TYTUŁY NA STULECIE I NA OSŁODĘ
Miniony weekend przyniósł nam kolejny zwrot akcji w walce o mistrzostwo Polski. Przed 32. kolejką Raków miał wszystko w swoich rękach. Po pierwszej połowie prowadził z Cracovią i praktycznie nie dawał rywalom szansy na wyrównanie. Pasom wystarczył jednak jeden celny strzał, by wywrócić walkę o tytuł do góry nogami. Z potknięcia Rakowa skorzystał Lech. Przed startem rozgrywek mówiłem, że Kolejorz może przegrać sam ze sobą. W kilku momentach sezonu drużyna trenera Macieja Skorży zawodziła, ale z Piastem zagrała tak, jak na przyszłego mistrza przystało. Nie było to najlepsze spotkanie Lecha w tym sezonie. Piast się postawił i długo remisował. W końcowych minutach pokazał się jednak Mikael Ishak i celną główką dał poznaniakom wygraną. Teraz wszystko jest po stronie Lecha. Dwa mecze dzielą jego piłkarzy od upragnionego tytułu mistrza Polski, który ma być wisienką na torcie w roku stulecia klubu. Kolejorz jest w komfortowej sytuacji, tym bardziej że ma lepszy terminarz niż Raków. Lidera PKO BP Ekstraklasy czeka teraz derbowy mecz z Wartą, a następnie domowe spotkanie z Zagłębiem Lubin. Raków też zagra z Miedziowymi, ale sezon kończyć będzie konfrontacją z Lechią, która jest zespołem nieobliczalnym. Tak więc korony Lechowi jeszcze na głowę nie zakładamy, ale piłkarze Kolejorza mogą już poważnie myśleć o złotych medalach za mistrzostwo.
Równie ciekawie jest w dolnych rejonach tabeli. Przed dwoma tygodniami komentowałem zwolnienie trenera Dariusza Banasika z Radomiaka. W jego miejsce zatrudniony został Mariusz Lewandowski i po kilku dniach zespół pod jego wodzą zaliczył pierwszą kompromitację. Bo tak trzeba nazwać porażkę 1:6 z Zagłębiem Lubin. Miedziowi byli przybici, mentalnie rozklekotani
– a przyjechali do Radomia bez swojego trenera, strzelili sześć goli i przybliżyli się do utrzymania w lidze. To było idealne podsumowanie sytuacji ze zwolnieniem Banasika. Boisko pokazało, że takich ruchów się nie robi. Nie na tym etapie sezonu, nie kiedy zespół będący beniaminkiem znajduje się w górnej połówce tabeli.
Miedziowi złapali tlen, a tego brakuje we Wrocławiu. Postawą Śląska w tym sezonie jestem zawiedziony. To zespół, który nie był budowany na juniorach, posiada w swoim składzie byłych reprezentantów Polski, sezon na ławce zaczynał chyba najlepszy polski trener młodego pokolenia – Jacek Magiera, był też Erik Exposito. Każdy klub może wpaść w spiralę złych wyników, ale litości! Drużyna z takim potencjałem powinna bić się o czołowe lokaty, a na dwie kolejki przed końcem ligi nie jest pewna utrzymania. Problem Śląska leży w mentalności. To ona zawiodła, a bez mocnej głowy nie można marzyć o wydostaniu się z kryzysu, w który każdy zespół przynajmniej raz w sezonie wpada.
Jeszcze bliżej spadku jest Wisła Kraków. O jej postawie w tym sezonie, z wiadomych względów, jest mi najtrudniej pisać. Czas spędzony w stolicy Małopolski zawsze będę wspominał z łezką w oku. W Krakowie przeżyłem piękne chwile i to naturalne, że trzymam kciuki za Białą Gwiazdę. Przy Reymonta jeszcze tli się nadzieja. Wisła ma trzy punkty straty do bezpiecznego miejsca, a do zdobycia jest sześć oczek. Trudno być jednak optymistą. Niedawno drużyna Jerzego Brzęczka straciła cztery gole w meczu z Wisłą Płock, a w miniony weekend nie potrafiła pokonać Jagiellonii, która – przy całym szacunku – ze szczelnej defensywy na pewno nie słynie. Teraz już nie ma innej drogi – wiślacy muszą wygrać z Radomiakiem oraz Wartą i liczyć, że któremuś z wyżej sklasyfikowanych rywali powinie się noga. Ten scenariusz jest możliwy, jak wiele w naszej szalonej lidze.
Nie byłbym sobą, gdybym nie zrobił krótkiej wycieczki do Anglii. W Premier League jest już praktycznie pozamiatane. W minionej kolejce Liverpool dwoił się i troił, ale tylko zremisował z Tottenhamem i do Manchesteru City traci trzy punkty. Piłkarze Pepa Guardioli już mogą czuć się mistrzami Anglii. Ten tytuł nieco osłodzi hiszpańskiemu trenerowi kolejny brak triumfu w Lidze Mistrzów. Rewanżowy mecz półfinałowy z Realem Madryt był niesamowity. Pokazał, jak w dwie minuty można spaść z nieba, odbić się od ziemi i trafić do piekła. Z doniesień medialnych dowiadujemy się, że w przyszłym sezonie w ataku The Citizens pojawi się Erling Haaland. To gracz, którego w Manchesterze brakuje. Myślę, że Norweg będzie pełnił tam taką rolę, jak Robert Lewandowski w Bayernie. Haaland zostanie nie tylko egzekutorem, ale też przytrzyma piłkę w kluczowym momencie, da się sfaulować i zrobi miejsce kolegom. Brak takiego piłkarza pokazał wspomniany już przeze mnie mecz z Realem. Królewscy mieli Karima Benzemę, który właśnie swoim doświadczeniem przepchnął ich do finału. Guardiola na pewno wolałby triumf w Lidze Mistrzów od kolejnego tytułu mistrza Anglii. To właśnie dominacja na Starym Kontynencie jest dla niego od kilku lat nieosiągalna, a drugi z rzędu finał był na wyciągnięcie ręki. Do niego awansował za to Liverpool, którego trener Jürgen Klopp marzy o mistrzostwie kraju. No cóż, być może obaj szkoleniowcy „będą musieli” zadowolić się w tym sezonie mniej pożądanym trofeum.