KTO WYBIERA SELEKCJONERA?
Ten tytuł jakoś mi się żenująco zrymował, ale pytanie nie jest głupie. Bywa różnie, rzadko kiedy transparentnie i zgodnie z oczekiwaniami. Kompromis jest tylko złudzeniem. Najczęściej selekcjonera wybiera prezes federacji (tak bywa u nas), rzadziej wpływ na to mają inni, wtedy zawsze nieoficjalnie. Z takim przypadkiem mieliśmy do czynienia w Niemczech. Nikt nie przyznał, że piłkarze mieli coś do Hansiego Flicka, ale tak jakoś dziwnie się złożyło, że przegrali trzy kolejne mecze: z Polską, Kolumbią i Japonią, a gdy wymusili zmianę, od razu pokonali wicemistrzów świata – Francuzów.
Dziwniejsza sytuacja jest w Hiszpanii. Piętnaście czołowych zawodniczek wysłało list do federacji, w którym odmówiło występów w reprezentacji, dopóki będzie ją prowadził Jorge Vilda. Związek nie ustąpił i na mistrzostwa świata drużyna poleciała bez dwunastu buntowniczek (trzy wymiękły). I ku zaskoczeniu wszystkich wygrała turniej! Wielki sukces powinien zjednoczyć zwaśnione strony, a doszło do eskalacji konfliktu. Zaczęło się już kilka minut po zwycięskim finale, gdy podczas dekoracji na podium rozradowany prezes RFEF wpił się w usta Jennifer Hermoso. Początkowo, w autokarze wiozącym zespół do hotelu, piłkarki śmiały się z tego i żartowały, niektóre wysyłały do Luisa Rubialesa SMS-Y wychwalające jego rządy. Po kilku godzinach wspólnych rozmów i zachętach z różnych środowisk potępiły prezesa i zażądały jego dymisji.
Nie tylko jego, ale też innych osób, również dużych zmian w strukturach federacji. Tym razem pod listem podpisało się nie 12 czy 15, ale 39 zawodniczek, w tym 21 z 23 mistrzyń świata. Wszystkie odmówiły gry w reprezentacji. Rubiales bronił się przez dwa tygodnie, aż wreszcie ustąpił. Ale było to spełnienie tylko jednego z pięciu warunków buntowniczek. Z ulgą przyjęły nieodnowienie kontraktu Vildy, ale nie podoba im się wybór na jego miejsce Montse Tome, która przez pięć lat była jego asystentką. Piłkarki zapamiętały jej oklaski dla Rubialesa, gdy bronił posady i atakował je. Tome wysłała powołania na mecze ze Szwecją i Szwajcarią. Kadrowiczki stawiły się na zgrupowanie, a po rozmowie z nową selekcjonerką zażądały spotkania z kierownictwem związku, już bez jej udziału. Kilka piłkarek opuściło zgrupowanie, nie czekając nawet na tę drugą rozmowę.
Do nowej kadry Tome zaprosiła 15 z 39 sygnatariuszek listu protestacyjnego. Nie wiadomo, jakie spotkają je konsekwencje. Formalnie obowiązuje ustawa z 2022 roku, która za odmowę gry w kadrze narodowej przewiduje grzywnę od 3 do 30 tys. euro i zawieszenie licencji (czyli pozwolenia na grę w Hiszpanii) na okres od
2 do 15 lat. Nie sposób sobie wyobrazić, żeby wydano takie wyroki na mistrzynie świata. W historii hiszpańskiej piłki były dwa podobne przypadki. W 1995 roku obrońca Composteli Jose Ignacio Fernandez dostał powołanie, ale przed kamerami powiedział: „Nie jestem zainteresowany i nie mam na to ochoty”. W 2005 roku obrońca Barcelony Oleguer Presas odrzucił „narodową egzaltację” – jak powiedział. Skrytykował państwowy system represyjny, wstawiał się za więzionymi nacjonalistami katalońskimi i baskijskimi. Przeniósł się do Ajaksu, nie trzeba było go zawieszać. Obaj wcześniej wyjaśnili swoje poglądy ówczesnym selekcjonerom. Teraz się na to nie zanosi, piłkarki nie uznają rządów Tome, wymuszają na związku, aby była ich trenerką tylko w dwóch najbliższych meczach. I chcą mieć wpływ na wybór następnej. Spokojnie, u nas do takiej anarchii nie dojdzie. Żeby piłkarze mieli coś do gadania, musieliby najpierw wygrać mistrzostwa świata.