Śpiewać i pisać każdy może. Ale po co?
Może i prawdopodobne odejście Roberta Lewandowskiego z Bayernu Monachium rozgrzewa głowy na całym świecie, a zaraz zaczniemy się emocjonować finałem Ligi Mistrzów, ale i tak koszula najbliższa ciału, choć nasza Ekstraklasa wypada na tle najlepszych wypada tak, jak wypada... Właściwie nawet nie na tle najlepszych, a przeciętnych, o czym rok w rok przekonujemy się latem w eliminacjach eliminacji poważnego grania. Swoją drogą, życzę wszystkim pucharowiczom, żeby tego lata i jesieni było inaczej.
Ale wróćmy do emocji. Super, że są, o to w tym chodzi. Jeszcze lepiej, jak ludzie sportu wychodzą z pijarowych ramek i nie wygadują banałów o wyciąganiu wniosków, wracaniu silniejszym po porażce i innych bzdur, które właściwie kompletnie nic nie znaczą. Taki Zbigniew Bartman przyszedł niedawno do naszej „Misji Sport” i człowiek słuchał z otwartymi ustami. Nawet ci, którzy się z nim nie zgadzali. Miał swoje zdanie i prawo, żeby je wyrazić w taki sposób, nie obrażając nikogo. Gorzej, jak komuś to nie wychodzi. Właściciel Lecha Poznań Piotr Rutkowski może nie lubić Rakowa Częstochowa z jakiegoś powodu, ale... stał wspólnie z kibicami, gdy ci śpiewali, że „Raków...” i to w celu ominięcia brzydkiego słowa użyjmy definicji z wikipedii: „obraźliwe pojęcie używane w gwarze więziennej, degradujące określenie osoby zmuszanej w więzieniach do odbywania stosunków seksualnych z innymi współwięźniami i wykluczoną przez to z kategorii git-ludzi”. Klub tłumaczył, że tego akurat nie śpiewał, a jedynie fragment „Aeaeae!”. Bo podobno nie słyszał całej reszty. I to jest znakomity przykład na to, że czasem właściwie lepiej w ogóle się nie tłumaczyć niż robić to w taki sposób. W Poznaniu mają jednak co świętować i fajnie, jakby się na tym skupili. I na tym, żeby europejska przygoda nie skończyła się przed końcem wakacji.
W Krakowie, po jednej stronie Błoń oczywiście, za to żałoba. Współwłaściciel klubu tuż po tym, jak spadek Wisły okazał się faktem, brał wszystko na klatę, przepraszał i w ogóle, ale już dzień później napisał kpiąco na Twitterze, że poleca „omijać szerokim łukiem powstające doktoraty na temat problemów Wisły Kraków”. Cóż, może te zewnętrzne byłyby bardziej wartościowe od analiz wewnętrznych, które skończyły się spadkiem, płaczem i zgrzytaniem zębami?
Swoją drogą, czasem właściwie lepiej nie używać Twittera albo chociaż odłożyć go w chwilach wzburzonych kibicowskich emocji. „Przykre to, ale Śląsk Wrocław (choć pewnie nie spadnie) zasłużył w tym sezonie na spadek. Drużyna frajerów. Głupie kartki. Głupie bramki. Mecze do wygrania – przegrywa. Mecze na 3:0 – remisuje. Drużyna w tym składzie bez przyszłości. Gratulacje dla Stal Mielec” – to z kolei wpis ministra sportu Kamila Bortniczuka. Za tych „frajerów” przeprosił i słusznie, bo to słowo też ma różne znaczenia, ale tak czy inaczej nie wypada, na stanowisku ministra szczególnie. Guzik mnie obchodzi, co ludzie wygadują w prywatnych rozmowach z kolegami (choć i tu trzeba uważać, o czym przekonał się choćby szef pana ministra), ale publicznie jest już trochę inaczej. W każdym razie zostaje życzyć lechitom wesołego śpiewania na stadionie Realu Madryt w Lidze Mistrzów, a Wiśle doktoratu ze sposobem na powrót do Ekstraklasy.