FURY WŚRÓD LEGEND? MOŻE ZA KILKA LAT
Za nami znakomity miesiąc z bokserską wagą ciężką. Bo choć dwie walki o mistrzostwo świata odbyły się w odstępie dwóch tygodni, to rozgrywka o cztery najważniejsze trofea, z której zwycięsko wyszli Ołeksandr Usyk (odebrał trzy pasy Anthony’emu Joshui) i Tyson Fury (obronił tytuł w swojej trzeciej potyczce z Deontayem Wilderem), zaczęła emocjonować nas na dobre trochę wcześniej, a gorące dyskusje kibiców trwają właściwie do teraz. Na ringach w Londynie i Las Vegas obejrzeliśmy 23 fascynujące rundy dwóch jakże różnych pojedynków. Pierwszy – techniczny, w którym lepiej zbudowany Joshua ze szkodą dla siebie przyjął reguły gry doskonale poruszającego się Usyka. AJ nie blefował, gdy zapowiadał, że w tej potyczce nie zamierza sprawdzać swojej potęgi fizycznej (bo o niej wiadomo już wszystko), ale czysto bokserskie umiejętności. I przeliczył się, ponieważ pozostającego w szczytowej dyspozycji 34-letniego Ukraińca pewnie nikt nie jest dziś w stanie „wyboksować”. Przypuszczalnie nie zrobi tego także jeszcze większy od swojego brytyjskiego rodaka Fury, choć jak na takiego kolosa (206 cm wzrostu) potrafi ruszać się bardzo zwinnie. Oczywiście to, że „nie wyboksuje” Usyka nie oznacza, że nie może go pokonać w inny sposób.
Itutaj niejednemu czytelnikowi pewnie się narażę, bo zdaję sobie sprawę, że bardziej ekscytującej walki niż ta z 9 października w wykonaniu Fury’ego i Wildera wielu dawno nie widziało. A jednak większą przyjemność czerpałem z obserwacji londyńskich szachów błyskawicznych niż wolnej amerykanki w Las Vegas. Nie jestem bokserskim snobem, który obejrzał mnóstwo walk i pasjonuje się nawet źle zestawionymi pojedynkami brylantowych techników o słabym ciosie z rzemieślnikami, które trwają nieraz 12 rund, a z góry wiadomo, kto wygra. Zgadzam się jednak z tymi ekspertami, którzy trzecią konfrontację Tysona z Deontayem oceniają jako „entertaining heavyweight slugfest” (przetłumaczmy to jako „przynosząca dużo rozrywki rozróba w wadze ciężkiej”), ale nie zaliczają jej do prawdziwie wielkich, epickich walk, gdyż było w niej za dużo chaosu i przypadku. A w związku z tym wprawionego widza mogły nieraz zaboleć oczy.
Pełna zgoda, kibice chcą oglądać zawodników bijących się bez kalkulacji, potężnie uderzających, padających na deski, podnoszących się z nich i kładących na nich przeciwnika – właśnie dlatego odbiór bitwy w Las Vegas był tak entuzjastyczny. Moim znajomi, którzy rzadko oglądają boks, w niedzielny poranek pisali, że dawno tak dobrze się nie bawili. Należy się z tego cieszyć, bo to znakomita wiadomość dla dyscypliny, skoro nagle wszyscy zaczynają ją chwalić, łącznie z konkurencją – na czele z szefem UFC Daną White’em, który mógłby przecież udawać, że pojedynku nie oglądał. Powiedzmy sobie jednak szczerze: czy najlepsze walki „ciężkich”, choćby w latach dziewięćdziesiątych, nie stały aby na dużo wyższym poziomie sportowym? Sądzę, że pod tym względem lepsza była nawet konfrontacja... Usyka z Joshuą, w której nikt na deski nie padł. Można się oczywiście nie zgadzać, skoro nawet Mike Tyson uważa, co następuje: „Walka Fury’ego z Wilderem zostanie zapamiętana jako jedna z największych. Nie ze względu na umiejętności, ale dzięki wartkiej akcji i ekscytacji, którą wywołała. Było w niej mnóstwo odwagi, serca i determinacji. W sobotni wieczór wygrał każdy. Pojedynek okazał się większy niż szum wokół niego. Obaj zawodnicy dobili do statusu wielkich w dziejach boksu”.
Aby sprawę zakończyć polubownie, nie zapomnę podzielić się zaskakującym być może w tym miejscu wnioskiem, że obie walki (Usyk – Joshua, Fury – Wilder III) trafiają na moją listę najciekawszych starć o mistrzostwo świata wagi ciężkiej w XXI wieku. I to do czołowej piątki – na miejsce trzecie oraz czwarte. Dramatyczne, przegrane potyczki braci Kliczków z Lennoksem Lewisem (2003, Witalija) oraz Joshuą (2017, Władymira) pozostają nie do ruszenia, ale bardzo liczę na to, że w najbliższych latach na górze tego rankingu coś się zmieni. Może za sprawą walki... Fury’ego z Usykiem o wszystkie cztery prestiżowe pasy?
Na koniec jeszcze raz mogę narazić się fanom Fury’ego, ale w ostatnich dniach na stronie poważnego zagranicznego serwisu bokserskiego widziałem inną listę, na której aktualnego mistrza świata WBC zaliczono do... dziesięciu najlepszych zawodników w historii wagi ciężkiej. No cóż, trudno się z tym zgodzić, wystarczy najprostszy argument. Mianowicie taki, że 33-letni Brytyjczyk do tej pory tylko raz obronił tytuł – właśnie tydzień temu, nokautując w jedenastej rundzie Wildera, a ogółem w mistrzowskich potyczkach ma na koncie trzy wygrane i remis. Wszystko jednak w rękach Tysona. Niech wreszcie zacznie walczyć częściej (o takim zamiarze przekonywał mnie zresztą w ostatnim wywiadzie jego trener Sugarhill Steward), a pierwszym rywalem w kolejce niech zostanie aktualny numer pięć światowej wagi ciężkiej Dillian Whyte, który przecież już od paru lat walczy o różne „paski” federacji WBC, pokonał kilku kozaków i rywalizacja o mistrzostwo zwyczajnie mu się należy. Fury ma jeszcze dość czasu, by w najbliższych latach zbudować tzw. dziedzictwo (Amerykanie bardzo lubią używać słowa „legacy”, pisząc o wielkich sportowcach, po polsku brzmi to trochę dziwnie) i wtedy jego pozycji wśród legend królewskiej kategorii już nikt nie powinien kwestionować. Ale czy trafi do dziesiątki, a może tylko dwudziestki największych w dziejach – tego nie sposób dzisiaj przewidzieć.