WITOLD SIKORSKI: GOL INNY NIŻ WSZYSTKIE
Kibice z Łazienkowskiej czasem zaśpiewali: „Witold Sikorski – najlepszy napastnik Polski!”. Nie wiem, może w formie żartu, ale miło było słyszeć – mówi zdobywca najpiękniejszej bramki dla Legii w niesamowitym starciu z Interem Mediolan (3:2) sprzed 35 lat
– 22 października 1986 roku Legia zagrała jeden z najbardziej porywających meczów w historii klubu, pokonując w 1/16 finału Pucharu UEFA Inter Mediolan 3:2. Wielki rywal objął przy Łazienkowskiej prowadzenie, ale po pana kapitalnym strzale udało się wyrównać. I potem dopiero się zaczęło... WITOLD SIKORSKI: Najpierw była świetna akcja Darka Wdowczyka, który zagrał mi piłkę w polu karnym między dwoma przeciwnikami. Kąt miałem dosyć ostry, ale był przy mnie jeszcze jeden rywal, więc zdecydowałem się na natychmiastowe uderzenie lewą nogą. Piłka przeleciała nad głową bramkarza Waltera Zengi, odbiła się od poprzeczki i wpadła do siatki. Nie będę się kłócił – całkiem efektownie to wyglądało...
– Zastanawiam się, czy właśnie w ten sposób chciał pan przymierzyć...
Tak nie powiem, bo tworzyłbym jakąś legendę. Gdy ktoś mówi, że z podobnej pozycji, z prawej albo lewej strony, zaplanował, aby piłka odbiła się od poprzeczki i wpadła do siatki, tylko się uśmiecham. Wtedy skupiłem się na jak najmocniejszym strzale w kierunku bramki. Gdy udało się to zrobić, potrzebne było już jedynie szczęście.
– Często lubi pan sobie obejrzeć w internecie tę bramkę? Długo nie było takiej możliwości. Od wielu lat mieszkam w Austrii i dopiero mój syn Daniel zaczął mi przypominać fragmenty tego niesamowitego meczu. Całkiem sympatyczna przygoda, choć bez szczęśliwego zakończenia. Jednak awansował Inter, bo w rewanżu było 0:1...
– Wtedy przy Łazienkowskiej wygrała jednak Legia, a już pierwszy kwadrans drugiej połowy był cudownym popisem waszej drużyny. Inter mógł być wam wdzięczny, że stracił wtedy tylko dwie bramki. A był to Inter nie lada – z mistrzami świata i Europy w składzie.
Krótko, bo krótko, ale byliśmy bardzo szczęśliwi. Satysfakcji nie zmąciła nawet druga bramka dla Interu zdobyta po rozegranym rzucie wolnym i jeszcze po rykoszecie. Jacek Kazimierski był bez szans, bo ruszył w jedną stronę, a piłka poleciała w drugą. Przez dwa tygodnie żyliśmy zwycięstwem.
– Na 2:1 strzelił Dariusz Dziekanowski, a przy trzeciej bramce miał pan całkiem zgrabną asystę. Przycisnęliśmy ich niesamowicie, piłka fruwała nad polem karnym. Zenga obronił mojego woleja, ale za chwilę znowu miałem przy sobie futbolówkę, przyjąłem ją na klatkę. Już się składałem do strzału, lecz nadbiegający Janek Karaś krzyknął: „Zostaw!”. Kto jak kto, ale on potrafił przymierzyć z dystansu. Nabiegał, więc zrobiłem mu miejsce na strzał, huknął z linii pola karnego nie do obrony. Strasznie żal, że nie utrzymaliśmy tego wyniku, zasłużyliśmy na wygraną różnicą co najmniej dwóch bramek. A gdyby tak się stało, Włochom bardzo trudno byłoby odrobić straty w rewanżu.
– Tymczasem wystarczył na San Siro gol Pietro Fanny i zostaliście wyeliminowani...
Chłop miał do nas szczęście, a my do niego niewyobrażanego pecha, bo rok wcześniej w walce o ćwierćfinał tego samego Pucharu UEFA z Interem strzelił jedynego gola i to dopiero w dogrywce. W rewanżu przy Łazienkowskiej nie grałem, bo musiałem pauzować za żółte kartki, ale to nie znaczy, że w roli kibica denerwowałem się mniej. Było dokładnie odwrotnie. Stoczyliśmy cztery porywające bitwy z Interem, bardzo wyrównane, częściej może nawet ze wskazaniem na nas, a jednak w obu dwumeczach to on awansował do kolejnej rundy. Co innego, gdybyśmy przegrali wyraźnie, tak jak zresztą niektórzy nam przepowiadali. Wówczas trzeba by było pochylić głowę przed znamienitym rywalem. Został niedosyt, który czuję nawet dzisiaj, gdy wspominamy tamte mecze.
– Waszym trenerem był Jerzy Engel, młody szkoleniowiec dopiero na dorobku. Od niektórych z was był niewiele starszy.
Dobrze wiedział, jak zarządzać drużyną, umiał z nami rozmawiać, czuliśmy, że jest jednym z nas. Bardzo inteligentny szkoleniowiec i doskonały motywator. Mecze z Interem tylko to potwierdzają.
– Inter miał świetny skład, ale i Legia jak na tamte czasy posiadała kilku nietuzinkowych piłkarzy. Pan przez wiele lat z nimi współpracował na boisku.
W ataku grałem między innymi z Darkiem Dziekanowskim, a wcześniej także z Mirkiem Okońskim, Markiem Kusto i Krzyśkiem Adamczykiem. Długo musiałbym wyliczać nazwiska świetnych pomocników i bocznych obrońców, z którymi też blisko współpracowałem na boisku. Umiałem się w tym gwiazdozbiorze odnaleźć, co poczytuję sobie jako duży indywidualny sukces. Bywały mecze, w których coś dobrego zrobiłem i kibice śpiewali: „Witold Sikorski – najlepszy napastnik Polski!”. Nie wiem, może w formie żartu, ale miło było słyszeć.
– Po pańskim pięknym golu i asyście w meczu z Interem zasłużył pan na takie i inne przyśpiewki. To był pana najlepszy mecz w życiu? W pucharach na pewno. W krajowych meczach Legii miałem kilka występów, którymi zdecydowanie mogę się pochwalić. Bardzo sobie cenię wyjazdowe spotkanie z Widzewem Łódź w 1/8 finału Pucharu Polski. No ale wie pan, jaki to wtedy był Widzew: z Wójcickim, Dziubą, Przybysiem, Surlitem, Smolarkiem... Byłem rezerwowym, po przerwie długo rozgrzewałem się wzdłuż linii bocznej. Miejscowi kibice lżyli mnie straszliwie, przekraczali wszelkie granice. Wreszcie wszedłem na boisko, ciągle było 0:0. Na parę minut przed końcem meczu strzałem sponad 20 metrów zdobyłem zwycięską bramkę. Jaką ja wtedy miałem frajdę! Od razu pobiegłem w kierunku tych najgłośniejszych kibiców Widzewa podziękować im, że tak skutecznie mnie zmobilizowali.
– Tak jak wielu piłkarzy w tamtych czasach do Legii przyszedł pan w ramach odbywania zasadniczej służby wojskowej.
To prawda, ale nikt nie czekał tam na mnie z otwartymi ramionami. Muszę przyznać, że trochę mi się poszczęściło, choć bez umiejętności piłkarskich szczęście by nie wystarczyło. Grałem w Elektroniku Piaseczno, którego trenerem był Janusz Żmijewski, dawna legenda Legii. Właśnie on z pozycji tak zwanego forstopera przesunął mnie do napadu. W tym czasie dostałem wezwanie do wojska i trener Żmijewski obiecał użyć swoich kontaktów w Legii, żebym się do niej dostał, bo uważał, że zasługuję. Zabrał mnie do gabinetu pułkownika Zbigniewa Korola. „Panie pułkowniku, mam tutaj chłopaka, który za pół roku będzie grał w ekstraklasie”. „Tak? A z jakiego klubu? ”. „Z Elektronika Piaseczno”. „A nie, z Piaseczna to tylko same pijaki do nas przychodzą” – odparł pułkownik. Faktycznie tak było, że wcześniej do Legii próbowało się załapać dwóch bardzo utalentowanych chłopaków, ale nadużywali alkoholu i nic z tego nie wyszło...
– No to niezłe miał pan wejście do Legii...
Gdyby nie rekomendacja Janusza Żmijewskiego, nie dostałbym szansy w Legii, pułkownik Korol wyraźnie to powiedział. Ale to jeszcze nic. Najpierw byłem w rezerwach i zwykle w środę graliśmy sparing z pierwszą drużyną. Do południa miałem służbę na bramie wjazdowej na obiekty Legii. Wtedy bramę otwierało się ręcznie. Dzwonił jakiś telefon chyba, musiałem odebrać przy budzie wartowniczej, a w tym czasie ktoś niecierpliwie trąbił w aucie przed bramą. W końcu niespiesznie, z trochę poluzowanym pasem, ruszyłem, żeby otworzyć. Patrzę, a to trener pierwszego zespołu Andrzej Strejlau! Momentalnie nabrałem przyspieszenia, ale było już za późno. Trener Strejlau wjechał, zaparkował, wyszedł z samochodu i zamiast do budynku klubowego zdecydowanym krokiem ruszył w moim kierunku. „Jak się, żołnierzu, nazywasz?”. No to ja już wyprężony na baczność po żołniersku się przedstawiłem. „Aż tak źle ci tutaj? No to ja ci coś lepszego załatwię”. Odwrócił się i poszedł. Myślę sobie, no to teraz tylko do Kazunia albo Orzysza mnie wyślą...
– Wysłali?
Wspominałem już, że tego samego dnia po południu mieliśmy sparing z pierwszą drużyną. Strzeliłem gola z trzydziestu metrów, Krzysiek Sobieski nie miał szans na obronę. Po meczu woła mnie trener Strejlau: „Jutro o 11 widzę cię na treningu pierwszej drużyny”. Ależ mi spadł kamień z serca! Jednego dnia, dosłownie w ciągu paru godzin, byłem w piekle i niebie. Mogłem być w Orzyszu, a wylądowałem w Legii. Zacząłem trenować z pierwszym zespołem i tak jak przewidywał Janusz Żmijewski, szybko osiągnąłem poziom ekstraklasy.
– Spełnił pan swoje marzenia o grze w Legii, ale nie udało się to pańskiemu synowi Danielowi, który wcześniej przez pięć lat uczył się grać w piłkę w Bayernie Monachium...
Był moment, że Daniel mógł trafić na Łazienkowską, lecz nic z tego nie wyszło. Pamiętam, że pierwszego gola w polskiej ekstraklasie dla Górnika Zabrze strzelił przy Łazienkowskiej. Siedziałem wtedy na trybunie w towarzystwie starych legionistów. Daniel strzelił na 0:1. Aż podskoczyłem z radości, co wywołało reakcję Andrzeja Sikorskiego: „Ty, uspokój się, bo nie jesteś w Zabrzu”. Nawiasem mówiąc, Daniel umiał Legii strzelać, w ekstraklasie zrobił to trzy razy.