PORAŻKA „CANELO” NIE TAKA ZŁA DLA BOKSU
Nadal uważam, że tej walki w obecnych realiach być nie powinno, bo Dmitrij Biwoł, abstrahując od jego najwyższej klasy sportowej, w całej dotychczasowej karierze pięściarskiej reprezentował Rosję. Oczywiście, wiemy o tym, że jego ojciec pochodził z należącej wówczas do ZSRR Mołdawii, zaś matka była Koreanką z jeszcze wtedy sowieckiego Kirgistanu i właśnie tam urodził się sobotni pogromca Saula Alvareza. Jednak od jedenastego roku życia Biwoł mieszkał w Sankt Petersburgu i choćby teraz próbowano robić z niego Kalifornijczyka, to przecież dla każdego jasne jest, że wygrał Rosjanin. A więc rodak tych, którzy od blisko trzech miesięcy terroryzują Ukrainę.
★★★
Porażka „Canelo” w rozgrywanej w Las Vegas potyczce o należący do Biwoła pas mistrza świata WBA wagi półciężkiej (79,4 kg) najbardziej nie w smak jest oczywiście samemu Meksykaninowi i jego towarzystwu, ale pewnie i tym, którzy z tej kury znoszącej złote jaja czerpali ostatnio największe profity. Po 12-rundowym pojedynku (115:113, 115:113, 115:113 – czyli tak naprawdę najniższy wymiar kary dla Alvareza) Dmitrij zdobył się na szczerość, przepraszając na konferencji prasowej... promotora gali Eddiego Hearna za popsucie planów. Rzecz jasna mówił w żartach, choć ten jego zabawny komentarz wszyscy zorientowani w temacie dobrze zrozumieli. Patrząc jednak z drugiej strony, dla boksu może to i dobrze, że ten zbierający ostatnio wyłącznie ochy i achy rudzielec z Guadalajary wreszcie się potknął – pierwszy raz od 2013 roku, gdy szans nie dał mu Floyd Mayweather jr. Naturalnie mówi się o rewanżu z Biwołem, Rosjanin deklaruje nawet, że w tym celu zejdzie do limitu wagi superśredniej (76,2 kg), lecz w ogóle się nie zdziwię, jeśli 17 września rywalem Meksykanina po raz trzeci w zawodowej karierze i pierwszy od 2018 roku będzie – jak zresztą planowano wcześniej – Giennadij Gołowkin. Gdyby nie sobotnie niepowodzenie, młodszy od Kazacha o osiem lat Alvarez byłby murowanym faworytem konfrontacji ze swoim zaciekłym rywalem z przeszłości, natomiast porażka zawsze odziera bokserskiego herosa z aury nadludzkiej wielkości. Jasne, „Canelo” i tak ma wszystko, by pokonać „GGG” (tym razem już sprawiedliwie), ale zainteresowanie walką w takiej sytuacji znacznie wzrośnie. Tym bardziej że Gołowkin dopiero co w kapitalnym boju rozprawił się z Ryotą Muratą i zunifikował pasy IBF i WBA w wadze średniej (72,6 kg). Tak więc również wspomniany przez Biwoła brytyjski promotor Hearn, który na mocy umowy z Meksykaninem zorganizuje także jego kolejny występ, z danego obrotu spraw wcale nie musi się smucić.
Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – mogą skonstatować nawet Ukraińcy, których fakt organizacji tak ważnej walki z udziałem Rosjanina w czasie brutalnej napaści jego rodaków na ich ojczyznę z oczywistych względów bulwersował. W pewnym sensie przysłużył im się sam Biwoł, bo pokonując Alvareza sprawił, że w kilku prestiżowych rankingach najlepszych pięściarzy świata bez podziału na wagi Meksykanin może stracić pozycję lidera na rzecz Ołeksandra Usyka, aktualnego czempiona IBF, WBA i WBO w kategorii ciężkiej.
★★★
Jeśli ktoś nie słyszał, to wspomnianego Usyka – pewnie w celach czysto marketingowych, ale kto ich tam wie – jeszcze dwa tygodnie temu ludzie z otoczenia Alvareza wywoływali do pojedynku. Tak, tak, kroczący od triumfu do triumfu Meksykanin, który unifikując cztery pasy osiągnął status niekwestionowanego mistrza świata wagi superśredniej (76,2 kg), miałby spróbować zostać czempionem kategorii ciężkiej! A z Ukraińcem miałby się umówić na starcie w limicie 91,2 kg. Trzeźwo myślący kibic mógł sobie jeszcze wyobrazić, że „Canelo” bije królującego w federacji WBC w wadze cruiser (90,7 kg) Ilungę Makabu (o takiej opcji dużo mówiło się wcześniej), ale przechytrzenie magika z Symferopola pachniało już fantastyką. Teraz widzimy jak na dłoni, że choć już raz Saulowi udało się znokautować elitarnego zawodnika kategorii półciężkiej (79,4 kg) Siergieja Kowaliowa i nawet odebrać mu pas WBO, to po sobotniej przegranej jego dalsza rywalizacja na mistrzowskim poziomie w tej wadze (a co dopiero w wyższych limitach) wydaje się mało realna. Wiele zyskał natomiast Biwoł, który po serii walk z mało znanymi przeciwnikami nagle stał się w boksie gorącym nazwiskiem. I dzięki temu na pewno wzrasta szansa na wyłonienie absolutnego czempiona w „light heavyweight”. Wkrótce bowiem, po pasach IBF i WBC, trzecie trofeum (WBO) wagi półciężkiej może paść łupem Artura Beterbijewa (18 czerwca czeka go starcie z Joe Smithem jr) i wtedy taka konfrontacja świetnego technicznie Biwoła z potężnie bijącym rywalem wzbudzi duże emocje. Pomijając fakt, że
– tak jak pisałem na wstępie – wobec wywołanej przez Putina wojny nie powinno do niej dojść, choć możni boksu udają teraz, że Beterbijew to nie Rosjanin, lecz Kanadyjczyk.
N★★★
a koniec – szacunek dla Alvareza, bo przecież gwiazdor takiego formatu, pięściarz niemający konkurencji w generowaniu największych pieniędzy na amerykańskich ringach, wybrał sobie na rywala zawodnika nawet nie tyle obdarzonego lepszymi warunkami fizycznymi, co bardzo niewygodnego stylowo. A do tego stosunkowo słabo wypromowanego, tak więc poza należącym do Biwoła pasem WBA (wiadomo, że tytuły od ładnych paru lat dla tych największych nie zawsze są już celem samym w sobie) „Canelo” nie miał wiele do zyskania. Zgoda, mógł oczywiście zdobyć jeszcze większe uznanie zagorzałych fanów tej dyscypliny, ale dla ludzi liczących pieniądze nie jest to znaczący argument. W świecie boksu takie decyzje w ostatnich latach zapadają rzadko, wartość sportowa walki na ogół nie jest stawiana na pierwszym miejscu. Tak czy inaczej, wybierając Biwoła, Alvarez grubo się przeliczył. Ale przynajmniej przeliczył się z korzyścią dla swojego ukochanego sportu.