ŁOPATY Kariera zaczęta u fryzjera
Kacper Łopata uważa, że gdyby nie kontuzja, w zeszłym sezonie miał szansę na grę w Premier League.
Trzynasty marca tego roku. Sheffield United, występujące jeszcze w Premier League, z powodu niezadowalających wyników postanawia zwolnić menedżera Chrisa Wildera. Jego następcą zostaje Paul Heckingbottom, dotychczasowy trener drużyny do lat 23, w której występuje Polak Kacper Łopata. – Heckingbottom to trener, który sprowadzał mnie do klubu i mocno we mnie wierzył. Dodatkowo w tamtym czasie w pierwszym zespole było sporo kontuzji obrońców. Niestety, pech chciał, że od marca do końca sezonu ja też się leczyłem. Gdyby nie to, uważam, że miałem dużą szansę na debiut w Premier League – przekonuje reprezentant Polski do lat 20.
Spotkał polskiego trenera
Minęło kilka miesięcy i pozycja Łopaty w klubie z Bramall Lane wzrosła. Na tyle, że teraz regularnie już trenuje z pierwszą drużyną. W Championship jeszcze nie zagrał, bo konkurencję ma poważną (John Egan jest nie do ruszenia, latem wypożyczono z Liverpoolu Bena Daviesa), ale w Pucharze Ligi zanotował dwa występy zakończone awansami do następnej rundy, za które był chwalony. – Przed sezonem myślałem, że pójdę na wypożyczenie, ale po meczach towarzyskich w Hiszpanii trener Slaviša Jokanović zdecydował, że mam zostać w Sheffield. To o czymś świadczy. Uważam, że mogę jeszcze w tym sezonie odegrać poważną rolę w klubie – zapewnia Łopata.
W Polsce mało kto o nim słyszał. Nie wywodzi się z żadnego klubu ekstraklasy, nie wychowywał się w żadnej polskiej akademii. Urodził się w Krakowie, ale kraj opuścił jako 9-latek. Do Bristolu zabrała jego i starszego o cztery lata brata Jakuba mama Edyta, która wyjechała do Anglii w poszukiwaniu lepszego życia. Łopata: – Powiem wprost: zapier… non stop, by niczego nam z bratem nie brakowało. Wybrała Bristol ze względu na koleżankę, która tam mieszkała. Mama jest fryzjerką, ale wtedy robiła wszystko, co tylko się dało: pracowała w hotelu, polskim sklepie i sprzątała. Dla mnie wyjazd był wielką niewiadomą. Nie wiedziałem, czy nauczę się angielskiego, czy poradzę sobie w szkole i czy będą się ze mnie śmiali. Miałem żal do mamy, że muszę opuścić Polskę, ale dziś jej za to dziękuję.
Kacper od dzieciaka wiedział, że będzie piłkarzem. Jako sześciolatek stawał przed lustrem i sobie to powtarzał. Jak wytuację, na miasto, patrzył na ludzi dookoła i śmiał się w duchu, że oni wszyscy jeszcze nie wiedzą, że mija ich przyszły sławny zawodnik. Ale to nie Anglicy są w stu procentach odpowiedzialni za to, że dziś Łopata rzeczywiście gra w piłkę. Ogromny wpływ na jego rozwój miał Piotr Szewczyk, polski trener, którego Kacper poznał w Bristolu. – Zaczęło się u fryzjera. Edyta mnie strzygła, a w korytarzu 10-letni Kacper odbijał piłkę. Zaczęliśmy o nim rozmawiać i w końcu zaproponowałem, by dołączył do akademii, którą prowadziłem społecznie – wspomina Szewczyk, który wrócił już do Polski i jest drugim trenerem Iskry Pszczyna.
Trenował z Harrym Kane’em
Po roku pan Piotr jeszcze mocniej zaopiekował się chłopakiem. Zaczęli trenować indywidualnie. Szewczyk: – Umawialiśmy się na godzinę, a wychodziły z tego trzy. Nasz rekord to sześć godzin treningu! Kilka lat później, gdy Kacper miał 15 lat, wznowiliśmy współpracę. W tamtym czasie był w Yeovil Town, gdzie usłyszał, że nie ma szans na zawodową karierę. Gdy go zobaczyłem w treningu, oceniłem, że cofnął się o dwa lata. Wzięliśmy się więc ostro do pracy. Przez osiem miesięcy dzień w dzień ćwiczyliśmy w parku po trzy–cztery godziny. Poświęciłem się dla niego, ale on też całkowicie oddał się pracy. Jak mu powiedziałem, że ma przebiec 100 metrów, to przebiegał 200. Jak miał zrobić 10 przysiadów, robił 50. Do szkoły miał 2–3 kilometry i codziennie przebiegał ten dystans z piłką przy nodze, by ćwiczyć technikę.
Opłaciło się, bo nagle kariera Łopaty nabrała rozpędu. Jako 16-latek dostał zaproszenie na testy do Tottenhamu. Trenował w jednej drużynie z Harrym Kane’em i choć wiedział, że nie ma szans zostać w Londynie na dłużej, uwierzył, że naprawdę może być piłkarzem. Później trafił do akademii Brightonu, jednej z najnowocześniejszych w Anglii. Stamtąd 17-latka wysłano na wypożyczenie do siódmoligowego Whitehawk, by zaczął grać z seniorami. – To był najlepszy krok, jaki mogłem wykonać. Wiem, jak to brzmi: gość poszedł do siódmej ligi i mówi, że było super. Ale mówię zupełnie serio. Grałem na najgorszym boisku, jakim można grać, bez źdźbła trawy, jednak dostałem tam prawdziwą lekcję dorosłego futbolu. Rywali miałem nieprzyjemnych: jeden zdzielił mnie łokciem, drugi na mnie nadepnął, ale właśnie dzięki temu zobaczyłem, jak wygląda prawdziwy futbol. I to, że nie zawsze jesteś graczem akademii i trenujesz w komfortowym warunkach, na równiutko przystrzyżonej trawie – wspomina Łopata. Otrzaskanie z dorosłą piłką zimą 2020 roku zaowocowało wypożyczeniem na pół roku z Brighton do pierwszoligowego Zagłębia Sosnowiec. Łopata zagrał w siedmiu meczach, we wszystkich od początku do końca, ale kilkumiesięczna wizyta w Polsce na pewno nie kojarzy mu się za dobrze. – Nie chcę za bardzo narzekać. W Sosnowcu wiele się nauczyłem. Naprawdę – zaznacza od razu zawodnik Sheffield Utd, ale po
chwili przypomina sychodził która zniechęciła go do gry w Zagłębiu.
Naciski Zagłębia Sosnowiec
– W czerwcu kończył mi się kontrakt z Brighton i wiedząc to, prezesi Zagłębia naciskali na mnie, bym związał się z nimi umową. Powtarzali, że jeśli tego nie zrobię, nie będę grał. Na takie rozmowy byłem wzywany dzień w dzień. Pytano, kiedy podpiszę kontrakt i dlaczego nie chcę. Bardzo mnie to męczyło, do tego stopnia, że w pewnym momencie nie miałem już ochoty przychodzić na treningi. A to do mnie nie podobne, bo kocham trenować. Zawsze do klubu przyjeżdżam pierwszy, a wychodzę ostatni. W Sheffield siedzę czasem do godz. 15, bo nie chce mi się jechać do domu. Tymczasem wtedy wstawałem rano i tylko zastanawiałem się, czy znów będą mnie męczyć, w klubie pojawiałem się dlatego, że muszę. Tak nie powinno być, bo piłka to przecież przyjemność. Ale jeszcze raz podkreślam: nie wszystko było złe, sporo się też nauczyłem – powtarza. Łopata nie uległ naciskom
władzom polskiego pierwszoligowca i latem 2020 roku został wolnym zawodnikiem. Chciał go Leicester City, chciało klika klubów Championship, m.in. Norwich i Middlesbrough. 20-latek postawił jednak na Sheffield Utd. – To był pierwszy klub, do którego pojechałem na zaproszenie. I od pierwszego dnia wszyscy byli dla mnie bardzo życzliwi, na każdym kroku dawali mi odczuć, że jestem chciany. Gdybym poszedł do Leicester, zarobiłbym więcej, ale byłbym tylko numerkiem. A w Sheffield czuję się jak w rodzinie – podkreśla Łopata. Jego plany na najbliższe miesiące? Wywalczyć miejsce w składzie zespołu, a jeśli się nie uda, w styczniu pójść na wypożyczenie. Cele długoterminowe? Łopata nawet się nie zastanawia, odpowiada od razu, jakby miał tę myśl w głowie od zawsze: – Minimum 200 meczów w Premier League i 50 w pierwszej reprezentacji Polski. To jest mój cel. Uważam, że realny.