Gdzie Rzym, gdzie Krym...

Gdy w 1960 roku z zapartym tchem oglądałem na 17-calowym ekranie węgierskiego telewizora Orion igrzyska olimpijskie rozgrywane w Rzymie, moimi bohaterami byli między innymi dwaj polscy lekkoatleci Zdzisław Krzyszkowiak i Józef Schmidt. Na Stadio Olimpico pierwszy z nich został złotym medalistą biegu na 3000 metrów z przeszkodami, drugi zaś trójskoku. W najśmielszych marzeniach nie mogłem wtedy przewidywać, że 62 lata później w mieszczącym ów stadion kompleksie Foro Italico Iga Świątek – w sposób jak najbardziej dosłowny – rzuci na kolana najlepsze tenisistki świata, wygrywając po raz drugi jeden z prestiżowych turniejów WTA. W owym niezapomnianym roku olimpijskim Wimbledon wygrała Brazylijka Maria Bueno, a u nas miano najlepszej w kraju jeszcze w 1961 roku zdobyła weteranka kortów, przedwojenna wicemistrzyni Wimbledonu 49-letnia Jadwiga Jędrzejowska, bo młode pokolenie polskich tenisistek nie liczyło się wtedy na arenie międzynarodowej. Dziś sytuacja uległa radykalnej zmianie, nasz tenis przestał być kopciuszkiem i po rzymskim zwycięstwie Igi można było z satysfakcją przeczytać w największej sportowej gazecie świata, paryskiej „L’equipe”: „Niezwyciężona Świątek stała się wielką faworytką turnieju na kortach Rolanda Garrosa”.

Zuwagi na rangę, jaką tenisowi nadają media, można już powoli przyzwyczajać się do myśli, iż mamy kandydatkę na najlepszą sportsmenkę świata, na co nie było szans od 1974 roku, gdy taki tytuł przyznano naszej supermistrzyni lekkoatletyki Irenie Szewińskiej. Przyjemnie było patrzeć, jak grę raszynianki oklaskiwała niedawno w Dosze królowa rzutu młotem Anita Włodarczyk, a teraz w Rzymie robił to nasz dawny as futbolu, zadomowiony we Włoszech Zbigniew Boniek. Gdy z kolei na antenie Canal+ w samych superlatywach wypowiedział się o Idze Wojciech Fibak, znowu łza zakręciła mi się w oku. Bo dobrze pamiętam, że w 1971 roku byłem jedną z zaledwie kilku osób oglądających jego zwycięski mecz z Mieczysławem Rybarczykiem o tytuł halowego mistrza Polski w tenisie pod dachem Kadry Rembertów. Był to pierwszy sukces Fibaka na miarę krajową, a po nim przyszły sukcesy międzynarodowe. Co ciekawe jednak, grając w najważniejszych turniejach zagranicznych – a były to zalążki tenisa zawodowego – Wojciech nie miał głowy do występowania w kraju i tylko raz, w 1975 roku, został mistrzem Polski w plenerze. Robiąca wielką karierę w bardzo młodym wieku Iga ma już na koncie wygraną w turnieju wielkoszlemowym, nie ma natomiast ani jednego tytułu mistrzyni Polski, pozostawiając walkę o to nieco mniej utalentowanym reprezentantkom swojego pokolenia.

Jeśli chodzi o występy przed krajową publicznością, to na pewno dobrym przykładem mogą świecić nasi czołowi lekkoatleci, choćby dlatego, że główny menedżer Marcin Rosengarten organizuje coraz więcej imprez z ich udziałem w różnych częściach Polski. W weekend medaliści olimpijscy Wojciech Nowicki, Paweł Fajdek, Malwina Kopron i Patryk Dobek wystąpili w Suwałkach. Chociaż nie zaimponowali wynikami (bo jeszcze nie czas po temu), to ucieszyli miejscową publiczność. A ja, podziwiając Igę Świątek w transmisji telewizyjnej z Rzymu, zerkałem jednym okiem na internetowy streaming z Suwałk, współczując jednocześnie lekkoatletom ukraińskim, trenującym na uchodźstwie z powodu wojny wywołanej przez Rosję. Oni to dopiero mają dylematy! Mało kto już pamięta, że w 2014 roku, po aneksji Krymu, siedmioro czołowych lekkoatletów Ukrainy, pochodzących z tego półwyspu, w tym młociarz Ołeksandr Sokyrsky (5. w 2017 w MŚ w Londynie) – musiało z konieczności zmienić barwy na rosyjskie. W ślad za wojną następuje rusyfikacja, również w sporcie.