WIEDZIAŁEM, ŻE URODZĘ SIĘ NA NOWO
Jestem naładowany energią, nie chcę zamykać się w ramy – mówi wicemistrz świata z 2006 roku, a dziś nasz redakcyjny kolega.
KAMIL WOLNICKI: Zastanawiałem się przez chwilę, jak cię przedstawić. Wicemistrz świata, były reprezentant Polski, olimpijczyk, król życia, zły chłopiec polskiej siatkówki, restaurator, mój redakcyjny kolega... Coś pominąłem?
ŁUKASZ KADZIEWICZ: Nie, ale dużo tego, więc chyba jestem nijaki, bo tak jest, gdy ktoś próbuje wszystkiego.
Albo człowiek renesansu.
Nie... Sam nie wiem, po której stronie jestem i to chyba najgorsze. Mam 41 lat, dotykam świata mediów od siedmiu-ośmiu lat, kiedyś byłem zawodowym sportowcem. Nie wiem, czy potrafię się sam zdefiniować. Nie byłem wybitnym siatkarzem, nigdy nie będę wybitnym dziennikarzem, więc może moim pomysłem na siebie jest dotykanie wielu rzeczy.
Na pewno jesteś skromny, a przynajmniej się starasz.
Pozory.
Niech będzie, ale dobrze brzmi. Rozmawiamy w kilku miejscach, teraz w sali treningowej. To takie miejsce, w jakim zaczynałeś?
Nie. Nie chcę zabrzmieć jak purysta, który wymaga grania bez butów na betonowym chodniku. Jesteśmy w pięknym obiekcie, marzyłem o czymś takim i cieszę się, że w XXI wieku przez sport i siatkówkę jesteśmy w stanie pokazywać ten dziwny kraj. Bo, nie ukrywam, czasem Polska jest krajem, którego nie ogarniam. A jednak z perspektywy sportu i siatkówki, pokazując takie miejsca, system szkolenia, bo cały czas będę się odnosił do mojej dyscypliny, możemy wysyłać piękną widokówkę w świat. Zobaczcie, jak urośliśmy.
Dzięki pieniądzom z Unii Europejskiej, dzięki temu, że potrafiliśmy zagospodarować pieniądze ze spółek Skarbu Państwa. To taki bajzel na poziomie polityczno-sportowym, ale jeśli chodzi o samą dyscyplinę, mamy czym się pochwalić. Dzisiaj wchodzę do hali sportowej i się uśmiecham, bo są warunki, żeby bawić się w sport, uczyć dzieciaki i tak dalej. Że obok życia pod presją, wytwarzaną przez szkołę można budować się dwutorowo. Także sportowo, z torbą ze śmierdzącymi butami i kilkoma koszulkami, które już dawno powinny wylądować w praniu.
Sam dalej masz ochotę pograć w takim miejscu?
Tak, chociaż zdrowie mi na to nie pozwala. Wczoraj miałem intensywne rozbieganie i gdy rano stałem pod prysznicem, spojrzałem na swoje kolana i doszedłem do wniosku, że lewe w ciągu doby się nie zregenerowało i cały czas mam opuchliznę, a popołudniu w planie są przysiady. Ale gdy wchodzę do sali, to chętnie porzucam, poodbijam... To jest mój świat, nie zmienię się już, sport mnie zdefiniował i kocham o nim mówić, dusić ludzi, żeby też to robili. Mogę być postrzegany jako monotematyczny freak, ale tu chodzi o rzeczy, których sam w życiu dotknąłem. 30-40 minut, które warto poświęcić na aktywność, można potraktować zero-jedynkowo. Coś zaplanować i to zrobić. To nie przyniesie pieniędzy, ale da poczucie bezpieczeństwa, że bez względu na wiek, wagę i tak dalej, coś się da zrobić.
Twój świat to nie tylko sport, ale też redakcja. Jako sportowiec lubiłeś dziennikarzy?
Tak, choć moje relacje z Kamilem Drągiem czy Ryśkiem Opiatowskim, z którymi teraz pracuję w jednej redakcji i innymi dziennikarzami, zajmującymi się siatkówką, były różne. Kiedy jednak człowiek kończy karierę, zmienia optykę. Dzisiaj wiem, kto starał się wykonywać obowiązki, kto starał się być profesjonalny, ale to normalne. W relacji sportowiec-dziennikarz nigdy nie będzie idealnego połączenia. Można razem wypić kawę, ale później trzeba od siebie wymagać.
Pamiętam igrzyska w Pekinie, gdzie byliśmy królami życia, dopóki nie przegraliście...
Jasne (śmiech).
Gdyby wtedy ktoś ci powiedział, że będziesz dziennikarzem?
Będę powtarzał, że nie jestem dziennikarzem, a człowiekiem związanym z mediami. Uwielbiam tę pracę, choć to złe słowo, negatywnie nacechowane. To sposób na życie. A gdyby wtedy ktoś mi tak powiedział, odpowiedziałbym, że chyba dobrze trafił, bo w wieku dwudziestu ośmiu – trzydziestu lat, kiedy wiedziałem, że moje ciało się „kończy” i szukałem pomysłu na siebie, czułem, że media są idealnym miejscem do tego, żebym mógł wykorzystać swój temperament.
Nie masz problemu z krytykowaniem innych?
Nie. Cały czas dostaję też rykoszetem. Czasem powstanie tekst, który jest dobry, redagowany z wami i czuję, że wypływa gdzieś szerzej, jest komentowany, a ja jestem dumny. I wtedy dzwoni moja mama i pyta, czy mogę przyhamować, bo to moi znajomi, bo tak nie wypada, a dlaczego w ogóle mam wielką gębę. Tylko to nigdy nie jest krytyka polegająca na tym, żeby to robić dla zasady. Staram się być konstruktywny. Czy ktoś dał mi do tego mandat? Tak, przegrałem sześć czy siedem finałów, jako były zawodowy sportowiec mam prawo do tego, żeby z własnej perspektywy opiniować to, co się dzieje.
A jak sam przyjmowałeś krytykę jako zawodowy sportowiec?
Należy spytać Łukasza Olkowicza, Kamila Drąga czy Ryśka Opiatowskiego, który ubrał nas w pieluchy i wrzucił na pierwszą stronę „Faktu”, że się posr... w gacie chyba w półfinale Ligi Światowej. Dzisiaj się z tego śmiejemy.
Wtedy się nie śmialiście.
No nie było zabawnie. Trudno na pierwszej stronie dziennika zobaczyć swój tyłek ubrany w tetrową pieluchę. Czy przyjmowałem krytykę? Miałem świadomość, że nie jestem wybitnym siatkarzem ani krystaliczną osobą, która w stu procentach może o sobie powiedzieć „profesjonalista”. Liczyłem się z tym, że pewna forma moich zachowań będzie przynosiła koncentrację uwagi na tym, co robię i na mnie.
Żałujesz, że w stu procentach nie wykorzystałeś potencjału?
Nie. Wykorzystałem w stu procentach. Tyle mogłem...
Gdyby nie jedna czy druga zarwana noc może ciało nie „skończyłoby” się tak szybko.
To nie byłoby dobre, bo ja powinienem skończyć grać wcześniej. W wieku 33 lat wróciłem do Polski po ostatnim zagranicznym kontrakcie i wtedy powinienem powiedzieć pas. Pojawiałem się w telewizjach, byłem zapraszany do różnych redakcji i pozwolono mi gdzieś tam napisać jeden czy drugi tekst i powinienem iść w tę stronę, bo każdy kolejny rok grania będzie oszustwem. Nie przyspawałem się do bycia zawodowym sportowcem i nie powiedziałem, że to będzie na całe życie. Miałem świadomość, że „fajność życia” czeka mnie, gdy skończę grać.
W życiu sportowym też bywało fajnie. Dużo przetańczyłeś?
A jaki miałem genialny krok! Lżej podchodziłem do obowiązków niż powinienem. Będąc prezesem czy trenerem nie życzyłbym sobie, żeby ktokolwiek kopiował Łukasza Kadziewicza. Dzisiaj to zresztą niemożliwe. Są media społecznościowe i więcej zainteresowania wokół siatkówki. Miałem gigantyczny dystans do siebie i, ładnie to ujmę, inaczej postrzegałem proces regeneracji, jeśli chodzi o organizm i powrót do formy pozwalającej bardzo ciężko trenować. Miałem dużo luzu, uśmiechu, ułańską fantazję i rozmach. Kochałem życie. I kocham je cały czas.
Więcej stresu było w finale siatkarskim czy w mediach?
Więcej jest, kiedy siadam we wtorek do felietonu, który muszę oddać na czwartek. Mówienie przychodzi mi łatwiej, gorzej z pisaniem i przełożeniem tego, co mam w głowie. Czytanie tego w internecie czy wydaniu papierowym mnie stresuje. Na boisku, w tym kwadracie dziewięć na dziewięć, czułem się jak u siebie w domu. Tam mi wybaczano błędy i potknięcia. Tak, zdecydowanie więcej emocji daje mi praca w mediach.
Jesteś też restauratorem. Gdybyśmy nie siedli od razu do stołu, tylko poszli do kuchni, to zobaczyłbym, jak przygotowujesz pad thai?
Bardzo dobry plan, ale mogę ugotować wodę na herbatę. Z doświadczenia życiowego ogarnę jeszcze bar. Restauracja to inwestycja. Mam wspólników, braci Czwarno, a oprócz restauracji jest fundacja, akademia siatkówki, żebrzemy więc w ministerstwie i czasem uda się pozyskać jakieś pieniądze. Idziemy szeroko, bo mam w sobie dużo energii i pomysłów. Chciałbym wejść i spróbować wielu rzeczy. Uprawiając sport, byłem troszkę pozamykany, a teraz mam możliwość robienia fajnych rzeczy i cieszę się z tego.
Za tobą dużo przygód. Takich, które pamiętasz, ale i tych, które wolisz zapomnieć. Dzisiaj podoba ci się życie po czterdziestce?
Bardzo. Jest energetyczne, emocjonujące i daje dużo radości. Mając trzydzieści pięć lat wiedziałem, że urodzę się na nowo, kiedy dotknę biznesu. Przeżyłem fantastyczne chwile uprawiając zawodowo sport, ale to był tylko sport i rzeczy wokół niego. W biznesie kroczymy od porażki do porażki. Dużo rzeczy zabrałem ze sobą z boiska – to, jak rozmawiać z ludźmi, funkcjonować w grupie, jak podnosić się po porażkach. Jesteśmy przed, po czy w trakcie pandemii, a gastronomiczny biznes odczuł to bardzo mocno. Bazuję za tym, co za moimi plecami, a każdego dnia uczę się nowych rzeczy. Zrestartowane życie jest fenomenalne.
Żałujesz czegoś z czasów kariery?
Nie. Było fajnie, emocjonująco, momentami lepiej, żeby niektóre rzeczy zostały w szatni czy miejscach, w których byliśmy. Cieszę się, że media społecznościowe wystrzeliły po tym, jak już skończyłem zawodowo uprawiać sport. Czy żałuję? To za mną, nie mam na to wpływu. Ktoś powiedział: „Kadziu, przeżyłeś trzy życia do trzydziestego piątego roku życia” i nie zazdrośćcie, bo w wielu momentach nie było czego. Bawię się, ale dzisiaj zabawkami, za które zapłaciłem sam i ryzykuję maksymalnie. Nie żałuję, żyję.
Da się porównać te życia?
Tam było łatwiej. Przychodził mail z rozpiską zajęć, planem meczów, tego co mam zjeść i jak być ubranym na trening. Gdy kończysz zawodowo uprawiać sport, musisz nagle przeorganizować swoje życie i wiele zależy od ciebie samego. Musisz pokazać potencjał, żeby ktoś dał ci pracę. Przyjść do redakcji sportowej, nisko schylić głowę, powiedzieć, że niewiele umiesz, a oprócz tytułu wicemistrza świata i klepania po plecach, chcesz się wielu rzeczy nauczyć. Obrałem
taką drogę i mam wrażenie, że jestem w stanie dostać od doświadczonych dziennikarzy dużo wiedzy. Uczę się, tak samo jest w gastronomii. Dowiaduję się tego od moich wspólników, menedżerki czy barmanki i kelnerów. Skończyłem grać w siatkówkę i poszedłem na uniwersytet życia. Tylko już taki poważny, bo na tym wieczorowym to zamknąłem doktorat.
Jest w tobie tyle energii i pomysłów, o których mówisz, że mam wrażenie, że nic nie może cię zatrzymać.
Jestem naładowany energią. Nie chcę zamykać się w ramy. Słyszałem, że skończę pod mostem za swój sposób życia i brak szacunku do ludzi. OK, kilka razy w życiu się nie popisałem, ale miałem dość słuchania, że czeka mnie jedna z dwóch dróg – pod mostem albo gigantyczny sukces, bo mam ogromny potencjał. W pewnym momencie chciałem spróbować inaczej, w bardziej w cywilizowany sposób. Obudzić się rano, iść do pracy, być ciągle skupiony na pewnych sprawach. Tak, żeby każdy dzień był podobny. W tym wszystkim zostawiłem godzinę czy dwie na aktywność fizyczną i może dlatego mam w sobie tyle chęci do pracy. Podnieść się i nie patrzeć na PESEL. Jest też druga strona, o której muszę pamiętać, o szczęściu w życiu. Może przypadkowo, może nie, wybieram ludzi, którzy są mądrzejsi ode mnie. W każdej pracy. W fundacji, restauracji, mediach zawsze chcę, żeby obok był ktoś, kto ma większą wiedzą, z której jestem w stanie czerpać. Może to jest mój sposób na życie.
Chciałbym wejść i spróbować wielu rzeczy. Uprawiając sport, byłem troszkę pozamykany, a teraz mam możliwość robienia fajnych rzeczy i cieszę się z tego.