Kajaki nauczyły mnie pokory
DOMINIK LUTOSTAŃSKI: Trzeba przyznać, że sporo się u pani ostatnio działo. Mam nadzieję, że pani nie urażę, ale z osoby anonimowej Klaudia Zwolińska stała się ważną personą kajakarstwa górskiego. We wrześniu zdobyła pani brąz mistrzostw świata w kajakarstwie górskim w K1 – to pierwszy medal dla Polski w tej konkurencji od 24 lat!
KLAUDIA ZWOLIŃSKA: Nie, w żaden sposób mnie pan nie uraził. Bardziej mnie to cieszy. Swoim działaniem dążę do tego, aby w przyszłości promować nie tylko kajakarstwo górskie, ale także każdą dyscyplinę. Nie tylko tę olimpijską. Zależy mi, by popularyzować sport wśród dzieci i młodzieży. Moim celem długoterminowym jest przekazywanie wartości sportowych następnym pokoleniom, więc cieszę się, że pan tak mówi i coraz więcej ludzi dostrzega moje działanie. Niedawno dołączyła pani do Centralnego Wojskowego Zespołu Sportowego. Mistrz świata w snowboardzie w slalomie równoległym – Oskar Kwiatkowski – opowiadał mi, że złapał oddech, także finansowy, kiedy dołączył do wojska. U pani też tak jest? Tak, zdecydowanie. Szczególnie zawodnicy z tych „mniejszych” dyscyplin sportowych szukają wszędzie możliwości rozwoju. Bez finansów nie ma takiej możliwości. Nie dziwię się więc Oskarowi, że to powiedział, bo po prostu takie są realia. Ja zawsze cieszyłam się, że jestem zawodniczką. A teraz zostałam jeszcze dodatkowo żołnierzem. Cieszę się, że mogę promować wartości wojskowe i sportowe. Te przecież bardzo się pokrywają, więc z dumą mogę reprezentować też Wojsko Polskie na zawodach międzynarodowych. Wiadomo, że płyną z tego korzyści finansowe, ale prywatnie przede wszystkim jestem zadowolona, że wartości sportu i wojska się pokrywają. Dlatego dla mnie to ciekawa współpraca.
Pytałem o kwestie finansowe w nawiązaniu do pani wypowiedzi z igrzysk europejskich. Opowiadała pani, że musiała mocno dołożyć z własnej kieszeni, a w jednym z wywiadów padło stwierdzenie, że może pani wylądować pod mostem. Chyba od tamtego momentu coś drgnęło. Rzeczywiście trochę się ruszyło w kontekście sponsorów. Tamta wypowiedź z wylądowaniem pod mostem była mocno wyrwana z kontekstu. Po zdobyciu medalu wiedziałam, że media poświęcają mi więcej uwagi. Ja tego nie chciałam wykorzystać dla siebie. Na igrzyskach w Krakowie nie miałam żadnego sponsora. Dużo włożyłam od siebie, żeby zdobyć te medale. Zrobiłam to nie tylko dla mojej dyscypliny, ale także tych innych, mniejszych. Warto przecież o tym mówić! Jeżeli ktoś nie zajmuje miejsca od pierwszego do ósmego w mistrzostwach świata albo nie ma go w szóstce mistrzostw Europy, to prawda jest taka, że brakuje mu pieniędzy. Mam świadomość, że Polacy żyją za różne kwoty. Jednak proszę mi uwierzyć, że w tych niszowych sportach mamy szacunek do pieniędzy. Liczy się każda złotówka. I to nie jest też tak, że jesteśmy w stanie pracować na etacie i trenować. Jeżeli ktoś chce jechać na igrzyska i walczyć o medale, musi poświęcić się w stu procentach. Dlatego myślę, że ta wypowiedź była w tamtym okresie ważna. Niestety, dostałam też później rykoszetem, przyszło dużo wiadomości pełnych hejtu, a ja nie akceptuję obrażania mnie. Uważam, że każdy sportowiec ma prawo głośno powiedzieć o prawdzie, ale myślę, że dziś ubrałabym to w inne słowa. To była dla mnie lekcja działania mediów.
Przykuło to jednak uwagę, więc w jakiś sposób przyniosło skutek. O tych dużych sponsorów trzeba się na pewno starać. Czasami same wyniki nie wystarczą. Teraz mam brązowy medal z mistrzostw świata, dwa medale z mistrzostw Europy, ale dla niektórych to nic nie znaczy. Zresztą czasem podobnie jest w regionie. Nieraz rozmawialiśmy o ewentualnej współpracy. Ale żeby to zrobić, trzeba chodzić, prosić, a niektórzy odbierają to jako żebranie czy proszenie się. Dużo razy słyszałam, że powinniśmy się wziąć za robotę i znaleźć pracę dorywczą. Jednak sorry, ale potem mnie ktoś rozlicza z medali. Gdybym ich nie miała, to powiedzą, że się nie przyłożyłam. Muszę skupić się na sporcie. Życzę sobie i innym sportowcom, szczególnie w tych niszowych dyscyplinach, aby nasz polski sport był bardziej rozwojowy i abyśmy nie musieli martwić się o przyszłość.
Przejdźmy do kwestii sportowych. Ten sezon był dla pani przełomowy. Zdobyła pani medale w mistrzostwach Europy i świata. Wyczekiwane tak długo dla kraju i dla pani.
Dla mnie ten pierwszy medal igrzysk europejskich (i mistrzostw Europy zarazem – przyp. red.) okazał się przełomowy. Był bardzo ważny dla mojej mentalności. Zdałam sobie wtedy sprawę, że otwieram ten worek z medalami i następnego dnia udało mi się powtórzyć sukces. Teraz jeszcze w mistrzostwach światach udowodniłam sobie, że prezentuję nie tylko poziom europejski, lecz także światowy. To mnie cieszy i rzeczywiście to jest przełomowy sezon w mojej karierze.
Zwraca pani dużą uwagę na kwestie mentalne. Widać, że to wszystko jest ułożone. Podobnie jak pani kariera. Wszystko małymi krokami.
Myślę, że na moim przykładzie można byłoby stworzyć podręcznik rozwoju sportowca. Także na poziomie mentalnym. Mój rozwój był stabilny i książkowy. Kiedy próbowałam przyspieszyć i niejako wyrwać się z tego schematu, żeby wszystko działo się szybciej, to życie jeszcze szybciej sprowadzało mnie na ziemię. Dzięki kajakarstwu nabrałam dużo pokory. Do wszystkiego dochodziłam powoli. Musiałam się nauczyć cierpliwości. I teraz mam medal z mistrzostw świata, a za chwilę mogę mieć krążek z igrzysk. To mi dodało pewności siebie. Nie mam przesadnego mniemania o sobie i liczę, że nigdy do tego nie dojdzie, ale chodzi mi o pewność swoich umiejętności. Cały czas zachowuję przy tym pokorę i myślę, że stabilny rozwój jest efektem takiego podejścia. W mistrzostwach świata to mi pomogło. Nie będę ukrywać, że stres był olbrzymi. Atmosfera napięcia udziela się tam każdemu. Mamy tylko 90 sekund, żeby pokazać wszystko, co najlepsze. Do tego przecież walczyłyśmy o kwalifikację olimpijską. Ja mimo choroby starałam się skoncentrować na danej chwili. Mistrzostwa świata były dla mnie ważną lekcją, której nie miałam wcześniej i na pewno ona zaprocentuje w przyszłości.
Czyli podczas igrzyskach olimpijskich? Brązowym medalem w mistrzostwach świata wywalczyła pani kwalifikację dla kraju, ale nic raczej nie zabierze pani tego miejsca.
Od dziecka wizualizuję sobie igrzyska olimpijskie. Jest to marzenie każdego sportowca, więc to jasne, że chcę się na nich znaleźć. Nie będę patrzyła na kwalifikację jako coś magicznego. Taka jest i zawsze była moja filozofia – w roku olimpijskim ktokolwiek
Taka jest i zawsze była moja filozofia – w roku olimpijskim ktokolwiek ma szansę jechać na igrzyska, powinien się na nie szykować tak, by walczyć tam o medale.
ma szansę jechać na igrzyska, powinien się na nie szykować tak, by walczyć tam o medale. Oczywiście mam świadomość, że muszę przypieczętować swój sukces. Że muszę być zdrowa i wystartować na odpowiednim poziomie. Ale też zdaję sobie sprawę z mojej przewagi punktowej. To daje mi pewnego rodzaju komfort. No i przecież brązu na mistrzostwach świata nie dostałam za darmo. To wszystko mimo słabszej dyspozycji zdrowotnej wyrwałam!