MAX: LEWANDOWSKI LEPSZY OD BENZEMY
Dwukrotny król strzelców Bundesligi chwali Lewego i ocenia jego szanse na transfer do Barcelony.
Urodzony w Tarnowskich Górach Martin Max przygodę z piłką zaczynał na małym stadionie w Bytomiu. Zdobywca Pucharu UEFA w 1997 roku z Schalke w rozmowie z nami wspomina swoją karierę.
PIOTR CHŁYSTEK: Kilka dni temu uczestniczył pan w niezwykłym wydarzeniu. Na obrzeżach Bytomia odbył się mecz z okazji 100-lecia występującego obecnie w A klasie Rodła Górniki, którego jest pan wychowankiem. Rywalem miejscowych oldbojów były dawne gwiazdy Schalke. Oprócz pana po boisku biegali m.in. mistrz świata z 1990 roku Olaf Thon, Józef Wandzik i Tomasz Wałdoch, a na ławce trenerskiej zasiadł Klaus Fischer, czyli trzeci najskuteczniejszy strzelec w historii Bundesligi. Jak się pan czuł po powrocie w rodzinne strony? MARTIN MAX: Znakomicie! Zawsze chętnie tu przyjeżdżam, mam tutaj rodzinę. Kiedyś mieszkałem blisko stadionu Rodła. Na jego murawie tak naprawdę uczyłem się chodzić, bo podłoga w naszym domu podobno była dla mnie zbyt twarda. Każda wizyta w tym miejscu wiąże się dla mnie z wieloma emocjami. Fajnie, że w tym roku byli tu ze mną moi przyjaciele z Schalke. Widzę, że ten obszar się rozwija, że pobudowano wiele nowych, pięknych domów. Z czasów dzieciństwa zachowałem same dobre wspomnienia. Wyjeżdżałem wraz z rodzicami z Polski w wieku 12 lat. To były lata 80., najprostsze produkty kupowało się na kartki. Teraz panują tu zupełnie inne realia i to mnie bardzo cieszy.
Byłego króla strzelców Bundesligi muszę zapytać o obecnego, czyli Roberta Lewandowskiego. Co się panu najbardziej podoba w jego grze?
Dużo rzeczy. To najlepszy napastnik na świecie! Wybitna postawa Karima Benzemy w tym sezonie nie zmieniła pańskiej optyki?
Nie. Według mnie Robert jest lepszy, ale Benzemę możemy umieścić na drugim miejscu.
Jak długo nasz reprezentant będzie w stanie utrzymać tak wysoki poziom? Ma już przecież 33 lata.
Kiedy się na niego patrzy, to widać, że jest w świetnej formie. Jeszcze spokojnie przez trzy, cztery, a może nawet pięć lat ma szansę pozostać na szczycie. Skoro zaczęliśmy rozmawiać o Lewandowskim, to zapewne za chwilę zapyta pan, co sądzę o jego ewentualnym transferze do Barcelony. Uważam, że obojętnie gdzie przyjdzie mu grać, to i tak nadal będzie zdobywał bramki. Niewiele się pan pomylił, bo chciałem zapytać o plusy i minusy ewentualnego transferu. Może na przykład według pana warto, by Lewandowski pozostał w Bayernie i nadal budował swoją legendę w Bundeslidze?
O tym już zadecyduje Lewandowski. Sam musi się zastanowić, na czym mu w szczególności zależy. Jeśli będzie chciał pozostać w Niemczech i zaatakować strzelecki rekord wszech czasów Gerda Müllera, to tak zrobi. Z Bayernem może też walczyć o kolejne zwycięstwa w Lidze Mistrzów i Bundeslidze. Jeśli jednak potrzebuje nowych wyzwań, to pójdzie do Barcelony, a może jakiegoś innego klubu. Zobaczymy, co się wydarzy. Zdobywał pan koronę króla strzelców w Bundeslidze w sezonach
Lewandowski jeszcze spokojnie przez trzy, cztery, a może nawet pięć lat ma szansę pozostać na szczycie.
1999/2000 oraz 2001/02 grając w barwach TSV 1860 Monachium. W pierwszym przypadku do tego tytułu potrzebował pan 19 trafień, w drugim 18. Lewandowski strzela znacznie więcej goli. To oznacza, że kiedyś obrońcy w Niemczech byli lepsi, twardsi i trudniej było o bramki? Czy może w pańskich czasach konkurencja była słabsza?
Trudno powiedzieć. Piłka ciągle się zmienia. Kiedyś grało się inaczej. W latach 70. Gerd Müller był typowym lisem pola karnego, napastnikiem czekającym na piłki praktycznie kilka metrów przed bramką. Nigdy nie myślałem, że ktoś zbliży się do jego rekordów, a jednak to się dzieje!
Te dwie korony, a w zasadzie dwie armaty dla najlepszego snajpera w Bundeslidze to największe osiągnięcia w pańskiej karierze? Czy jednak wyżej ceni pan triumf w Pucharze UEFA w 1997 roku z ekipą Schalke? W finałowym dwumeczu pokonaliście wtedy Inter Mediolan. Zdecydowanie to drugie. Od kiedy przyjechałem z rodziną do Niemiec, byłem fanem Schalke, więc sukces z tym klubem miał dla mnie wyjątkowe znaczenie. Armaty stoją u mnie w domu, mogę sobie na nie popatrzeć, ale to trofea indywidualne. Natomiast Puchar UEFA wywalczyła cała drużyna. Czuliśmy wtedy, że stanowimy jedność. Nawet teraz, po 25 latach od tamtego zwycięstwa, wciąż się ze sobą spotykamy i wspominamy piękne czasy.
Jakoś trudno wciąż to zrozumieć, ale Schalke to w tej chwili klub z 2. Bundesligi. Spadek drużyny z Gelsenkirchen w ubiegłym roku musiał być dla pana ciosem…
Oczywiście, ale czasem w sporcie trzeba zrobić krok do tyłu, by wykonać później dwa do przodu. W przeszłości popełniono w Schalke wiele błędów. Może spadek sprawił, że je dostrzeżono i już nigdy się nie powtórzą? Na szczęście teraz klub wraca na właściwe tory.
No i prawdopodobnie za chwilę znów będzie należał do krajowej elity. O awans z Schalke walczy Marcin Kamiński. Jak pan ocenia jego grę?
Bardzo pozytywnie. Cieszę się, że kontynuuje polskie tradycje w Gelsenkirchen. Tomaszowie Wałdoch i Hajto doczekali się następcy. Marcin zagrał w tym sezonie niemal we wszystkich meczach i ma silną pozycję w zespole. Mimo że dwa razy był pan najlepszym strzelcem Bundesligi, to w całej karierze tylko raz wystąpił w reprezentacji Niemiec. Konkretnie przez kilkanaście minut w sparingu z Argentyną wiosną 2002 roku, tuż przed MŚ w Korei Południowej i Japonii. Miał pan szansę, by znaleźć się w kadrze na mundial? I czy tych meczów mogło być więcej? Nie zwracano na mnie większej uwagi, bo grałem w małym klubie, czyli TSV. Na mistrzostwa i zgrupowania jeździli głównie przedstawiciele wielkich firm. Do dzisiaj nie rozumiem, dlaczego tak się działo...