Na władzę nie poradzę
Jan Pietrzak jako satyryk był kiedyś wspaniały, a potem przeszedł przemianę i zrobił się strasznie zgorzkniały. Jednak dawno, dawno temu, czyli mniej więcej przed trzydziestu laty, gdy był jeszcze w świetnej formie, robił najlepszy w naszej części Europy kabaret zupełnie polityczny, a wygłaszanymi przez siebie monologami nakryłby czapką nawet najlepszych obecnie w Polsce stand-uperów. W jednym z takich wystąpień wyliczał, jak bardzo upadek komunizmu utrudnił mu pracę vel robotę. „Bo jak mnie się pogorszyło” – mówił Pietrzak. „Kiedyś, jak napisałem monolog, to on był pięć lat świetny, dziesięć lat aktualny. Te Babiuchy i Jaroszewicze dostosowywały swój program do mojego, byle bym ja się tylko nie narobił. A teraz? Ledwie jednego się nauczę na pamięć, a już kolejny trzeba pisać. Cholery można dostać” – wyliczał, wzbudzając na widowni salwy śmiechu, których gasnące echa po dziś dzień ktoś czasem – tak jak ja teraz – przypomni. Wtedy jeszcze Pietrzak był jedną z twarzy oporu wobec władz PRL, w zbiorowej wyobraźni stojącym po tej samej stronie co Wałęsa, Michnik, Kuroń, Geremek czy Mazowiecki. Dopiero później coś się mistrzowi satyry odmieniło, jakby uznał, że nie jest dostatecznie wielbiony i szanowany. Stał się wielkim przeciwnikiem Tuska i wielkim apologetą dobrej zmiany, któremu teraz władza vel władzuchna pozwala się dowartościować, organizując występy i benefisy w Opolu... A władza – oczywiście także ta obecna – ma to do siebie, o czym Pietrzak już nie mówi, że strasznie lubi się powtarzać. Dlatego czasem mam wrażenie, że napisanie jednego tekstu o tym, jak rządzący radzą sobie (a raczej nie radzą) ze sportem, to jest robota, która zapewni spokój na lata. Tekst będzie pięć lat, no może nie świetny, ale celny, a z dziesięć lat prawie aktualny. N iedawno wpadł mi w ręce egzemplarz „Przeglądu Sportowego” z 1989 roku. Sięgnąłem po niego, bo akurat chciałem przypomnieć, co pisało się prasie sportowej w dniu, gdy nasza gazeta wydała swój dziesięciotysięczny numer. A tam na pierwszej stronie: rozmowa z posłem o tym, jak sport powinien być w Polsce finansowany. I gdyby – piszę to szczerze – „przedsiębiorstwa państwowe” zastąpić „spółkami skarbu państwa”, a zamiast „Rady Narodowe” użyć „organy władzy lokalnej”, to właściwie można by ten wywiad opublikować dzisiaj i nikt by się nie zorientował, że wszystko działo się 32 lata temu. Z ciekawości własnej zamierzam nawet porównać pierwszy wywiad, którego udzieli zapowiadany od środy minister sportu z tym sprzed lat. Zobaczymy, ile linijek będzie można zaznaczyć pogrubieniem jako idealnie ze sobą zbieżne?
Kamila Bortniczuka, który ma objąć reaktywowane po kilku miesiącach ministerstwo sportu (ciekawe, że w marcu było niepotrzebne, a w październiku jest znowu potrzebne) nie znam osobiście. Wielu kibicom pokazał się w czasie piłkarskiego EURO, wdając się w niezwykłą dyskusję na Twitterze z szefem sportu w TVP, Markiem Szkolnikowskim. Wymiana zdań sprowadzała się mniej więcej do tego, że Bortniczuk zapytał „kim pan w ogóle jest?”, a przedstawiciel telewizji odpowiedział mu: „a pan?”.
Poza tym Bortniczuka, o którym słyszę, że ma za sobą karierę (?) piłkarską w IV lidze, widywałem czasami w telewizji i chyba ma parcie na szkło, czyli na rzeczywistą karierę, co zresztą potwierdza sam fakt, że – jak podał „Newsweek”: „w zamian za wyławianie posłów na rzecz strony rządzącej, chciał dla siebie w nagrodę całego ministerstwa”. Tyle tylko, że – jak nas uczy historia najnowsza – minister sportu z parciem na awans to najgorsze możliwe rozwiązanie. Było to aktualne dwadzieścia lat temu, dziesięć lat temu, w marcu tego roku i obowiązywać będzie jeszcze ze sto lat. Z a tę ogromną stałość władzy – niezależnie, z jakiej opcji pochodzi – powinienem być w sumie wdzięczny. Tekst poskładałem właściwie z samych starych kawałków, jeszcze długo będzie aktualny. Nawet nie mam okazji, żeby się napracować.