NA LEPSZE WYNIKI TRZEBA CIERPLIWIE POCZE KAĆ
Mistrzostwa świata okazały się rozczarowaniem. Jaki naprawdę jest stan naszej reprezentacyjnej piłki ręcznej i czy zmiana trenera coś pomoże?
Ocena pracy selekcjonera Patryka Rombla, tej krótkoterminowej związanej z mistrzostwami świata oraz długodystansowej dotyczącej całej jego czteroletniej kadencji, to teraz najgorętszy temat w polskiej piłce ręcznej. Mundial, który był docelową imprezą czterolecia, zakończył się niepowodzeniem. Nie udało się ani wejść do ćwierćfinału (co od początku było raczej myśleniem życzeniowym), ani zająć miejsca dającego udział w olimpijskich kwalifikacjach. Ten drugi cel był bardziej realny, wymagał jednak przynajmniej pokonania Słowenii. Tymczasem w tym najważniejszym meczu kadencji Rombla polski zespół zupełnie zawiódł i zakończył imprezę na 15. miejscu. Czyli mniej więcej odpowiadającym potencjałowi Biało-czerwonych. Sęk w tym, że mundial organizuje się po to, by zespół osiągnął coś więcej niż tylko poziom, na który pozwalają możliwości. Tym bardziej że w MŚ 2021 i ME 2022 Polacy potrafili już realnie zagrozić silnemu przeciwnikowi, a teraz tak naprawdę na korzystny wynik z Francją, Słowenią i Hiszpanią nie było szans. Pod tym względem zatem kroku w przód nie było, mimo że selekcjoner twierdzi inaczej.
Wcale nie tacy młodzi
Mimo nieudanego turnieju nie ma co uderzać w przesadnie żałobne tony i narzekać na zmarnowane cztery lata. Warto bowiem w tym wszystkim pamiętać, że mistrzostwa świata 2023 nie były ani początkiem, ani końcem reprezentacji Polski, tylko jednym z etapów jej weryfikacji. Choć fakt, że dość bolesnym. Kolejny raz okazało się, że brak wybitnych zawodników na najważniejszych pozycjach (druga linia, bramka) skutecznie uniemożliwia walkę o wysokie cele.
Jak będzie wyglądać polska drużyna w najbliższych latach? Wbrew obiegowej opinii nasza kadra wcale nie jest taka młoda, jak się wydaje. Przeanalizowaliśmy składy wszystkich 32 uczestników MŚ i Polska ze średnią wieku 27 lat jest na ósmym miejscu, przy czym różnice są na tyle minimalne, że wydawanie wiążących opinii uwypuklających jej młody wiek jest według nas przesadą (w przedziale 26,5–28 lat mieści się aż 15 zespołów). Graczy zbliżających się już do końca kariery na szczęście nie ma wielu. Najstarsi są 36-letni Przemysław Krajewski i o rok młodszy Piotr Chrapkowski.
Ten drugi, kapitan drużyny, pełni wyłącznie rolę obrońcy, a w środku defensywy nie ma wielkiego kłopotu z następcami. Choć problem może szybko powstać, jeśli Tomasz Gębala postanowi zakończyć reprezentacyjną karierę. To wprawdzie zawodnik urodzony w 1995 roku, ale już z na tyle mocno nadszarpniętym zdrowiem, że taka decyzja nikogo nie zdziwi. Na lewym skrzydle oprócz Krajewskiego jest wprawdzie Jan Czuwara, ale on w tym roku skończy 28 lat i pewnego poziomu już raczej nie przeskoczy, dlatego warto chyba mocniej postawić na zbierającego doświadczenie w Hiszpanii Mikołaja Czaplińskiego (rocznik 2000).
Inne pozycje pozostają w miarę obiecujące i to akurat może cieszyć (z drugiej strony, takimi nadziejami żyjemy od 2016 roku i niewiele z nich się spełniło). W drugiej linii Szymon Sićko, Ariel Pietrasik, Michał Olejniczak, Piotr Jędraszczyk, a na prawej stronie Szymon Działakiewicz i Andrzej Widomski dają nadzieję na wejście w niezłe granie w perspektywie najbliższych trzech, czterech lat. Najstarszy z nich Sićko jest z 1997, a najmłodszy Widomski z 2003 roku. Sęk w tym, że to ciągle tylko nadzieje, ale dobre i to.
Jeśli chodzi o prawą stronę rozegrania, to trzeba sobie też odpowiedzieć na pytanie, czy nadal powinniśmy inwestować w 31-letniego Michała Daszka, który jest najlepszym polskim prawym rozgrywającym, mimo że… wcale nie jest rozgrywającym, tylko skrzydłowym, zresztą znakomitym. I w meczach z mocnymi rywalami jego 182 cm wzrostu to po prostu za mało. Zwłaszcza kiedy nie jest w wysokiej formie, a w mundialu nie był. Akurat z tą pozycją mamy pecha, bo mielibyśmy na niej zupełnie przyzwoity duet Paweł Paczkowski, Maciej Majdziński gdyby nie fakt, że obu z gry w kadrze wyeliminowały ciężkie kontuzje (Majdziński w ogóle musiał zakończyć karierę w wieku 26 lat). Tu dochodzimy do kolejnej kwestii, czyli dopływu świeżej krwi. Wprawdzie młodzieżówka
awansowała do MŚ, ale trudno wśród 20-latków wskazywać kogoś, kto z marszu może wejść do kadry A. Na pewno obiecującymi postaciami są Widomski, bramkarz Marcel Jastrzębski, prawy rozgrywający Patryk Wasiak, środkowy Jakub Będzikowski czy skrzydłowi Filip Michałowicz i Szymon Wiaderny, ale jak się odnajdą wśród seniorów (i mamy na myśli poziom międzynarodowy, a nie nasz ligowy), czas pokaże. O młodszych rocznikach (2005–07) na razie nie ma co mówić.
Kto poprowadzi reprezentację?
W najbliższych dniach, może tygodniach, zostanie rozstrzygnięta kwestia selekcjonera na kolejne lata. Prezes ZPRP Henryk Szczepański ma w sumie trzy opcje – pozostawić na stanowisku Rombla, zastąpić go innym polskim trenerem, najpewniej z pokolenia wielkiej drużyny Bogdana Wenty, lub postawić na kogoś z zagranicy. Każda z tych możliwości ma swoje wady i zalety, choć ta ostatnia jest najmniej prawdopodobna. Przyczyna? Koszty. Doświadczony szkoleniowiec, choćby pokroju Juana Carlosa Pastora, to wydatek rzędu kilkunastu tysięcy euro pensji plus dodatkowe koszty, a na takie ekstrawagancje związku raczej nie stać (choć ch c i e l i by - śmy się mylić). Tym bardziej że ZPRP przegrał proces z byłym selekcjonerem kadry kobiet Leszkiem Krowickim i musiał mu wypłacić niemałe pieniądze, dochód z MŚ też nie okazał się taki jak oczekiwano, a nad związkiem wisi jeszcze groźba wypłaty odszkodowania dla trenera Krzysztofa Kotwickiego. Poza tym nawet najbardziej doświadczony selekcjoner nie gwarantuje powodzenia, o czym przekonaliśmy się choćby podczas drugiej części kadencji ( jesień 2016 – wiosna 2017) Talanta Dujszebajewa. Natomiast wzięcie kogoś tańszego nie różni się wiele od dania szansy któremuś z polskich szkoleniowców.
A może jednak Rombel pozostanie na stanowisku? W jego przypadku zastanawia nieco fakt bezkrytycznego podejścia do swojej pracy. W skrócie – plan był dobry, włożyliśmy mnóstwo pracy w przygotowania, ale zawodników mamy takich, jakich mamy i stąd takie, a nie inne wyniki. Nie negujemy, że Rombel jest pracowity, doceniamy, że w rozwój zaplecza reprezentacji włożył więcej wysiłku niż kilku jego poprzedników razem wziętych (gdyby poświęcili się tej pracy tak jak Rombel oraz gdyby ktoś od nich tego wymagał, być może nasz handball byłby teraz o parę lat do przodu) i że pracę z kadrą traktuje jak dzieło życia, a nie dodatek do klubowej pensji. Jednak stwierdzenie, że wszystko było OK w sytuacji, gdy gołym okiem podczas mundialu dało się zobaczyć, że nie było, budzi obawę, że selekcjoner swoich pomyłek po prostu nie widzi i nie ma kto mu ich pokazać. A kiedy nawet z perspektywy czasu nie widzi się błędów, to jakim cudem można je naprawić, skoro… nie wiadomo, co naprawiać? No chyba że uznajemy, że nic naprawiać nie trzeba. Wybór selekcjonera na kolejną kadencję pokaże, w którą stronę chce iść zw ią - zek. Czy z trenerem Rombl em obecna kadra doszła już do ściany, czy jednak prezes wciąż widzi szansę na postęp z tym szkoleniowcem. Przy z aw i e r a - niu umowy z tym czy innym kandyd a t e m istotny jest fakt, że kontrakt z głównym sponsorem, czyli PGNIG, obowiązuje do końca 2024 roku.