BRAMA DO LEGII

Gdy byłem dzieckiem, imponował mi Górnik Zabrze, a już najbardziej Włodzimierz Lubański. Dlatego chętnie kibicowałem tej drużynie. Chciałem w niej kiedyś zagrać, aż mój tata z niedowierzaniem kręcił głową. „Co ty w kółko o tym Górniku, jak tu Legię masz na wyciągnięcie ręki? To jest twój klub, jemu kibicuj” – namawiał mnie. Miał rację. Gdy już trafiłem do Legii, założyłem pierwszy raz mundur, bo i mundur musiał być, nie miałem już wątpliwości, który klub był mi najbliższy. Dzisiaj też nie mam – przyznaje. No a ten pożegnalny mecz Deyny na Łazienkowskiej z Manchesterem City (2:1) z września 1979 roku, kiedy „Kaka” został sprzedany na Wyspy, to opowieść jak z piłkarskiej złotej księgi. Jest ich więcej.

Skutki uboczne

Zaistnieć w tamtej Legii – z końca lat 70. i z następnej dekady – było nie lada wyczynem, bo roiło się w niej od ponadprzeciętnie utalentowanych piłkarzy. Legia brała do siebie świetnych zawodników z całego kraju, bo używała argumentu w postaci obowiązkowego wcielenia do armii. Glejt nietykalności dawały tylko kluby z pionu gwardyjskiego albo utrzymywane przez przemysł węglowy czy inną strategiczną dla państwa branżę. Inni wcześniej czy później musieli przyjąć bilet do koszar i chwalili sobie, że chodzi akurat o kompanię sportową. CWKS rósł więc w sportową siłę, ale były skutki uboczne.

– Legia traciła na tożsamości, bo piłkarze, którzy przyszli do niej w ramach nieuniknionej służby, mieli świadomość, że gdy ją odbębnią, to odejdą. Podejrzewam, że nie wszyscy byli na maksa zintegrowani z klubem. No i druga rzecz: niemal cała liga była przeciwko nam. No może z wyjątkiem Zagłębia Sosnowiec, Pogoni Szczecin i Motoru Lublin. Ogólnie jednak obowiązywała zasada „Bij Legię!”. Kiedyś, przy okazji meczu z Górnikiem, nasz autokar został nawet obrzucony kamieniami – mówi Sikorski.

Trzeba też mieć pokorę

Faktem jest, że ta złożona z klasowych piłkarzy drużyna w tamtym czasie ani razu nie sięgnęła po tytuł. W 1986 roku o mistrza rywalizowała z Górnikiem Zabrze i Widzewem Łódź. W piątej kolejce od końca pokonała u siebie liderujących łodzian 3:0 i wskoczyła na fotel lidera. Teraz czekał ją mecz w Zabrzu, a tam zespół Jerzego Engela zaskakująco gładko przegrał 0:3, nie oddając żadnego celnego strzału na bramkę. Stracił przodownictwo w tabeli, którego już nie odzyskał, tytuł obronił Górnik. O kulisach porażki Legii przy Roosevelta krążyły legendy sprowadzające się do jednego wniosku: kilku zawodników Legii ten mecz, oczywiście za sowitym wynagrodzeniem, zabrzanom odpuściło. – Jeśli te opowieści są prawdziwe, to oburzają również mnie. Nie jestem w stanie uwierzyć, że mogły się wydarzyć – twardo stwierdza Witold Sikorski, który był na boisku w obu wspomnianych spotkaniach.

W reprezentacji Polski zaliczył dwa występy, ale można je nazwać meczami drugiej kategorii, bo zimą 1981 roku na cykl wyjazdowych spotkań towarzyskich z reprezentacją Japonii nie poleciał nawet nowy selekcjoner Antoni Piechniczek, uznając, że takie sprawdziany do niczego nie są mu potrzebne. Mecze jednak należało odhaczyć, bo zostały zakontraktowane za ciężkie dewizy. Do Japonii wybrała się więc w istocie kadra dublerów, złożona z młodych piłkarzy, pod przywództwem trenera Waldemara Obrębskiego. Sikorski dwa razy zagrał z Japonią (2:0, 4:1) i na tym jego przygoda z Biało-Czerwonymi się skończyła. – Proszę spojrzeć na składy, kto z ofensywnych piłkarzy w tamtych latach grał w reprezentacji Polski. Szczerzę przyznaję, że byli lepsi. Trzeba być ambitnym, ale trzeba też mieć pokorę. Dlatego wolę dzisiaj się cieszyć z tego, co mimo olbrzymiej konkurencji także w Legii, osiągnąłem, a nie zastanawiać się, czego nie udało mi się zrobić – tłumaczy.

Kamień z serca!

Do dużej piłki przebił się z Elektronika Piaseczno. Jego szkoleniowcem był tam Janusz Żmijewski, dawniej ważny piłkarz z Łazienkowskiej. Kiedy Sikorski dostał powołanie do wojska, trener polecił go do Legii. – Najpierw byłem w rezerwach i zwykle w środę graliśmy sparing z pierwszą drużyną. Do południa miałem służbę na bramie wjazdowej na obiekty Legii. Zadzwonił telefon, musiałem odebrać przy budce wartowniczej, a w tym czasie ktoś niecierpliwie trąbił w aucie przed bramą. W końcu niespiesznie, z trochę poluzowanym pasem, ruszyłem, żeby otworzyć. Patrzę, a to trener pierwszego zespołu Andrzej Strejlau! Momentalnie nabrałem tempa, ale było już za późno. Trener Strejlau wjechał, zaparkował, wyszedł z samochodu i zamiast do budynku klubowego zdecydowanym krokiem ruszył w moim kierunku. „Jak się, żołnierzu, nazywasz?”. Ja już wyprężony na baczność po żołniersku się przedstawiłem. „Aż tak ci tutaj źle? No to ja ci coś lepszego załatwię”. Odwrócił się i poszedł. Pomyślałem, że teraz to już tylko zsyłka do Kazunia albo Orzysza mnie czeka… – opowiada. Ten najbliższy sparing z pierwszą drużyną mógł być jego ostatnim. – Grałem tak, jakby chodziło o moje życie. Strzeliłem gola z 30. metrów, Krzysiek Sobieski nie miał szans na obronę. Po meczu woła mnie trener Strejlau: „Jutro o 11 widzę cię na treningu pierwszej drużyny”. Ależ mi spadł kamień z serca! Jednego dnia, dosłownie w ciągu paru godzin, byłem w piekle i w niebie. Mogłem być w Orzyszu, a wylądowałem w Legii! – zauważa.

Bitwy z Interem

Moment największej chwały przeżywał w październiku 1986 roku, kiedy Legia już drugi sezon z rzędu w Pucharze UEFA rywalizowała z gwiazdorskim Interem Mediolan. Rok wcześniej odpadła po dogrywce. Tym razem pierwszy mecz grała przy Łazienkowskiej i trener Giovanni Trapattoni powinien dziękować niebiosom, że jego zespół uległ tylko 2:3. Goście prowadzili 1:0, ale jeszcze przed przerwą efektownym strzałem wyrównał Witold Sikorski.

– Najpierw była świetna akcja Darka Wdowczyka, który zagrał do mnie w polu karnym między dwoma przeciwnikami. Kąt dosyć ostry, ale był przy mnie jeszcze jeden rywal, więc zdecydowałem się na natychmiastowe uderzenie lewą nogą. Piłka przeleciała nad głową bramkarza Waltera Zengi, odbiła się od poprzeczki i wpadła do siatki – opisuje ze szczegółami. Na 2:1 podwyższył Dariusz Dziekanowski, a przy trzeciej bramce Sikorski miał piękną asystę…

– Zenga obronił mojego woleja, lecz za chwilę znowu miałem piłkę, przyjąłem ją na klatkę. Już się składałem do strzału, kiedy Janek Karaś krzyknął: „Zostaw!”. Kto jak kto, ale on potrafił przymierzyć z dystansu. Nabiegał, więc zrobiłem mu miejsce, huknął z linii pola karnego nie do obrony – zaznacza. Inter w końcówce zmniejszył rozmiary porażki na 2:3, a za dwa tygodnie na San Siro strzelił na 1:0 i dowiózł dający awans wynik do końca. – Walczyliśmy jak równy z równym z piekielnie mocną drużyną, momentami byliśmy lepsi. Nie było mowy o przypadku, bo podobny obraz gry w krótkim czasie mieliśmy aż w czterech meczach z Interem – słusznie argumentuje.

Nie chciał do Milwaukee

Z Legią pożegnał się w wieku 30 lat. Związał się z IFK Östersund. – Do Szwecji wyjechałem po ciężkiej kontuzji kolana. Był tam również Andrzej Sikorski (zbieżność nazwisk przypadkowa – przyp. red.) oraz trzech Anglików. Ustalenie było takie, że jeśli nie awansujemy, muszą się z obcokrajowcami rozstać w ramach oszczędzania. Awansu nie było, więc wróciliśmy do Polski, grałem też z Andrzejem jeszcze w Bugu Wyszków – informuje.

Za chwilę znowu opuścił Polskę, tym razem już na stałe. – Dostałem propozycję wyjazdu na pewien czas do USA, aby grać w piłkę w drużynie z Milwaukee. Nie chciałem jednak takiej rozłąki z rodziną. Wielu znajomych wyjeżdżało i potem okazywało się, że kilka związków się rozpadło. Paweł Janas załatwiał mi testy w drugiej lidze francuskiej i wtedy skontaktował się ze mną Bohdan Masztaler. „Gdzie ty z tym swoim wymęczonym kolanem będziesz jechał na testy? Przyjedź do mnie do Austrii, do drużyny, w której jestem grającym trenerem. Zobaczysz, spodoba ci się. A jak coś ci nie będzie pasować, wsiądziesz w samochód i wrócisz do Polski”. Dałem się namówić, w Austrii jestem już od ponad 30 lat – dodaje.

Już nie dorówna

Do Polski jednak przyjeżdża, czasem obejrzy na żywo mecz Legii. A co z Górnikiem Zabrze? – Też mam do niego sympatię, nie tylko dlatego, że imponował mi w dzieciństwie. Nie zagrałem w nim, ale jeden sezon spędził w Górniku mój syn, strzelił kilka goli – uśmiecha się były piłkarz Legii. Urodzony w Warszawie jeszcze przed emigracją rodziców Daniel Sikorski występował w drużynach juniorskich i młodzieżowych reprezentacji Austrii, a teraz jest piłkarzem Arisu Limassol. Uczył się grać w piłkę w Bayernie Monachium, w swojej karierze zaliczył wiele klubów, także w Polsce. Oprócz Górnika reprezentował też Polonię Warszawa i Wisłę Kraków, ale w Legii nigdy nie był. I pod tym względem ojcu zapewne już nie dorówna.

Zaczynałasiędrugapołowameczulegii zmanchesteremcity.„wdrużynielegiikazimierzadeynęzastąpiwitoldsikorski” –zakomunikowałtubalnymgłosemspiker. –Nogisiępodemnąugięły,alezachwilępoczułem,jakbyktośpodłączyłmniedoprądu.ja,21-letnimłokos,zastępowałemtaką legendęwjejpożegnalnymmeczuwbarwachlegii.myślałem,żeśnię–wspomina Witoldsikorski.odwielulatmieszkający waustriibyłylegionistaireprezentantpolskiwlutymświętuje65.urodziny.