PORAŻKA NIE DO USPRAWIEDLIWIENIA
Czesław Michniewicz niech nie liczy w niedzielę na wyrozumiałość, niech nie próbuje zrzucać presji na kogokolwiek innego, niech nie wskazuje na jakiekolwiek problemy i absencje kadrowe. I broń Boże niech nie mówi, że sezon ligowy jest długi, więc wszystko da się jeszcze nadrobić oraz stracić, że za prestiżowe starcie z Lechem Poznań można zarobić maksymalnie trzy punkty i ani jednego więcej. Nikt go nie będzie słuchał, bo właśnie w takim meczu, choć tylko na krajowej arenie, trzeba pokazać moc, nawet jeśli sił brakuje. A gdy coś się nie uda, szlochanie nie rozczuli, bo takie porażki trzeba przyjmować po męsku, tanie usprawiedliwienia zostawmy na inne okazje.
Jeszcze dziesięć, a już na pewno dwadzieścia lat temu, przed taką konfrontacją trener potrzebny był tylko do wyznaczenia składu i ustalenia taktyki. Wszystko, co dotyczyło sfery mentalnej i motywacyjnej, rozgrywało się między piłkarzami. Trener rzucił tylko: „panowie, gramy z Legią/ gramy z Lechem” i mógł wyjść z szatni. W ostatnich latach maksymalna mobilizacja, niezależnie od wszystkich zewnętrznych uwarunkowań, nie działa jednak już tak automatycznie. Do polskich klubów trafia coraz więcej obcokrajowców, którzy nie czują specyfiki lokalnej rywalizacji. To jasne, że im dłużej w drużynie są, tym bardziej udziela się im „świętowojenna” atmosfera szczególnych meczów, tyle że kadrowa rotacja w ligowych drużynach jest dość duża. Wydaje się, że pod tym względem większy problem może mieć Legia, bo jej skład w ostatnich miesiącach budowany był bardziej „na eksport”, czyli z myślą o zaistnieniu w międzynarodowych rozgrywkach. Na szczęście dla niej samej, w szatni ma takich facetów jak Artur Boruc i Artur Jędrzejczyk, którzy w paru słowach zrozumiałych we wszystkich językach świata są w stanie wyjaśnić mniej zorientowanym kolegom, co to znaczy mecz z Lechem Poznań.
A resztki ewentualnych wątpliwości musi rozwiać trener Michniewicz, który Kolejorza
zna od podszewki, bo dawno temu był jego trenerem i od tej pory zawsze żywo interesował się sytuacją w tym klubie. Natomiast jako zawodnik był bramkarzem Amiki Wronki, zatem już wtedy jego pracodawcą był późniejszy właściciel Kolejorza. O sportowych ambicjach familii Rutkowskich pan Czesław ma wyrobione zdanie i dobrze wie, że jeśli naprawdę chcą iść „na majstra”, ich planów nie wolno lekceważyć. A teraz najwyraźniej chcą iść. Michniewicz ma teraz dodatkową trudność, bo po drugiej stronie barykady jest Maciej Skorża. W tym kontekście to jego lustrzane odbicie – on czuje i zna Legię równie mocno, jak Michniewicz Lecha. Całkiem możliwe – mimo że żaden się do tego nie przyzna – iż byliby znacznie szczęśliwsi, gdyby mogli zamienić się trenerskimi miejscami. Jakoś Skorża bardziej pasuje do Legii, a Michniewicz do Lecha.
Teraz obaj podjęli się wyzwań, które wzajemnie się wykluczają. Ktoś w tym sezonie musi przegrać, bo mistrzowski tytuł jest tylko jeden. Więcej do stracenia ma jednak Michniewicz, bo w przypadku Legii mistrzowski plan brzmi jak jazda obowiązkowa. Jeżeli Lech na koniec sezonu będzie drugi, świat nad Bułgarską się nie zawali.
A brak tytułu dla Legii byłby odtrąbiony jako bolesna porażka i osobiste rozczarowanie właściciela klubu Dariusza Mioduskiego. Nie zgadzam się z opiniami, że rekompensatą mogą być dobre wyniki panującego mistrza Polski w Lidze Europy, łącznie z awansem do fazy pucharowej, może nawet z zaliczeniem pierwszej albo i drugiej przeszkody na tym etapie rozgrywek. Podstawową – nie twierdzę, że wystarczającą, ale konieczną – miarą sukcesu Legii jest to, czy uda się jej obronić krajowy tytuł. Aby to wciąż wyglądało na realną misję, drużyna Michniewicza nie może w niedzielę przegrać z Lechem przy Łazienkowskiej.