WINIARSKI SPŁATAŁ FIGLA
Sądzę, być może nieskromnie, że byłbym świetnym trenerem – te słowa Nikola Grbić wypowiedział w 2008 roku w wywiadzie dla miesięcznika „Super Volley”, któremu przez dwa lata szefowałem. I dodał, że „musiałby zawsze być przygotowany, dawałby z siebie wszystko, aby odpowiednio przygotować drużynę i nie miałby czasu dla rodziny”. Serb był wtedy zawodnikiem Itasu Trentino i ani myślał kończyć wspaniałej kariery (zawiesił buty na kołku dopiero w 2014 roku). Już wtedy dla wszystkich było jasne, że zostanie trenerem. Miał wielki autorytet, charyzmę, a podczas odpraw w klubie i reprezentacji Serbii trenerzy zwykle prosili Nikolę, żeby powiedział kilka słów od siebie. W sezonie 2008/09 ten świetny rozgrywający poprowadził Trentino do triumfu w Lidze Mistrzów, a jednym z liderów tamtego zespołu był Michał Winiarski, który tak oto wspominał Grbicia. „Pamiętam, jak w 2000 roku pojechaliśmy ze szkoły mistrzostwa sportowego na mecz kwalifikacji olimpijskich do Spodka. Podziwiałem wtedy spokój i kamienną twarz Nikoli. Sprawiał wrażenie jakiegoś nadczłowieka, twardego, charyzmatycznego przywódcy. W Trento poznałem go z drugiej strony jako normalnego, sympatycznego gościa, który lubi się pośmiać i pożartować. Przekazywał nam wiele cennych uwag. Przed pierwszym meczem play-off ligi włoskiej zebrał nas w szatni i walnął przemowę, która na wszystkich zrobiła ogromne wrażenie. Uwierzyliśmy mu i zdobyliśmy mistrzostwo” – opowiadał mi w 2009 roku „Winiar”.
Czternaście lat później dwaj byli koledzy z boiska – już jako trenerzy – wywalczyli ze swoimi zespołami olimpijską kwalifikację i po raz pierwszy poprowadzą drużyny w igrzyskach. To, co w przypadku reprezentacji Polski było w zasadzie tylko formalnością, choć ciężko wywalczoną, dla Niemców jest niewiarygodnym wręcz sukcesem. Przecież w Lidze Narodów podopieczni „Winiara” wygrali zaledwie trzy mecze, a w mistrzostwach Europy odpadli w 1/8 finału. Polak potrafił jednak zbudować szczyt formy na najważniejszą imprezę i wprowadził Niemców na igrzyska po dwunastu latach przerwy. Michał, znany żartowniś, spłatał chyba najlepszego figla w karierze. Trudno nie cieszyć się tym sukcesem byłego kapitana kadry, zwłaszcza że polska szkoła trenerska od kilku lat pozostaje w Pluslidze w odwrocie. „Winiar” udowodnił, że polski trener też potrafi. Co ciekawe, Sebastian Świderski, dzisiaj prezes PZPS, a kiedyś kolega Winiarskiego z reprezentacji, rozpatrywał kandydaturę Michała na stanowisko selekcjonera zespołu narodowego. Numerem jeden na liście „Świdra” był jednak Grbić, a jedna z koncepcji zakładała, że Winiarski będzie asystentem Serba. Znają się przecież dobrze i darzą wielkim szacunkiem. Michał jednak odmówił, nie chciał być asystentem, wolał budować swoją karierę w roli pierwszego trenera. Wybrał słusznie, bo dobrze wiemy, co działo się z dotychczasowymi polskimi współpracownikami zagranicznych selekcjonerów. Mieli się od nich uczyć, a potem płynnie przejmować zespół narodowy. I co? Przychodził kolejny zagraniczny spec, a nasi rodacy musieli szukać sobie innego zajęcia. I nie piszę tego, żeby się żalić, bo wszystkie wybory PZPS poza nieszczęsnym epizodem z Ferdinando de Giorgim okazywały się strzałami w dziesiątkę.
Jeśli kogokolwiek dziwił upór Świderskiego, żeby na ławce trenerskiej reprezentacji Polski posadzić Grbicia, to teraz ma już chyba jasną odpowiedź, że warto było, nawet za cenę konfliktu z prezesem Perugii Gino Sircim, podpisać z Serbem umowę. Nic nie stracił ze swej charyzmy, mądrości i konsekwencji. Podejmował dobre, choć często budzące sprzeciw opinii publicznej decyzje. Sprawił, że Biało-czerwoni zostali liderem rankingu FIVB i wreszcie zaczęli zdobywać złote medale. Winiarski jako zawodnik w igrzyskach wystąpił dwa razy, nigdy nie zdobył jednak medalu. Grbić olimpijczykiem był czterokrotnie, zdobywając złoto w Sydney i brąz w Atlancie. – Pierwszy raz pojadę na olimpiadę jako trener i mam nadzieję, że osiągnę taki sukces jak w czasach, gdy grałem w reprezentacji Jugosławii – mówi Serb, który wprowadził polskich siatkarzy na szczyt. Za rok ma poprowadzić Biało-czerwonych... Wiadomo do czego.