DOBRY TRENER NA ZŁE CZASY
Tak się złożyło, że w dniu wyjazdowego meczu Legii z Jagiellonią (2:2) mijało dokładnie pięć miesięcy, odkąd Aleksandar Vuković wrócił na ławkę trenerską klubu z Łazienkowskiej. Podjął się misji ratunkowej, którą zakończył powodzeniem. Odchodzi z podniesioną głową, bo udało mu się z grubsza naprawić to, co zostało dramatycznie popsute poprzedniej jesieni. Pełnego sukcesu ogłosić nie może, bo do tego potrzebne było zdobycie Pucharu Polski albo czwarte miejsce w lidze, które też jest europejską przepustką. Aż tak Legii naprawić się nie dało – zabrakło nie tyle czasu, co odpowiednich wykonawców, którzy umieliby całkowicie wyczyścić głowy po traumatycznych przeżyciach i pokazać swoje najlepsze możliwości. Legia nie ma składu, przed którym klękają narody, ale ma dość jakości, by przez większą część sezonu nie pałętać w okolicach strefy spadkowej. Potencjał tego zespołu sytuuje go w ścisłej czołówce, on powinien być mocnym kandydatem do mistrzostwa, a nie obiektem uzasadnionych drwin i złośliwych memów. To, co się działo z Legią jesienią, przejdzie do smutnej historii klubu i będzie długo pamiętane w całej Polsce. Przy Łazienkowskiej popełniono wtedy chyba wszystkie możliwe błędy na poziomie sportowym, zarządczym i wizerunkowym – jakby ktoś naiwnie chciał sprawdzić teoretyczne błędy w praktyce i przekonał się, że faktycznie trzeba ich unikać.
Gdy więc już narobiono takiego bałaganu, że z Legii każdy się śmiał (przez łzy albo mając niezły ubaw), przeproszono się z Vukoviciem. Całe szczęście dla działaczy, że wciąż był na kontrakcie i także emocjonalnie czuł się związany z klubem. Już wcześniej zadeklarował pomoc, ale właśnie w formie doraźnej – czyli wraca, naprawia i odchodzi. Nie chciał oglądać się za siebie, analizowanie jesieni potrzebne było mu tylko do wyciągania wniosków na teraz, natomiast recenzowaniem kogokolwiek nie miał zamiaru się zajmować. Prosił, żeby rozliczać go wyłącznie z tej pracy, na którą miał wpływ. Jego bilans, zważywszy na wcześniejsze dramatyczne turbulencje drużyny, jest w miarę przyzwoity. Legię prowadził w 17 ligowych meczach, czyli tak się składa, że dokładnie przez połowę sezonu. Pod jego komendą zespół uzbierał 28 punktów, a więc przy takim poziomie punktowania przez całe rozgrywki Legia byłaby na piątym miejscu, całkiem blisko podium. Oczywiście nie da się przewidzieć, jak Vuković połączyłby grę w lidze z europejskimi pucharami, lecz w tej mierze ma bogate doświadczenie jako piłkarz i pracownik sztabu szkoleniowego, w każdym razie znacznie większe niż Czesław Michniewicz, który z tą dwutorową robotą w Legii radzić sobie nie umiał. Może z problemów by się wygrzebał, może by nie było walki o utrzymanie, ale obrona tytułu nie wyglądała już na realną. Teraz Legia nie potrafi ustabilizować dobrej formy – a to szwankuje ofensywa, a to obrona dziurawa jak sito. Wygląda na rozkojarzoną drużynę zazdrośnie patrzącą na Lecha Poznań, który zabrał jej mistrzostwo Polski i zastanawiającą się, po co jeszcze gra w tym sezonie.
Przy Łazienkowskiej potrzebne są bardzo głębokie zmiany. Prezesi uznali, że trzeba zacząć od zatrudnienia nowego szkoleniowca i to ich ulubiony odruch. Wcale jednak nie jest tak, że kolejny trener cudownie odmieni zespół. Jeśli rzeczywiście ma nim być Kosta Runjaic, szczególnie on potrzebuje czasu i cierpliwości, a tego przy Łazienkowskiej zawsze brakuje. Trudno też sobie wyobrazić, że klub spełni wszystkie ambitne życzenia szkoleniowca i wymieni kilkunastu piłkarzy, bo właśnie teraz, w sezonie bez pucharów, Legia będzie stawiać na oszczędności a nie kosztowne inwestycje. Dlatego to nie jest dobry moment na odejście Vukovicia, bo on sprawdza się jako trener na trudne czasy. A trudne czasy przy Łazienkowskiej jeszcze się nie skończyły.