LEWY MOŻE SPOKOJNIE PATRZEĆ KIBICOM W OCZY
Nie wiem, czy wszystko, ale na pewno wiele wskazuje na to, że Robert Lewandowski nie blefował mówiąc, że sobotnie spotkanie z Wolfsburgiem może być jego ostatnim w koszulce Bayernu Monachium. Spekulacje na ten temat trwają już od dłuższego czasu i nic w tym dziwnego. Zazwyczaj w tego typu przypadkach, gdy tak ważny zawodnik szykuje się do odejścia, ale wciąż obowiązuje go kontrakt z obecnym pracodawcą, sprawa nie jest załatwiana w ciągu dnia i jednej rozmowy. Wiadomo, że w grę wchodzą nie tylko ambicje sportowe, ale też ogromne pieniądze i każdy chce ugrać dla siebie jak najwięcej. W przypadku naszego najlepszego napastnika, jeśli kibice mistrzów Niemiec mogą mieć komuś coś do zarzucenia, to tylko władzom klubu. Lewandowski niejako żegnając się z fanami po meczu z Wilkami mógł bez jednego mrugnięcia patrzeć im prosto w oczy. I chociaż nie jestem fanem tak wymownych, górnolotnych gestów jak całowanie herbu na koszulce, to ten gest Roberta, kiedy wskazał dłonią, że Bayern jest w jego sercu, jak najbardziej do mnie przemawia. Uważam wręcz, że był idealnie wyważony. Nikt nie ma prawa wymagać od niego, żeby kończył karierę w Monachium, tak jak oczekuje się tego często po wychowankach, którzy stają się gwiazdami danej drużyny. Lewy spędził w Monachium – jak do tej pory – najpiękniejsze lata kariery, zdobył z tym klubem najwięcej trofeów, stał się wręcz jego legendą, ale ma prawo zrobić kolejny krok. A że nadarza się ku temu doskonała okazja, to nie dziwię się, że może być lekko sfrustrowany postępowaniem szefów Bayernu. Jeśli rzeczywiście klub do tej pory nie przedstawił mu nowej umowy, a w dodatku niejako za plecami Roberta próbował pozyskać Erlinga Haalanda, to nic dziwnego, że reprezentant Polski rozglądał się za innymi opcjami. W klubie mówią, że przecież Robert ma ważny jeszcze ponad rok kontrakt, ale normalną praktyką jest, że z tak kluczowym zawodnikiem rozmawia się o jego przyszłości z dużym wyprzedzeniem.
N★★★
ie wiemy, jaka będzie ostateczna decyzja władz Bayernu, ale na pewno potrafią dodawać i odejmować, zarówno punkty i bramki, jak i pieniądze. Jeśli prawdą jest, że Barcelona jest gotowa wyłożyć za Roberta Lewandowskiego około 40 mln euro i dodamy do tego kolejne 20 czy 25 (czyli roczne zarobki Lewego), to daje nam kwotę 60-65 mln euro. Tyle więc niemiecki klub może zarobić i zaoszczędzić. Wydaje mi się, że jest to najbardziej dla wszystkich rozsądne rozwiązanie, aczkolwiek Bawarczycy znani są z tego, że w pertraktacjach nie mają za bardzo sentymentów. Oczekiwania, że szefowie klubu zagrają w otwarte karty i będą opowiadać o swoich planach transferowych, jest naiwnością, ale dlaczego nie liczyć, że klub zachowa się w porządku w stosunku do tak zasłużonego zawodnika zyskując przy tym pokaźny zastrzyk finansowy? Niby wielka krzywda Robertowi się nie stanie, jeśli nawet zostanie w Monachium, ale trzeba wziąć pod uwagę, że jest to dla niego ostatni dzwonek, żeby zrobić kolejny krok w karierze. Z całym szacunkiem dla Bayernu, ale jeśli chodzi o rozpoznawalność i popularność marki, to jednak takie firmy jak Real czy Barcelona działają dużo bardziej na wyobraźnię. Jest to też bardzo dobry moment na przenosiny, bo w klubie ze stolicy Katalonii trwa budowa (czy raczej odbudowa) wielkiego piłkarskiego projektu pod okiem nowego trenera i Robert miałby teraz szansę stać się jednym z jego filarów. Za rok, nawet gdyby miał odejść z Bayernu za darmo, taka okazja może się nie powtórzyć. Możliwe, że dziś Lewy jest priorytetem na pozycję numer 9 w Barcelonie, ale nie znaczy to, że jest opcją jedyną. Jest to więc dla niego teraz świetna, być może niepowtarzalna okazja i stąd też może się brać niecierpliwość i frustracja piłkarza. Uważam, że to szefom Bayernu będzie trudniej się wytłumaczyć przed kibicami z postępowania wobec Roberta, niż Robertowi z jego słów (o tym, że nie podpisze ewentualnej nowej umowy, bo chce odejść).
R★★★
ozstrzygnięcie natomiast poznaliśmy w krajowych rozgrywkach – mistrzem Polski został Lech. Poznaniowi należą się za to gratulacje, tym bardziej że klubowi udało się zrealizować ten cel na stulecie istnienia. Był więc tu dodatkowy bodziec. Wciąż trwa walka o tytuł wicemistrzowski, ale już dziś mogę napisać, że – niezależnie od wyniku – największe wrażenie, zrobiła na mnie postawa Rakowa Częstochowa. Lech pokazywał w tym sezonie dwie twarze – momentami grał tak, jak od mistrza byśmy tego oczekiwali, ale były momenty, kiedy sobie myślałem: tak mistrzowi grać nie przystoi. Na pewno kamyczkami do ogródka ekipy z Poznania są bezpośrednie wyniki meczów z Rakowem a w szczególności w finale Pucharu Polski.
Mam też poczucie, że w Częstochowie Marek Papszun wycisnął ze swojej drużyny więcej niż Maciej Skorża w Poznaniu. Teraz przed Lechem i Skorżą kolejne, trudniejsze przeszkody, czyli awans do europejskich pucharów i pogodzenie tego z grą o kolejne krajowe trofea w przyszłym sezonie. Ostatnie przypadki mistrzów grających na dwóch frontach niestety kończyły się katastrofą. Maciej Skorża wie coś na ten temat i dlatego mam nadzieję, że lekcja z tego przedmiotu zostanie w Poznaniu odrobiona jak należy.