FANNA: TEN MECZ MOŻE ZMIENIĆ SEZON
Były zawodnik Interu i Juventusu Pierino Fanna wspomina karierę i spotkania przeciwko polskim drużynom, w tym gole strzelone Legii w pucharach.
Wygrana w Derby d’italia daje energię i pewność siebie zwycięskiej drużynie.
ALBERTO BERTOLOTTO: Czy wie pan, że jest pan wciąż pamiętany w Polsce z powodu dwóch bramek strzelonych Legii w europejskich pucharach już 35 lat temu?
PIERINO FANNA (BYŁY PIŁKARZ JUVENTUSU I INTERU): Myślałem, że Polacy pamiętają mnie, ponieważ wyglądałem jak Grzegorz Lato! Obaj występowaliśmy jako skrzydłowi, byliśmy szybcy i... łysi, w związku z tym wyobrażam sobie, że Polacy mogą mnie pamiętać. Nie strzelałem wielu goli, ale kiedy zmierzyłem się z polskimi drużynami, byłem podekscytowany.
Przeciwko polskim ekipom zagrał pan nosząc koszulki Interu (od 1985 do 1989 roku) i Juventusu (od 1977 do 1982 roku). Na niedzielę jest zaplanowany mecz między nimi. Który z dwóch zespołów jest lepiej nastawiony na tę rywalizację?
Obydwa tak samo. Zarówno w Mediolanie, jak i w Turynie dni przed starciem były pełne emocji. Nie przez przypadek my Włosi nazywamy je „Derby d’italia”. Wygrana w nim daje energię i pewność siebie zwycięskiej drużynie. Ale nie tylko. Dodam też, że to spotkanie może zmienić sezon jednej z dwóch ekip. To zależy od momentu, w którym mecz się rozgrywa.
Jego wynik jest w stanie zmienić rozgrywki Starej Damy?
Według mnie tak. Teraz Inter ma trzy punkty przewagi nad nią, dlatego to bardzo ważny mecz dla Bianconerich. W tym okresie nie mogą popełnić błędów i stracić więcej czasu po słabym początku sezonu. Po tym meczu mogą zrównać się z rywalem w tabeli i potwierdzić, że drużyna z Turynu przeżywa dobry moment. Pamiętam, kiedy podczas sezonu 1978/79 zajmowaliśmy jedną z najgorszych lokat w tabeli. Krok po kroku się podnieśliśmy. W krwi Juventusu płynie zwycięstwo.
I teraz pokazał, że problemy są już za nim.
Trener Massimiliano Allegri pomógł kilku piłkarzom wrócić do dobrej formy psychicznej. Potem znalazł taktyczną równowagę. Drużyna stała się solidna i Szczęsny nie traci goli od czterech spotkań. Oprócz tego w linii ataku jest wielu zawodników, którzy są w stanie zdecydować o wyniku meczu.
Jak na przykład Federico Chiesa? Może być nowym Pierino Fanną?
Widzę w nim siebie, ponieważ jest szybki, silny i dobry w pojedynkach. Podoba mi się od zawsze. Ponadto teraz strzela więcej goli niż w przeszłości. I z mojego punktu widzenia może się jeszcze poprawić. Jako Włoch mogę powiedzieć, że jest naszym mistrzem.
Czy Juventus jest faworytem niedzielnego spotkania?
Teraz Bianconeri mają coś więcej, ale w pojedynczym starciu wszystko jest możliwe. Inter, wygrywając mecz z Sheriffem, pokazał, że porażka z Lazio jest za nim. Czasami widzę jednak, że ma podczas swoich meczów przerwy, za które płaci. Jest mistrzem Włoch, chce zostać na szczycie tabeli, ale od czasu do czasu brakuje mu Hakimiego.
Zdobył pan dwie bramki we włoskich derbach.
Jedną w 1980 roku w barwach Juventusu, drugą w 1987 roku, gdy grałem jako Nerazzurri. W pierwszym przypadku pokonałem Bordona, w drugim Tacconiego. Dostałem piłkę po podaniu głową Altobellego i mocnym uderzeniem strzeliłem gola.
Grał pan z Altobellim i z Bettegą. Obaj byli wśród najsłynniejszych włoskich napastników tamtych lat.
Mój ulubiony trener Osvaldo Bagnoli mówił, że dobrymi napastnikami są ci, którzy umożliwiają świetną grę zespołowi. Oni byli do tego zdolni i stanowili punkt odniesienia dla skrzydłowych, takich jak ja. Fantastycznie było współtworzyć linię ataku z nimi. Altobelli był wspaniałym strzelcem, Bettega miał trochę pecha – z powodu kontuzji nie został powołany do kadry na mundial w 1982 roku.
Wróćmy do grudnia 1985 roku i do warszawskiego spotkania pomiędzy Legią a Interem. Przed meczem Mario Corso, w tamtym czasie trener Interu, zapowiedział, że pana występ stoi pod znakiem zapytania.
To prawda, nie czułem się dobrze. Miałem problemy z mięśniami, ale wszedłem na murawę w dogrywce na miejsce młodego Rivolty (który już nie żyje – przyp. red.). Świetnie pamiętam akcję bramkową, kiedy Altobelli
dośrodkował spod linii końcowej boiska.
Bramkarz Legii Jacek Kazimierski wyobrażał sobie, że uderzy pan piłkę nogą, a nie głową.
Prawdopodobnie legioniści nie byli dobrze rozstawieni na boisku i zostałem bez opieki. Chciałem jednak zmylić obrońców. Żeby to zrobić, nie mogłem poczekać na piłkę, by dotknąć jej nogą. Zachowałem się w ten sposób i zaskoczyłem bramkarza. Ta bramka była naprawdę ważna. Sezon był dla nas skomplikowany. Podczas rozgrywek Corso, który trenował zespół Primavery, zastąpił Castagnera. W Serie A graliśmy słabo. Dla Interu zwycięstwo było istotne, żeby uratować rok. Dzięki temu awansowaliśmy do ćwierćfinału Pucharu UEFA, w którym mierzyliśmy się z Nantes. Ale nie tylko: tamtego wieczoru Milan, nasz rywal, przegrał z Waregem właśnie w tych rozgrywkach i nie przebrnął tej fazy!
Rok później zdobył pan drugą bramkę z Legią. Gole z legionistami były pana jedynymi w barwach Interu w europejskich pucharach.
To spotkanie zostało rozegrane w Mediolanie. Pamiętam, że w tamtym sezonie na naszej ławce trenerskiej był Giovanni Trapattoni, z którym współpracowałem już w Juventusie. Starcia z polskimi drużynami były super. A propos, jako zawodnik Bianconerich zmierzyłem się też z Widzewem Łódź. Bramkarz Widzewa (Józef Młynarczyk – przyp. red.) obronił dwa rzuty karne!
W barwach Verony grał z panem Władysław Żmuda.
Mieszkam w Weronie i całe miasto dobrze wspomina Władysława. U nas miał pecha, ponieważ doznał kontuzji kolana.
Wygrał pan scudetto w barwach Juventusu, Interu i Verony. Czy jest prawdą, że zwycięstwo w żółto-niebieskiej koszulce jest tym, które budzi w panu najwięcej emocji?
Zdecydowanie tak. W małych klubach myśli się tylko o walce o utrzymanie, a my podczas tamtego sezonu wywalczyliśmy mistrzostwo Włoch. W Weronie przeżyłem najpiękniejsze lata w swojej karierze. Trener Bagnoli zrozumiał mnie jako chłopaka i jako piłkarza, dał mi wolność.
Ostatnie pytanie, tak z ciekawości. Jak właściwie ma pan na imię? To prawda, że Pierino, a nie Pietro?
Dokładnie tak, właśnie Pierino. Zostałem zarejestrowany w ten sposób w urzędzie stanu cywilnego.