PRAGNIENIA, CZĘSTO NIEREALNE

Igrzyska olimpijskie w Polsce w 2036 roku uważam za świetny pomysł! Wręcz wspaniały. Zupełnie nie rozumiem krytyki. Przecież to w zasadzie jedyna szansa, by spełnić wiele naszych marzeń. Wymienię tylko kilka.

W 2036 roku Bartosz Zmarzlik będzie miał 41 lat, a kto zna czarny sport, ten wie, że dla żużlowca to bardzo dobry wiek. Jako 15-krotny indywidualny mistrz świata (zakładam, że jakiś słabszy sezon jednak mu się przydarzy), motywację odnajdzie właśnie w niepowtarzalnej szansie na olimpijskie złoto.

Mam nadzieję, że tym skrótem myślowym przemknęliście ze mną jak Bartosz po szerokiej. Żużel na igrzyskach? No a jak! Przecież jak Polak organizuje imprezę, to ma być all inclusive. Chcieliśmy skoki narciarskie na letnich igrzyskach europejskich, były skoki narciarskie na letnich igrzyskach europejskich. Będziemy chcieli żużel na olimpijskich, znajdzie się i żużel. Nie róbmy z tego zagadnienia. Zresztą jeśli Radosław Piesiewicz nadal będzie nam tak rósł w siłę, to druga i ostatnia kadencja Thomasa Bacha skończy się w 2029 roku… i nastanie wiadomo kto.

Żużel przepchniemy na luzie. Skoro Amerykanie są ponoć krok od wprowadzenia do programu Los Angeles 2028 futbolu flagowego – taka bezkontaktowa wersja futbolu amerykańskiego, gdzie zamiast powalać przeciwnika na trawę, zrywa się flagę przypiętą do pasa

– to my chcemy speedwaya. Jak trzeba będzie, to referendum w tej sprawie się zrobi, a mocarna żużlowa społeczność dopełni formalności. Tak jak w głosowaniu na Sportowca Roku.

Indywidualnie, w parach, drużynowo – niech tych szans na medale będzie jak najwięcej. Może miksty jakieś jeszcze? No i Stadion Narodowy się na coś przyda. Za mały na lekką atletykę, na żużel idealny. Sami wygrani. Ceremonia otwarcia. Francuzi wymyślili sobie na Sekwanie. Zawodnicy na 160 łodziach, widzowie po obu brzegach rzeki. Tak będzie za rok. Spektakularnie. Dla nas to byłaby po prostu historyczna okazja, by zorganizować marsz, po którym nikt nie będzie się kłócił o liczbę uczestników. Na pewno pokłócimy się za to, kto powinien zapalić olimpijski znicz. Tu mam tylko jedno życzenie – niech to nie będzie uczestnik freakfightowych gal. O ile do 2036 ktoś taki wśród wybitnych polskich sportowców jeszcze się ostanie. Adamie Małyszu, patrzę na ciebie!

Pożartowałem. Bo tak szczerze mówiąc, kandydaturę Warszawy 2036 traktuję na razie jako fantazję ostateczną w zabawie o to, kto da (wymyśli) więcej. To dlaczego i ja miałbym sobie nie powymyślać?

Gdy już zejdziemy z chmur do świata realnego, trzeba zapytać: po co? Przeczytałem w jednym z felietonów – już nawet nie będę przywoływał autora, bo nie o personalne zaczepki tu chodzi – że igrzyska to marzenie, które zawsze stawia gospodarza na jeszcze mocniejsze gospodarcze nogi… Papier zniesie wszystko, ale prawda jest taka, że ostatnim miastem, które nie zanotowało operacyjnej straty, było Los Angeles w 1984 roku (na podstawie badań przeprowadzonych przez Uniwersytet Oksfordzki w 2021 roku). Oczywiście, są jeszcze w teorii zyski długofalowe, jak wzrost ruchu turystycznego, ale i tu liczby nie zostawiają złudzeń: w ciągu ostatnich 30 lat tylko Barcelona, Sydney i Vancouver wyszły w tym bilansie na plus. Na igrzyskach ma zarobić przede wszystkim MKOL – to jest zasada nadrzędna. Dlatego za igrzyska biorą się dziś państwa, które mają w zasadzie gotową infrastrukturę (Tokio, Paryż), albo takie, które chcą się popisać przed światem (Pekin razy dwa, Soczi, częściowo nękane wewnętrznymi problemami Rio de Janeiro). My mamy może z 25 procent niezbędnych obiektów, ale popisywać się lubimy. Fakt, nie opinia.

Może nie obejmuję wzrokiem, jakim mocarstwem staniemy się w ciągu 13 najbliższych lat, ale dla mnie ta olimpijska wizja to dziś tylko marzenie. W pełnym tego słowa rozumieniu. Za słownikiem PWN: „powstający w wyobraźni ciąg obrazów i myśli odzwierciedlających pragnienia, często nierealne”.

A jednocześnie, kto z nas nie zasiadłby wtedy z dziećmi (i wnukami!) na trybunach? Tak, to byłoby marzenie.