NIEMIECKIE PALIWO PROBIERZA. TEGO POTRZEBUJE NASZA KADRA

Michał Probierz znany jest z trenerskich happeningów. Kiedyś zdarzyło się, oczywiście w ramach intelektualnej prowokacji, że w trakcie konferencji prasowej po meczu w naszej Ekstraklasie zaczął przemawiać po niemiecku jak wówczas Jürgen Klopp w Borussii Dortmund. Siłą rzeczy pokazał, że bliski jest mu niemiecki futbol. Ten klasyczny, ze starym znakiem jakości.

A przecież z przymrużeniem oka po nominacji Probierza można by skonstatować, że mamy wreszcie selekcjonera na miarę naszych niespokojnych czasów. Takiego, co broni polskich szkoleniowców w Polsce, upomina się o szacunek dla rodaków i apeluje, aby „nie robić z polskich trenerów debili tylko dlatego, że są Polakami”. Tak kiedyś się wyraził, a te jego słowa brzmią już jak złota myśl, niczym fraszka uwielbianego przez Probierza Jana Sztaudyngera. Zgoda, sentencja pana Michała się nie rymuje, ale akurat to można łatwo naprawić.

W tym wszystkim jest jednak gruby paradoks, a raczej dysonans poznawczy. Ludzie, którzy znają Probierza pobieżnie albo od niedawna, wyrabiają sobie o nim zdanie właśnie na podstawie stereotypów i wyrwanych z kontekstu przypisywanych mu cytatów. Tymczasem Probierz absolutnie nie jest trenerem zamkniętym na świat, ślepo hołdującym zasadzie, że wszystko, co ze świata przychodzi do polskiej piłki, jest złe i szkodliwe. Nic bardziej mylnego! Probierz docenia europejską myśl szkoleniową i czerpie z niej pełnymi garściami. Mało tego – zawsze próbował ją zgłębiać, czasem wzorować i przystosowywać do polskich warunków. Irytowało go natomiast – nieraz to od niego słyszałem – czołobitne podejście do zagranicznych trenerów, którzy w Polsce byli przyjmowani jak głosiciele prawdy objawionej tylko dlatego, że mówili w obcym języku, a jeżeli nie chcieli (nie potrafili) nauczyć się polskiego, podziw dla nich bywał jeszcze większy.

★★★

Ostatnio trener Piasta Gliwice Aleksandar Vuković – też na zasadzie prowokacji, która komuś pewnie się spodobała – oświadczył, że nie lubi języka niemieckiego, co uniemożliwia mu komunikowanie się z Kostą Runjaiciem i jest źródłem nieporozumień. Trzeba podkreślić, że to zupełnie inaczej niż w przypadku Probierza, który nie tylko język, ale także niemiecką futbolową mentalność zna i docenia. Całe szczęście, bo teraz w reprezentacji potrzebujemy niemieckiego porządku w jak najlepszym znaczeniu. Ten wielopoziomowy bałagan zapoczątkowany rejteradą Paulo Sousy, a nawet sygnalizowany już wcześniej (pamiętacie okoliczności meczu Polska – Węgry 1:2 w el. MŚ 2022?) ciągle się rozrastał i stawał nieznośny. Teraz potrzebujemy człowieka, który sprawy wewnątrz kadry i w jej bezpośrednim sąsiedztwie uporządkuje. Właśnie „po niemiecku”, czyli w tym wypadku solidnie. Bo Probierz, choć nigdy nie zagrał w pierwszej reprezentacji Polski, kiedyś był na tyle dobrym i charyzmatycznym piłkarzem, że zaistniał w niemieckim futbolu. W barwach Bayeru 05 Uerdingen zaliczył trzy mecze w 1. Bundeslidze. Pewnie – tylko trzy – ale tak się składa, że spośród selekcjonerów, którzy prowadzili Biało-czerwonych, w 1. Bundeslidze zagrał tylko wspomniany Sousa i właśnie Probierz. A spośród tych trzech meczów, i to jest ciekawostka, jeden był z Bayernem Monachium. Jego zespół na Olympiastadion przegrał 1:2, a Probierz pojawił się na boisku w 74. minucie. W zespole gospodarzy grały takie asy jak Markus Babbel, Thomas Helmer, Christian Ziege, Christian Nerlinger, Mehmet Scholl, Alexander Zickler. Zresztą w Uerdingen na co dzień też miał do czynienia z kilkoma ciekawymi zawodnikami, no i od trenera Friedhelma Funkela mógł się wiele nauczyć. Znacznie więcej meczów uzbierał w zespołach z 2. Bundesligi i tam jego kolegami z szatni byli tacy gracze jak Michael Preetz i Giuseppe Reina.

★★★

W Niemczech spędził cztery lata, do Polski wracał jako 25-letni piłkarz i przez kolejne sezony, bazując na tym niemieckim doświadczeniu, zbudował mocną pozycję w Górniku Zabrze. Potem już jako trener wsiąknął w polski futbol na całego (z epizodem w Arisie Saloniki), stał się jednym z najbardziej doświadczonych ligowych szkoleniowców, zaprawionych we wzlotach i upadkach.

Pobyt w Niemczech w trenerskiej pracy stał się dla niego bazą i punktem odniesienia. Nauka, którą tam zdobył, nigdy nie poszła w las, podobnie jak język, którego wówczas dobrze się nauczył. Teraz znajomość tamtejszych wzorców, metod pracy i sposobu docierania do zawodników mu się przyda. To wszystko działo się dawno, jeszcze w ubiegłym wieku, ale on zdobytą niemiecką wiedzę utrwalał i rozwijał. Można go za wiele rzeczy krytykować, ale trzeba się zgodzić, że zawsze miał uporządkowany styl pracy i wizję, którą z lepszym i gorszym skutkiem odważnie realizował. To dlatego kiedyś chciał być trenerem, a zarazem współudziałowcem w Śląsku Wrocław, a potem właściciel Cracovii powierzył mu rolę nie tylko szkoleniowca, lecz także odpowiedzialnego za sprawy sportowe wiceprezesa.

W kadrze też będzie szefem z dużymi kompetencjami. I dobrze, bo na stanowisku selekcjonera jak rzadko kiedy potrzebujemy charakternego, asertywnego i uporządkowanego człowieka. Polaka, ale pracującego w dobrym niemieckim stylu.