I W SPORCIE HISTORIA LUBI SIĘ POWTARZAĆ...

Indie to kraj, który niedawno zabrał Chinom pierwsze miejsce na liście najludniejszych krajów świata (rejestrując ponad 1,4 miliarda obywateli), co niekoniecznie może mieć pozytywny wydźwięk. Jednoznacznie negatywne natomiast jest to, że Hindusi przejęli faktycznie od Rosjan pozycję lidera, jeśli chodzi o liczbę wpadek dopingowych w sporcie. Kilka dni temu świat obiegła szokująca wiadomość, opublikowana na łamach „Indian Express”. Otóż w mistrzostwach lekkoatletycznych stanu Delhi na stadionie im. Jawaharlala Nehru zainicjowano w trybie natychmiastowym wzmożoną kontrolę antydopingową po znalezieniu w toaletach masy pigułek i zużytych już strzykawek. Na wieść o przybyciu kontrolerów połowa uczestników imprezy wycofała się pod pozorem kontuzji. Zawodniczka na 3000 m z przeszkodami kontynuowała bieg nawet po minięciu mety, żeby nie poproszono jej o oddanie moczu. Inni, w obawie przed badaniem, nie stawili się do dekoracji na podium, a w biegu finałowym na 100 m mężczyzn na starcie pojawił się zaledwie jeden sprinter Lalit Kumar... Można powiedzieć, że to żenujące widowisko plamiło niejako pamięć patrona stadionu, pierwszego premiera wolnych Indii, jednej z najbardziej pozytywnych postaci okresu zimnej wojny pomiędzy USA i ZSRR.

Sytuacja ta – wypisz, wymaluj – przypomina to, co zdarzyło się w roku 1983 na igrzyskach panamerykańskich w Caracas, gdzie po raz pierwszy przeprowadzono ścisłe badanie pod kątem stosowania sterydów anabolicznych. Po wpadkach dopingowych ciężarowców różnych krajów nagle grupa aż 13 lekkoatletów USA (w tym 10 miotaczy) zrezygnowała z występu, opuszczając w trybie przyspieszonym Wenezuelę. Wśród tych uciekinierów, obawiających się przyłapania na użyciu sterydów, był rekordzista Stanów Zjednoczonych w rzucie młotem Dave Mckenzie i czołowy tyczkarz świata Mike Tully. W Caracas koksiarze zostali zaskoczeni przez ekipę kontrolerów zachodnioniemieckiego profesora z Kolonii – Manfreda Donike, zwanego już wtedy „papieżem antydopingu”. Aż wstyd przypomnieć, że już rok później podczas igrzysk olimpijskich w Los Angeles prezydent Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Hiszpan Juan Antonio Samaranch wydał na wszelki wypadek dyskretną instrukcję, żeby dopuszczać najwyżej dwie lub trzy dopingowe wpadki Amerykanów, a najlepiej, żeby nie było tych wpadek wcale...

Cztery lata później podczas igrzysk w Seulu okazało się, że pozytywne wyniki analizy próbek moczu mają za sobą wszyscy uczestnicy finałowego biegu mężczyzn na 100 metrów, a zwycięzca Ben Johnson to jedna wielka farmakopea. Seul przyniósł też dopingowe apogeum pływaczek Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Potem wiodącą rolę w wykorzystywaniu sztucznego wspomagania próbowały stopniowo przejąć Chiny, nim w najbezczelniejszy w świecie sposób liderem na tym kompromitującym polu została Rosja, której sportowców piętnuje się do dzisiaj na olimpijskiej arenie nie tylko za posunięty aż do szaleństwa dopingowy proceder. Reprezentanci tego kraju zostali w zasadzie odizolowani od międzynarodowego ruchu olimpijskiego po zbrojnej napaści Rosji na Ukrainę. Tym bardziej więc może dziwić, iż dopuści się zarówno Rosjan, jak i napiętnowanych wraz z nimi Białorusinów do przyszłorocznych igrzysk paraolimpijskich w Paryżu. W pierwszym głosowaniu członków Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego w Bahrajnie wyraźna większość sprzeciwiła się obecności tych dwu nacji w paryskim zlocie, w drugim jednakże dwa agresywne państwa zyskały, o dziwo, wyraźne poparcie stosunkiem głosów 90:56 i mają zgodę na start

– tyle że pod neutralną flagą. Ciekawe zatem, czy już w samym Paryżu pozwoli na to mer tego miasta, pani Anne Hidalgo, która zapowiedziała, że dopóki trwa napaść Rosji na Ukrainę z pomocą Białorusi, żadnych reprezentantów państw agresorów na igrzyska nie wpuści...

No cóż, mamy już dziś nowy podział świata pod względem politycznym i w ślad za tym idzie też podział sportowy. Dlatego w roku 2024, obok zaczynających się 26 lipca igrzysk olimpijskich, odbędą się w dniach 12–23 czerwca w Kazaniu BRICS Games, również multidyscyplinarne igrzyska grupy państw konkurujących ze Stanami Zjednoczonymi i Unią Europejską, a chodzi głównie o Rosję, Chiny, Indie, Brazylię i Republikę Południowej Afryki. Chociaż minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow twierdzi, że ta impreza nie ma w stosunku do igrzysk olimpijskich charakteru konkurencyjnego, lecz komplementarny, jest to tylko mydlenie oczu. BRICS Games zainicjowano po prostu w sytuacji, gdy MKOL nie daje jednoznacznie wolnej ścieżki Rosjanom i Białorusinom w perspektywie Paryża, wymagając deklaracji o przeciwstawieniu się wspomnianej wojnie. W Kazaniu mają wystartować reprezentacje ponad 70 państw. Obok już wymienionych zgłosiły się między innymi: Egipt, Etiopia, Arabia Saudyjska, Iran, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Argentyna. Co ciekawe, już po zakończeniu przyszłorocznych igrzysk olimpijskich Rosja planuje zorganizowanie we wrześniu Igrzysk Przyjaźni. Od razu przypominają mi się takie igrzyska z roku 1984, gdy ZSRR zmusił satelitarne kraje socjalistyczne, z Polską włącznie, do zbojkotowania olimpijskiego święta w Los Angeles i urządził imprezę zastępczą. Historia zatem lubi się powtarzać. Również w sporcie.