Jak w sporcie być kobietą

Gdy całkiem niedawno pogromczyni Igi Świątek na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio – Hiszpanka Paula Badosa – opublikowała swoje zdjęcia z ukochanym Juanem Betancourtem na nowojorskim Times Square, mogło się wydawać, że ujawniając swój romans z przystojnym kubańskim modelem z Hawany, bardziej zbliża się do świata celebrytów niż mistrzów sportu. Tymczasem ta popadająca często w depresję tenisistka pokazała nagle na korcie lwi pazur, pokonując odzyskującą wielką formę po przejściach osobistych Białorusinkę Wiktorię Azarenkę w finale turnieju BNP Paribas Open w kalifornijskiej miejscowości Indian Wells. Obie dały rzadko spotykany koncert gry na najwyższym poziomie, a jednocześnie zaprezentowały ujmującą kobiecość, zdradzając „babskie” cechy w najlepszym tego słowa znaczeniu. Nic dziwnego, że obie otrzymały – obok wyjątkowo wysokich nagród finansowych – wprost znakomite recenzje. Ich trzysetowy mecz raz jeszcze rozsławił dawną indiańską wioskę, do której w XIX wieku zaczęli ciągnąć poszukiwacze złota, a w następnym stuleciu najpierw golfiści, a potem tenisiści – aż w roku 2000 powstał Indian Wells Tennis Garden, nazywany też (jak najsłuszniej) Rajem Tenisowym ze swymi 29 kortami.

Przyznam szczerze, iż sport kobiecy w takim wydaniu, jakie zademonstrowały Badosa i Azarenka, o wiele bardziej mi się podoba niż damskie pojedynki MMA, chociaż nie należę do tych, którzy bronią paniom dostępu do dyscyplin, uznawanych za typowo męskie. U zarania nowożytnych igrzysk olimpijskich właśnie tenis był tym sportem, w którym doczekaliśmy się pierwszej mistrzyni (grającej w długiej sukni Brytyjki Charlotte Cooper w 1900 roku w Paryżu). Dopiero w 1928 roku w Amsterdamie kobiety mogły wystartować w lekkoatletyce, a tak bliska naszemu sercu konkurencja, jak rzut oszczepem w wykonaniu „słabej płci”, pojawiła się cztery lata później w Los Angeles. Dziś cieszymy się z występów zdobywczyni srebrnego medalu na igrzyskach w Tokio oszczepniczki Marii Andrejczyk, która w tym roku rzuciła najdalej na świecie (71,40 m), ustanawiając wspaniały rekord Polski. Ale nie tylko te dwa osiągnięcia przysporzyły sławy lekkoatletce Hańczy Suwałki. Mająca złote serce Marysia wystawiła swój medal na licytację, żeby wspomóc zbiórkę pieniędzy na ratowanie życia ośmiomiesięcznego Miłoszka z Cieszyna, któremu potrzebna była kosztowna operacja za granicą. Wspaniały gest wicemistrzyni olimpijskiej umożliwił szybkie sfinalizowanie zbiórki. Doceniła to europejska federacja lekkoatletyczna. Podczas weekendowej gali w Lozannie – obok ogłoszonych najlepszymi lekkoatletami roku na Starym Kontynencie – Norwega Karstena Warholma i Holenderki Sifan Hassan – Maria została uhonorowana nagrodą specjalną społeczności l.a.

Kilka dni wcześniej w Nowym Jorku doroczne nagrody rozdała amerykańska Fundacja Sportu Kobiecego, ogłaszając Sportsmenkami Roku lekkoatletkę Allyson Felix i siatkarkę Jordan Larson. Pierwsza z nich sięgnęła na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio po złoty medal w sztafecie 4 x 400 m i brązowy w indywidualnym biegu na jedno okrążenie. Tym sposobem powiększyła swoją olimpijską kolekcję w biegach krótkich aż do 11 trofeów (w tym 7 złotych), co jest rekordowym dorobkiem w lekkoatletyce. Jordan Larson poprowadziła zaś reprezentację siatkarek USA do pierwszego złota olimpijskiego w zwycięskim meczu z Brazylijkami.

Obok dwu głównych laureatek nagrodzono reprezentującą Japonię znakomitą tenisistkę Naomi Osakę, wręczając jej Wilma Rudolph Courage Award za otwartość w przyznawaniu się do stanów depresyjnych i zwrócenie społecznej uwagi na zdrowie mentalne kobiet w sporcie wyczynowym. Zarówno Naomi Osaka, jak i Paula Badosa, Wiktoria Azarenka i Maria Andrejczyk przypomniały nam, że sportowiec jest nie tylko maszyną do zdobywania punktów, lecz przede wszystkim – człowiekiem.