Jak rozpędzał się Lech
W rok z piekła do nieba – taką podróż odbyła ekipa Macieja Skorży, najlepsza drużyna tego sezonu.
Maj 2021. Lech przegrywa z PGE Stalą Mielec 1:2 po dwóch bramkach straconych po rzutach z autu Petteriego Forsella. Pierwsza w 89. minucie, druga – w doliczonym czasie. Porażka poniesiona w ten sposób dobitnie podsumowuje najgorszy sezon za rządów rodziny Rutkowskich, czyli od połowy 2006 roku.
Maj 2022. Lech w derbach Poznania odnosi zwycięstwo nad Wartą 2:1, mimo że przegrywał 0:1. Kilka godzin później KGHM Zagłębie Lubin pokonuje wicelidera Raków Częstochowa 1:0, dzięki czemu Kolejorz kolejkę przed końcem ligi zdobywa mistrzostwo Polski. W rok drużyna ze stolicy Wielkopolski przebyła drogę z piekła do nieba. Ile wszystkich w klubie z Bułgarskiej kosztowała ta podróż, widać po kolorze włosów trenera Macieja Skorży, który dziś jest wyraźnie bardziej siwy niż na starcie rozgrywek. Srebro na włosach za złoto na szyjach.
Nie było do śmiechu
W kwietniu 2021 Skorża zastał drużynę w dramatycznej kondycji fizycznej i psychicznej. Łączenie jesienią 2020 występów w ekstraklasie, Pucharze Polski i Lidze Europy okazało się wyzwaniem ponad siły ekipy z Wielkopolski. W płucach brakowało pary do biegania, a w głowach wiary, że w ogóle gdzieś da się dobiec. Skala problemu była tak duża, że zaskoczyła nawet szkoleniowca, który w tamtym czasie miał wrażenie, że żadne z jego działań nie dają poprawy. Żadne.
Podczas zgrupowania reprezentacji Polski poprzedzającego EURO 2020 Skorża przyjeżdżał do Opalenicy, by z bliska podpatrywać warsztat Paulo Sousy. Tu dowcipkował z Jakubem Moderem, jakim cudem z nim u boku Tiba grał tak dobrze w defensywie. Tam zażartował z Dawidem Kownackim, czy nie chciałby wrócić do Lecha (w tamtym momencie nie chciał, poważny uraz kolana zmienił jego perspektywę i przed rundą wiosenną jednak znów zawitał w Poznaniu). Ale tak naprawdę wcale nie było mu do śmiechu. I to nie z powodu słabego finiszu poprzedniego sezonu (trzy porażki w sześciu spotkaniach), ale niemrawego początku okna transferowego. Skorża nie miał wątpliwości, że potrzeba świeżej krwi i wzmocnień na kilku pozycjach, tymczasem jeden, drugi i trzeci zawodnik odmawiał. Należało zmienić optykę i szukać dalej, a start przygotowań zbliżał się wielkimi krokami. Szkoleniowiec brał czynny udział w negocjacjach, np. w trakcie towarzyskiej wizyty w Opalenicy potrafił odebrać telefon i schować się do auta, by z boku, ukryty przed uszami ciekawskich, namawiać piłkarza na dołączenie do Lecha. Ostatecznie udało się dokonać kilku transferów, tyle że później niż sobie wyobrażano, bo Pedro Rebocho czy Adriel Ba Loua zasilili Kolejorza pod koniec sierpnia, już w trakcie ligi. Jednak najważniejszy z nowych piłkarzy ćwiczył z zespołem od początku przygotowań, choć w tamtych dniach nikt tak na niego patrzył. Ba! Mało kto uwierzyłby, że jeszcze wystąpi w Lechu. Kto? Ano Joao Amaral.
Portugalczyk kompletnie nie umiał znaleźć wspólnego języka z poprzednim trenerem – Dariuszem Żurawiem, dlatego półtora roku spędził na wypożyczeniu w Pacos de Ferreira. Wydawało się, że ofensywny pomocnik nie ma przyszłości w Poznaniu, ale Skorża miał odmienne zdanie na ten temat i zaraz po przylocie Portugalczyka zaprosił go na długą rozmowę w cztery oczy. Zapewnił, że ma czystą kartę i zaczyna od zera. Było, co było, ale szkoleniowiec wie, co on naprawdę potrafi i wyłącznie od niego zależy, czy będzie chciał to pokazać. Okazało się, że tyle wystarczyło. Chciał i tak jak w trakcie poprzedniego okresu przygotowawczego nie zamierzał się przemęczać, tak w tym należał do przodowników pracy. Harował, starał się, walczył. Co więcej, był tak pewny, że to wystarczy, iż ściągnął do Poznania żonę z dzieckiem. I miał rację, bo finalnie rozegrał sezon życia. 14 strzelonych goli i 8 asyst to rekordowe wyniki w całej karierze 31-letniego pomocnika.
Praca popłaca
Latem dzień przed meczem towarzyskim Lecha z FC Midtjylland (3:2) zarządzono dwa treningi i zawodnicy spodziewali się, że będą krótkie. Końcówka zgrupowania, nazajutrz ważny sparing, trzeba oszczędzać siły, prawda? Nic bardziej mylnego. Na jednych z zajęć ćwiczono dobrze ponad dwie godziny, a w trakcie krótkiej przerwy Jesper Karlström zażartował, czy aby sztab nie ściga się na długość treningu z zespołem będącym na boisku obok... Ale harówka dała efekty. Ci sami piłkarze, którzy w poprzednich rozgrywkach prezentowali się słabiutko, w nowych nie przypominali tamtych siebie. Wspomniany Karlström, Bartosz Salamon, Antonio Milić czy Jakub Kamiński wyrośli na czołowe postaci nie tylko Kolejorza, lecz w ogóle całej ekstraklasy. W połączeniu z nowymi (przede wszystkim Joelem Pereirą i Rebocho oraz w tym roku z Radosławem Murawskim) to dało tytuł. Oczywiście po drodze do mistrzostwa nie brakowało zakrętów. Już bezbramkowy remis z Radomiakiem na inaugurację sezonu lekko zachwiał wiarą w siłę drużyny, remisy z Rakowem (2:2) i Pogonią (1:1) kazały zejść na ziemię, podobnie jak porażka w Białymstoku z Jagiellonią (0:1). Falstart wiosną (7 punktów na 15 możliwych i porażka przy Bułgarskiej z Rakowem 0:1) przywołał demony z przeszłości, a po przegranej w finale Pucharu Polski wydawało się, że tylko egzorcyzmy mogą pomóc w zdobyciu kolejnego trofeum...
Tym bardziej że kłody pod nogi rzucał również los. Skorża na palcach jednej ręki mógłby policzyć piłkarzy, którzy od początku zimowych przygotowań ćwiczyli regularnie. Wręcz co chwilę ktoś wypadał z powodu infekcji lub urazu, a Salamon – niekwestionowany lider defensywy – doznał poważnej kontuzji akurat na kluczowe tygodnie rozgrywek. Mimo to Kolejorz zdołał nie wytracić prędkości. W decydujących chwilach odpowiedzialność za wyniki brali liderzy – Amaral czy przede wszystkim kapitan Mikael Ishak, który w ostatnich sześciu występach zdobył pięć bramek i zanotował dwie asysty.
– W Poznaniu mam jeszcze zadania do wykonania. Liczę, że zdobędziemy mistrzostwo Polski. Zresztą w klubie nie wyobrażano sobie, żebym tak szybko odszedł. Intensywnie pracowaliśmy w Belek, żeby runda wiosenna była równie dobra jak jesienna. Dostaliśmy wycisk, ale jak nogi „puszczą” po rozpoczęciu ligi, to poniosą nas ku mistrzostwu – przekonywał nas Kamiński podczas styczniowego zgrupowania w Turcji, krótko po ogłoszeniu transferu do VFL Wolfsburg i błyskawicznego wypożyczenia do Lecha. Nie kłamał. Wypełnił z kolegami zadanie, nogi poniosły ich ku „majstrowi” na 100-lecie klubu, więc teraz skrzydłowy z czystym sumieniem przeniesie się do Niemiec.
SĘDZIOWIE: Raczkowski 5 (Warszawa) oraz Siejka i Pierściński. VAR/AVAR: Lasyk/myrmus. REZERWOWI: ZAGŁĘBIE: Hładun, Wójcicki, Chancellor, Kłudka M, Ratajczyk M. RAKÓW: Trelowski M, Rundić, Lederman M, Gagnidze. KARTKI: Łakomy 26, Daniel 31, Kopacz 45+1, Šćekić 72, Chodyna 90+6, Bieszczad 90+9 – Petrašek 69, Arsenić 77 Arsenić 90+4 (druga żółta)
WIDZÓW W LUBINIE: 6000.
ATRAKCYJNOŚĆ MECZU: ★★★★★