MISTRZOSTWO Z OSZCZĘDNOŚCI

Włoski futbol jest pełen sprzeczności. Reprezentacja nie zdołała zakwalifikować się do dwóch finałów mistrzostw świata (2018 i 2022), ale między fatalnymi eliminacjami zdobyła mistrzostwo Europy (2021) i zajęła trzecie miejsce w Lidze Narodów UEFA. Rywalizacja klubowa też przynosi zaskakujące rezultaty. Aż pięciu reprezentantów Serie A grało w półfinałach europejskich pucharów, a w każdym ze spotkań o trofeum wystąpi włoska drużyna – Inter w Lidze Mistrzów, Roma w Lidze Europy, a Fiorentina w Lidze Konferencji. Mistrzostwa Włoch nie zdobył żaden z pięciu półfinalistów, tylko Napoli. I to wywalczyło ono tytuł sporo przed czasem, do tego z ogromną przewagą. Dwie kolejki przed końcem rozgrywek ma 18 punktów przewagi nad Lazio… również drużyną spoza tej piątki.

Oczywiście te paradoksy najłatwiej byłoby skwitować stwierdzeniem, że zaangażowanie w rozgrywki europejskie dużo kosztuje i nie da się ciągnąć dwóch srok za ogon. Ale tu ono nie pasuje, bo przecież Napoli zaangażowane było w Ligę Mistrzów od września do połowy kwietnia i też się nie oszczędzało – siedem zwycięstw w pierwszych ośmiu meczach LM.

Drużyna Piotra Zielińskiego (Bartosz Bereszyński grał mało i klub nie wykupi go z Sampdorii) już w pierwszej fazie mistrzostw (przed mundialem) znokautowała rywali – 13 zwycięstw i 2 remisy. Po wznowieniu rozgrywek przegrała z Interem, ale potem wygrała osiem z rzędu spotkań i mogła się już przygotowywać do koronacji. To trzecie w historii scudetto dla Napoli. Dwa pierwsze zawdzięczają Diego Maradonie, a to trzecie… chyba głównie polityce oszczędności. Pandemia była mocnym ciosem finansowym dla większości klubów. Zamknięte stadiony, wycofujący się sponsorzy, drastycznie malejące wpływy ze wszystkich źródeł wymuszały tworzenie planów ograniczających wydatki. W mieście pod Wezuwiuszem postanowiono przede wszystkim odchudzić listę płac. Drużynę opuścili zawodnicy zarabiający najwięcej: Koulibaly (11,6 mln euro brutto), Insigne (8,51), Mertens (8,33), Manolas (7,4). Byli największym obciążeniem dla budżetu, ale też mieli swoje lata, więc przy okazji odmłodzono kadrę. W dwa lata zmniejszono listę płac o kilkadziesiąt procent, teraz wynosi niecałe 101 mln euro. Nowi piłkarze mają pensje o wiele niższe od dawnych gwiazd.

Cichym bohaterem tego mistrzostwa jest dyrektor sportowy Cristiano Giuntoli, który odpowiada za transfery. Jego osiągnięcia są imponujące. W 2020 dokonał rekordowej transakcji – Osimhen przyszedł za 75 mln, ale bilans kupna i sprzedaży wyniósł plus 50 mln. Następne zakupy finansowane były za transfer Koulibaly’ego do Chelsea. A były nieoczywiste. Który klub walczący o mistrzostwo w pięciu najsilniejszych ligach Europy szukałby wzmocnień wśród Gruzinów, Koreańczyków czy Słowaków? Tymczasem Kwaracchelia jest rewelacją Serie A,

Kima chcą kupować najbogatsze drużyny z Premier League, a Lobotka opuścił tylko jeden mecz z 47. Filmy z grą Kwaracchelii Giuntoli zobaczył podczas kwarantanny, wybiegł z gabinetu i krzyczał na korytarzu: „Odkryłem gruzińskie zjawisko!”. Valencia nawiązała kontakt z ojcem piłkarza, ale dwa razy nikomu nie chciało się jechać do Batumi. – 11 milionów za Gruzina? To śmieszne – mówiono w Hiszpanii. Giuntoli tyle zapłacił, teraz „Kwicza” jest wyceniany na 85 mln. Z Kimem było podobnie, trener Massimiliano Maddaloni opowiedział Giuntoli o stoperze z Beijing Guoan. Teraz może być trudniej, bo Giuntolego podkupił już Juventus. Egzotyczne transfery mają dodatkową wartość. – Chciałbym mieć jeszcze w składzie Amerykanina i Japończyka – powiedział po zdobyciu mistrzostwa właściciel Napoli Aurelio De Laurentiis. Marzy mu się zdobywanie nowych rynków, ogólnoświatowa popularność przeliczana na wpływy finansowe. Nie trzeba byłoby już tak oszczędzać.