany Baku i Macieja Żurawskiego, którzy wrócili z wypożyczenia do swoich klubów. Nie ma więc mowy o wzmocnieniach, jest co najwyżej o próbie zrekompensowaniu strat, której efekt jest na razie niewiadomą.
Oprócz wymienionych do stolicy Wielkopolski trafił 19-letni
Konrad Matuszewski i Wiktor Pleśnierowicz. Ten drugi prawdopodobnie nie będzie gotowy do sezonu, bo zmaga się z urazem. Zresztą podobnie jak paru innych zawodników.
U progu sezonu w kadrze jest 23 piłkarzy z pola, z czego nie wszyscy zdrowi, a siedmiu nie ma nawet najmniejszego doświadczenia w ekstraklasie. Może więc powtórzyć się zdarzenie z rundy jesiennej poprzedniego sezonu, kiedy sytuacja kadrowa Zielonych była na tyle zła, że w starciu z Wisłą Kraków (2:1) trener Tworek nie mógł dokonać choćby jednej zmiany, by nie osłabić zespołu.
Niewykorzystana szansa
Wówczas udało się uratować sytuację zimą, ale czy warto tak ryzykować? A przecież trzeba też pamiętać, że już z założenia drugi sezon jest dla beniaminków trudniejszy. Mija początkowa ekscytacja i znika efekt nowości. Po zauroczeniu łatwo wpaść w rutynę, która utrudnia powtórzenie udanego sezonu, za który w przypadku eks-debiutantów uznaje się utrzymanie. Warta zawiesiła sobie poprzeczkę znacznie wyżej, ale trzeba sobie jasno powiedzieć, że nie będzie to dla niej punktem odniesienia. – Mimo tego, że Zieloni zajęli wysokie miejsce w pierwszym sezonie, to nikt nie będzie teraz oczekiwał od drużyny więcej. Trzeba oczywiście stawiać sobie wysokie cele, ale ważne, żeby mieć świadomość potencjału, jakim się dysponuje – mówi wychowanek Warty Maciej Żurawski, 72-krotny reprezentant Polski. Wydawało się, że sukces odniesiony w poprzednim sezonie napędzi klub do rozwoju. Obecnie trudno odnieść takie wrażenie.