JAPONIO, PRZEPRASZAM ZA NAJŚCIE
Napisałem już raz, jak powinno się witać, wchodząc do tradycyjnego japońskiego domu. „Ojama shimasu” – mówimy i kłaniamy się grzecznie. Czyli panie gospodarzu, przepraszam za najście. Nie dzień dobry, nie miło cię widzieć, tylko przepraszam. Nie powtarzałbym się pewnie z tą historią niecodziennej gościnności, jednak zadzwonił redaktor Krzysztof Wyrzykowski, trochę sobie jak zawsze ponarzekaliśmy i tak mu się to japońskie powitanie spodobało, że poprosił, bym zaczął od niego kolejny felieton. A pan Krzysztof to postać. Jemu się nie odmawia, jasna sprawa.
Zwłaszcza że metafora olimpijskiego domu na miejscu zyskuje głębsze oblicze. Z ekipą TVP Sport w Tokio wylądowaliśmy w niedzielę o dziewiątej rano, razem z największą grupą polskich sportowców. Z samolotu wyprowadzano nas partiami: najpierw mieszkańcy Japonii, potem goście olimpijscy – pierwsi zawodnicy, wszyscy pozostali uczestnicy igrzysk w kolejnej grupie. Grupie podkreślam, bo 60 osób w ciasnym korytarzu nie miało żadnych szans na społeczny dystans. Taki paradoks sytuacji. Następnie posadzono nas na krzesełkach. Tu już z dystansem, jednego za drugim. Głównie po to, byśmy zostali dokładnie policzeni i ponownie wypełnili druk, który wcześniej musieliśmy już uzupełnić w samolocie (i którego nikt od nas w końcu nie wziął), a jeszcze wcześniej w mobilnej aplikacji OCHA. To bardzo ważne słowo, powtarzane w każdym kolejnym punkcie tej naszej osobliwej drogi na wolność. Kiedy już nas porachowano i minęło pół godziny, ruszyliśmy do przodu, mijając zaskoczonych olimpijczyków. Może dlatego zostali, że ich trudniej było… policzyć? Bo nie siedzieli karnie na krzesełkach, tylko po 11 godzinach lotu leżeli w większości na podłodze, rozciągając zbite w podróży mięśnie. Naprawdę, trudno mi znaleźć lepsze wytłumaczenie faktu, że dziennikarze uzyskali pierwszeństwo nad sportowcami, dla których każda minuta regeneracji ma teraz naprawdę ogromne znaczenie. Z dobrych źródeł wiem jednak, że godzinę później, gdy my już przebrnęliśmy przez kolejny punkt podróży – czyli sprawdzenie poprawności wszystkich dokumentów i aplikacji – oni wciąż na tej podłodze leżeli. I czekali. A my już pluliśmy do probówki. Tak w Japonii przeprowadza się codzienne testy na COVID-19. Zebrana ślina wędruje do laboratorium na szybkie badanie. Żeby łatwiej było po długiej i męczącej podróży wypełnić probówkę dwoma centymetrami płynu, na ścianach przyklejono zdjęcia… cytryn.. Tuż obok ostrzeżenia, że do pojemnika nie oddajemy moczu. Bardzo pomocne.
Potem czekały na nas panie, które po raz kolejny sprawdziły te same dokumenty i te same aplikacje, tylko że one dały nam na końcu stempel i numerek. Ja dostałem 138 i to był numerek fotela, który wskazano mi celem oczekiwania na wyniki badań. Wszystko miło i sympatycznie do momentu, gdy okazało się, że siedzieć w tym fotelu mam dwie, trzy godziny i na dodatek muszę oddać do plastikowego worka swój paszport. Wszyscy musimy. Takiej procedury jeszcze nie znałem. Czy igrzyska w Tokio zostaną spłacone z kredytów zaciągniętych na nasze dokumenty, czas pokaże.
Już nie dowcipkuję, już nie przedłużam, choć nam wtedy minuty płynęły jak godziny. Paszport wrócił z akredytacją i ruszyliśmy przez pół lotniska po niebieski świstek, potwierdzający negatywny wynik badania na COVID-19. A potem po walizki, które czekały na nas ułożone kolorami. Następnie już tylko dwa okienka, w których należało pokazać OCHĘ, dwa kolejne formularze, w których znów napisaliśmy z jakiego kraju przyjeżdżamy, w którym hotelu zamieszkamy i… wreszcie wolność. No prawie. W oczekiwaniu na autobus do hotelu towarzyszyli nam specjalnie przydzieleni porządkowi. Gdy zgłosiło się potrzebę, odprowadzali pod drzwi toalety. Gdy głód, dreptali z nami do najbliższego sklepiku. Potem doczytałem, że to był ten sam dzień, w którym z lotniska zwiał olimpijczyk z Ugandy, by odnaleźć w Japonii nowe życie. A może po prostu nie wytrzymał?
Dokładnie o 16:11, ponad siedem godzin po wylądowaniu w Japonii, dotarłem do hotelu… w którym czekały kolejne dwa druki do wypełnienia. Wszystko wytłumaczył mi potem precyzyjnie pan Maciej Komorowski, Polak mieszkający od lat w Tokio, japonista, człowiek świetnie znający zwyczaje panujące na tych czterech wyspach na Pacyfiku. Tu po prostu ślepo wierzą w procedury, są od nich uzależnieni, traktują jak najlepszą szczepionkę, pewniejszą od wszystkich Pfizerów i Modern. Nie ma dla nich znaczenia, czy ktoś zdobył pięć złotych medali, czy tylko o zdobywaniu medali pisze – jeden i drugi muszą przejść tę samą drogę. I to wcale nie jest taka zła cecha.
Zkażdym kolejnym dniem jest w Japonii – tak mi się wydaje – coraz spokojniej, mimo rosnącej liczby zachorowań. Przeciętny mieszkaniec wcale nie jest zły, że przyjechaliśmy, nie biegają za na nami z transparentami, że mamy się wynosić – nie wierzcie w te „newsy”. Grzecznie się witają, są szczęśliwi, gdy powiemy słowo w ich języku. A poza tym po prostu bardzo pilnują, żeby goście ściągnęli buty i za bardzo im w domu nie nabrudzili. Ostatni raz swoje drzwi otworzyli w lutym 2020 roku. Potem zablokowali lotniska, porty, zamknęli się sami ze swoimi problemami. Dla sportowców i dla nas robią teraz absolutny wyjątek. Tak myślę, że przeżyję te formularze, przeżyję codzienne plucie do probówki. Spróbuję zrozumieć. Japonio, przepraszam za najście, ale postaram się dobrze bawić. Tak szczerze.