ZAWSZE BĘDĘ SPORTOWCEM
Lubiłem i będę lubił trenować – mówi mistrz olimpijski w podnoszeniu ciężarów, a dzisiaj wojownik MMA.
KAMIL WOLNICKI: Mistrz i wicemistrz olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy, a dzisiaj zawodnik MMA. Człowiek, który nie chce się ze sportem rozstać. Chce ci się jeszcze?
SZYMON KOŁECKI: Chce mi się. Rozstać się nie chcę, to dobre określenie. Myślałem, że powiesz, iż „nie może” się rozstać, ale było dobrze, bo ja właśnie nie chcę. Lubiłem, lubię i pewnie będę lubił trenować, bez względu na to, o jakiej dyscyplinie sportu mowa.
Kiedyś powiedziałeś, że zawsze będziesz sportowcem.
Do końca życia. Mam nadzieję, że kiedyś wiek i kondycja mi pozwolą na dwa–trzy treningi w tygodniu. Teraz nie wyobrażam sobie tygodnia bez pięciu.
Być sportowcem, a być zawodowcem, to dwie różne rzeczy. Przedłużasz karierę, teraz jako zawodnik MMA. Po co? Pieniądze, adrenalina, coś jeszcze?
Chodzi o wszystko. O przyjemność z przygotowań, z treningów, adrenalinę przed walką, to uczucie po zwycięstwie. To jest chyba najwspanialszy moment w sportowej przygodzie. Wygrywasz, realizujesz swoje zadanie, odbierasz gratulacje, a na koniec wypłatę. Wszystko ma znaczenie, ale chyba najważniejsza jest przyjemność z wygrywania.
Tak jest teraz w klatce, tak było na pomoście do podnoszenia ciężarów. Nigdy nie umiałeś przegrywać.
Dalej robię wszystko, żeby nie przegrywać. Ale to już nie tak zero-jedynkowe nastawienie, jak w ciężarach. Tam nic poza zwycięstwem mnie nie interesowało. Teraz też chcę wygrać, ale jeśli nie wyjdzie, to nie jest dramat. Najwspanialszą część kariery, tę sportową, olimpijską, mam za sobą. Teraz to nie ten poziom.
Trudno było przedefiniować oczekiwania? W ciężarach chciałeś być najlepszy na świecie. W MMA nie będziesz nigdy i wiesz o tym od początku.
Nie było trudno. Wiąże się z tym ryzyko uprawiania MMA. Do nowej dyscypliny podszedłem z ogromną pokorą. Nie wiedziałem, czy dam radę, czy w ogóle wystąpię. Na początku chciałem potrenować i zobaczyć, czy będę w stanie znieść treningi i stres związany z walką. A zakładałem, że będzie dość duży w sparingach i w samej walce, bo nigdy tego nie robiłem. I czasem nie było łatwo, ale najtrudniejsze mam za sobą, poszło całkiem dobrze. Pod tym względem nie było łatwo zmienić podejście. Zaczynałem uprawiać MMA jako 35-latek i nie oczekiwałem od siebie wielkich rezultatów.
Pamiętam historię sprzed lat. Był chyba rok 2007, siedzieliśmy u ciebie w domu w Ciechanowie na tarasie, była też twoja żona Magda i w którymś momencie mówisz, że będziesz się bił, gdy skończysz dźwigać. Plan więc był.
Miałem konkretnie zaplanowane swoje przygody sportowe...
Wejdę ci w słowo, bo pamiętam, że Magda wtedy tylko popukała się w czoło.
No tak, później jeszcze wielokrotnie tak pokazywała, gdy mówiłem o walkach. Plan był taki, że wystartuję w igrzyskach w 2008 i 2012 roku, to było moje marzenie. Gdybym po Londynie chciał zakończyć z ciężarami, to chciałem rok potrenować i stoczyć dwie czy trzy walki. Tak o tym wtedy myślałem. Czasy i okoliczności się zmieniły, MMA stało się bardziej popularne i zaczynając już naprawdę walczyć, założyłem, że stoczę dziesięć pojedynków. Magda długo stukała się w głowę. Na początku było trudno, walki ją stresowały, ale po czterech latach jest spokojniejsza.
A jak reszta rodziny? Córki właśnie przyglądają się treningowi.
Wszystkie córki walczą o to, żeby pojechać na galę. Najmłodsze jeszcze nie mogą. Najstarsza Ola ma 16 lat i była już na występie mojego brata. Syn woli oglądać to w telewizji. Pamiętam moją trzecią walkę, zmierzyłem się z Łukaszem Łysoniewskim. Trafił mnie lewym sierpowym i wylądowałem na tyłku. Znajomi, z którymi Ola oglądała to w domu, mówili, że się przeraziła, dostała ataku histerii czy paniki i musieli ją uspokoić. Zmartwiła się o tatę. Minęło już jednak kilka lat i wszyscy mamy więcej doświadczenia. Ja sportowego, oni kibicowskiego. Wszyscy podchodzą do tego spokojniej.
A ty jak przyjąłeś pierwsze lądowanie na deskach? Ciężary to sport dla twardzieli, ale tam nikt nikogo nie bije.
Mam nadzieję, że więcej nie będę lądował na deskach, ale wtedy... niczego nie pamiętam. Wyprowadziłem lewą nogą wewnętrzne kopnięcie i opuściłem rękę. Następny moment, w którym włączył mi się film, to kiedy jestem tuż nad ziemią. Odbiłem się tyłkiem od maty i widziałem kątem oka, że mój przeciwnik biegnie w moją stronę. Zorientowałem się, że musiał mnie trafić. Próbowałem go dystansować, żeby jego ciosy mnie nie trafiały i pomyślałem sobie, że muszę się wziąć do roboty, bo zaraz mogę przegrać. Nie brakowało mi mobilizacji, ale wtedy przyszła jeszcze lepsza. To, plus dobre podpowiedzi trenera z narożnika pozwoliły mi się odbudować i wygrać jeszcze w pierwszej rundzie. Sam moment był jednak trudny i dezorientujący.
Da się porównać emocje z klatki do tych, które przeżywałeś na pomoście?
Na pomost wchodziłem dużo pewniejszym krokiem. Tu i tu przed zawodami emocje są podobne. Jest adrenalina związana ze startem, a sam zawsze od siebie dużo wymagam. Są to częściowo porównywalne emocje.
Tęsknisz za ciężarami?
Prawda jest taka, że gdybym nie miał kontuzjowanej nogi, dźwigałbym dłużej. Podnoszenie ciężarów to moja pierwsza dyscyplina sportu, dalej najważniejsza. Dzisiaj już nie dźwigałbym, kończę w tym roku 40 lat, ale w Londynie, a być może jeszcze później, starałbym się wystartować.
Czujesz się spełniony jako sztangista?
Tak. Po latach dostałem złoty medal olimpijski i to było spełnienie marzenia. Nie chodzi nawet o sam medal. Jak przeglądałem stronę międzynarodowej federacji i zobaczyłem protokół, w którym moje nazwisko było na pierwszym miejscu... Siedziałem w jadalni i poczułem maksymalne spełnienie. To był taki okres przed trzecią i czwartą walką. Przez jakiś czas się nad tym zastanawiałem, bo nagle nie miałem sobie czego udowadniać. Przez chwilę nie miałem więc stu procent motywacji w treningach. Nie powiem, że mnie to osłabiło, raczej uszczęśliwiło, ale na pewno coś zmieniło. Po kilku miesiącach wszystko wróciło do normy.
Pytam o to, bo jako nastolatek założyłeś zeszyt, w którym wpisałeś cele. Były ambitniejsze niż to, co osiągnąłeś.
Założyłem rekordową w skali świata liczbę złotych medali. Chciałem czterech tytułów mistrza olimpijskiego na czterech igrzyskach. Nie udało mi się, zdobyłem dwa medale, z czego jeden złoty, a drugi srebrny. Robiąc jednak takie założenia, trzeba przyjąć margines błędu. Nie można oczekiwać od siebie bezwzględnie takich wyników.
Jako nastolatek tego chciałeś.
Oczekiwałem i chciałem. Zakładałem, że pierwszy medal będzie najtrudniejszy. Miałem na realizację cztery lata, bo zeszyt założyłem jako 15-latek. W Sydney zdobyłem srebro i drabinka się posypała. Nie było jednak tak, że jak się nie uda, to zapominam o ciężarach. Podstawą szczęścia było zdobycie złota. Cztery to maksimum.
W Sydney zdjąłeś medal z szyi i schowałeś do kieszeni stojąc na podium. Ostatnio takie obrazki widzieliśmy podczas piłkarskiego EURO. Zrobili to piłkarze Anglii po porażce w finale i spotkało ich za to trochę krytyki. Ciebie zresztą też, więc pewnie ich rozumiesz.
Oglądałem ten mecz i tam nie było widać różnicy poziomów. Zdecydowały rzuty karne. U mnie było inaczej. Widziałem różnicę poziomów między mną a moim konkurentem i powinienem ją wykorzystać. W przygotowaniach do igrzysk, podczas treningów i zawodów, pewnie ze czterdzieści razy dźwigałem ciężary, które pozwoliłyby mi wtedy wygrać. Tymczasem w drugim podejściu skręciłem nogę, nie mogłem pokazać wszystkiego. To inna sytuacja, niż wtedy, gdy bijesz się z przeciwnikiem na styku. Dziesięć miesięcy wcześniej podczas mistrzostw świata, które odbyły się też w Atenach, rywalizowałem z tym samym przeciwnikiem, Akakiosem Kachiaswilisem, do ostatniego podejścia. On wtedy pobił rekord świata, a ja zrobiłem co mogłem i choć przegrałem, to nie miałem do siebie pretensji. Walka była mniej więcej taka, jak Anglików z Włochami. Podczas igrzysk rwanie wyszło mi rekordowo. Podrzut z kolei był moją koronną konkurencją. Widziałem różnicę siły i poziomu. Była tak duża, że powinienem był wygrać te zawody. Zresztą, po prawie dwudziestu latach pierwszy raz obejrzałem podejścia Kachiaswilisa. No i w podrzucie zrobił dociski, które zgodnie z przepisami nie powinny być zaliczone. Miałem duże możliwości, żeby wygrać, a nie dałem rady.
Ciągle boli? Skoro dwadzieścia lat nie oglądałeś...
Jego nie oglądałem, bo swoje podejścia widziałem. Biegałem na bieżni, włączyłem Youtube, a że Arsen Kasabijew mówił mi o tym docisku i że sam Kachiaswilis to przyznał, włączyłem. I to widać. Nie przeżywam jakoś bardzo, choć z dziesięć lat temu, gdy ktoś pytał, powiedziałem, że będę widział to podejście nawet w chwili, gdy będę umierał. A jednak dwadzieścia jeden lat, które minęło, powoli to zaciera. Są ważniejsze rzeczy w moim życiu, niż tamto podejście.
Ile jeszcze zostaniesz w wyczynowym sporcie?
Po każdej kolejnej walce robię analizę i zastanawiam się, czy podejmować następną. Nie mam tego jakoś na sztywno założonego, ale zdaję sobie sprawę, że został mi rok, może półtora. A może tylko jedna walka? MMA to trudny sport, bardzo ryzykowny, nie wybacza błędów. Jeśli dojdzie do zbyt dużego obciążenia albo nokautu, to pewnie zrezygnuję. Chciałbym jednak jeszcze powalczyć.
Mówisz, że możesz zrezygnować, gdyby walka nie wyszła, bo już nic nie musisz? Czy nie chcesz podejmować maksymalnego ryzyka, bo masz rodzinę, dom i chcesz fajnie pożyć?
Ewidentnie nie muszę. W sporcie osiągnąłem dużo, zarobiłem na życie swoje i rodziny. Zarabianie w walkach MMA nie jest mi niezbędne. Daje mi to przyjemność, ale przyjdzie granica, której nie przeskoczę, a robienie czegoś na pół gwizdka, w jakimkolwiek sporcie, kłóci się z moimi przekonaniami.
Będziesz tęsknił za wyczynowym sportem? Za adrenaliną, fleszami, zainteresowaniem?
W życiu fajne jest to, że do wszystkiego powoli się przyzwyczajasz. Miło, gdy cię pokazują i się tobą interesują, ale gdy tego nie ma, nie czuję, żeby mi tego brakowało. Swoje zrobiłem, kto chciał, to mnie zobaczył.
Chodzi o wszystko. O przyjemność z przygotowań, z treningów, adrenalinę przed walką, to uczucie po zwycięstwie. To jest chyba najwspanialszy moment w sportowej przygodzie.