Felietony Opinie Konsul-tacje
Był kiedyś taki film „Konsul”, w którym Piotr Fronczewski wcielił się w postać oszusta Czesława Wiśniaka, który wyłudzał od ludzi poważną kasę, nabierając ich na numery w gruncie rzeczy prostackie. Nie musiał się nawet silić na coś specjalnie wymyślnego, żeby dokonać największego wyczyny w swojej przestępczej karierze – otwarcia austriackiego konsulatu we Wrocławiu. Ot, udawał, że mówi z niemieckim akcentem i szedł na pewniaka. W każdej z aranżowanych przez niego sytuacji, które służyć miały naciągnięciu jakiegoś naiwniaka, najważniejsze było jedno – późniejszej ofierze trzeba coś obiecać. Najlepiej coś niezwykłego, okazyjnego, coś, co trzeba łapać szybko, bo inaczej okazja przepadnie... Nabrały się na to nawet władze wojewódzkie we Wrocławiu, bo stwierdziły, że konsulat musi być u nich, inaczej dyplomata ucieknie do innego miasta i „wielki prestiż przepadnie”. Fronczewski we wspominanym filmie nie odgrywał postaci wymyślonej, tylko niejako odtwarzał coś, co zdarzyło się naprawdę. Film jest z końca lat 80., a dekadę wcześniej działał niejako Czesław Śliwa, którzy rzeczywiście otworzył konsulat, choć Austrii nie widział na oczy i nikomu nie przeszkadzało, gdy opowiadał, że w Wiedniu mieszka na 102. piętrze, bo takie wysokie mają tam bloki mieszkalne.
Lata mijają, ludzie coraz więcej wiedzą o świecie, ale zasada naciągania pozostaje niezmienna – obiecać komuś coś wielkiego lub ważnego i utrzymywać w przekonaniu, że taka okazja się nie powtórzy. Chętnych do tego, żeby się na podobny numer nabrać, wcale nie trzeba będzie szukać długo. Ot, choćby jakiś klub sportowy w Polsce... Nie ma sensu wracać w tej chwili do tych, którzy sami z siebie chcieli się dać nabrać – takich z Krakowa i znad morza. Bo i nie o nazwy tu chodzi, ale o mechanizm. W klubach są tak bardzo przekonani, że stali się wybrańcami dobrodziejów, że nawet jak milioner z Kambodży musi nieoczekiwanie przełożyć pierwszą ratę płatności, bo nagle „dostał zawału na pokładzie odrzutowca”, to nie chcą nikomu uwierzyć, że padli ofiarą ściemy, krzyczą natomiast na innych. To wyście są źli, obrażając naszego dobrodzieja...
Dlatego z pewnym pozytywnym zdziwieniem przyjąłem postawę przedstawicieli Polonii Warszawa, którym prezydent Rafał Trzaskowski obiecał halę sportową. Nie twierdzę, że mój imiennik, zwierzchnik władz samorządowych w stolicy, jest naciągaczem. O nie! Twierdzę natomiast, że trochę jednak poleciał ściemą w mediach społecznościowych, informując wszem i wobec, że oto powstaje wyczekiwana hala dla Warszawy. A to przecież obiekt na 900 miejsc stałych, który nie spełnia norm właściwie żadnej profesjonalnej ligi w Polsce. Początkowo ludziom sympatyzującym z Czarnymi Koszulami i działającymi w klubie to jednak wystarczyło. Wystarczyły zapewnienia na papierze (mam nawet maila z Ratusza, gdzie poważna niby osoba napisała do mnie „obiekt spełnia wszystkie wymogi sportu profesjonalnego”), żeby każdy głos odmienny od zachwytu i każde stwierdzenie, że hala, która ma powstać przy Konwiktorskiej to bubel, traktować jako atak na „K6”. Sam byłem traktowany jako wróg tej wspaniałej inicjatywy. I co? I teraz środowisko Polonii pisze listy i apele do wiceprezydent Renaty Kaznowskiej, żeby jednak wybudować prawdziwą halę, bo ta proponowana to nie za bardzo się nadaje. To brzmi może kpiarsko z mojej strony, ale mam spory szacunek do Jarosława Popiołka, który tę akcję zainicjował. Zawsze uważałem go za człowieka obdarzonego zdrowym rozsądkiem i się nie pomyliłem.
Apoza tym na nikogo z polonistów za stwierdzenia, że jestem wrogiem ich nowego, pięknego obiektu, się nie obrażam. Raczej cieszę się, że mogłem w pewien sposób pomóc poprzez takie nietypowe, twitterowe konsultacje.