MARCHWIŃSKI SIĘ DOCZEKAŁ
Oskali talentu Filipa Marchwińskiego najlepiej świadczy fakt, że pierwszego gola w Ekstraklasie strzelił w 2018 roku. Dzisiaj wciąż ma status młodzieżowca, jest bliski debiutu w reprezentacji Polski i nadal może ustanowić cenowy rekord na rynku piłkarzy sprzedawanych z naszego kraju. Ogólne nastawienie selekcjonera Fernando Santosa było takie, by nie ulegać presji odmładzania narodowej drużyny. Gdy zabierał do kadry Adriana Benedyczaka albo Bartosza Slisza, to raczej na zasadzie listka figowego i sympatycznego wizerunkowego wpisu do statystyk w kategorii „Powołania Fernando Santosa”; bo ostatecznie zupełnie ich nie potrzebował. Slisza to nawet trochę żal było. Przejechał się chłop do Albanii i obejrzał przegrany mecz z trybun. Z uwagi na bardzo intensywną rundę jesienną Legii akurat jemu bardziej przydałaby się regeneracja i spokojne treningi w drużynie klubowej niż taka wycieczka. Nie wiemy jeszcze, jaką rolę powołanym piłkarzom wyznaczy Michał Probierz, ale jest znacznie większa szansa – także z powodu rangi dwóch najbliższych rywali i wymuszonej absencji Roberta Lewandowskiego – że Marchwiński na zgrupowaniu nie będzie się nudził. Probierz dobrze go zna z kadry młodzieżowej. Lechita zagrał w wyjściowym składzie w dwóch wrześniowych meczach z Kosowem (3:0) i zestonią (1:0), które otwierały grupowe kwalifikacje do finałów mistrzostw Europy U-21. Wsłuchując się w deklaracje nowego selekcjonera, można wysnuć wniosek, że nie będzie brał piłkarzy z młodzieżówki tylko dla pustego gestu, bo w ten sposób by ją tylko osłabiał. A kto jak kto, ale Probierz tego w najmniejszym stopniu robić nie zamierza, bo doskonale wie i czuje, co to może oznaczać dla zatrudnionego w jego miejsce Adama Majewskiego. Tu jego zdolność do empatii jest daleko posunięta, ponieważ całkiem niedawno mierzył się z podobnymi wyzwaniami. Dlatego teraz stara się być wrażliwy i uwzględniać także potrzeby młodzieżówki. Priorytetem jest oczywiście pierwszy zespół narodowy, ale to nie oznacza, że w związku z tym należy zupełnie nie dostrzegać interesu tej drugiej drużyny. Trener pokroju Santosa mógł się w ogóle nad tym nie zastanawiać, ale na pewno nie Probierz.
To wszystko wskazuje, że Marchwiński na październikowym zgrupowaniu ma prawo realnie myśleć o debiucie. Trudno oceniać, w jakim wymiarze, ale choć kilka minut może dostać. W kadrze nie będzie dla „sztuki”, tylko stworzy trenerowi dodatkową opcję. Może grać w ataku, może być też nieco cofnięty, z tym że pierwszy wariant lepiej mu wychodzi. Lech rozczarował, bo nie zakwalifikował się do fazy grupowej Ligi Konferencji, mimo że w poprzednich rozgrywkach był aż w ćwierćfinale, lecz dla Marchwińskiego i tak to jest dobry czas. Owszem,
mógł być znacznie lepszy, gdyby do końca roku z Kolejorzem promował się w Europie, lecz jeżeli to uciekło, tym staranniej przygotowuje się do innych wyzwań, również takich jak reprezentacja Polski. Ostatnie dwa ligowe występy miał słabsze. Porażka z Pogonią (0:5) dla całej drużyny była traumą, a w terapeutycznym seansie z Puszczą Niepołomice (4:1) też nie należał do pierwszoplanowych postaci. Raz czy dwa popisał się kunsztownym zagraniem, lecz już nauczyliśmy się, żeby oczekiwać od niego znacznie więcej, absolutnie nie chodzi tylko o błyski. Cofnięcie go z „dziewiątki” pewnie też się liczy, bo grając jako środkowy napastnik w trzech wcześniejszych meczach, miał trzy gole i jedną asystę. W ataku musi jednak zrobić miejsce dla innych, bo nie chodzi już tylko o Filipa Szymczaka, o czym można było dyskutować, lecz także o Mikaela Ishaka, który – kto wie – może wreszcie powoli wraca do dobrej dyspozycji.
W każdym razie Marchwiński pretensji do Johna van den Broma o to lekkie przesuwanie po boisku mieć nie powinien, bo w gruncie rzeczy to Holender dał mu nowe piłkarskie życie. Młodemu poznaniakowi trudno funkcjonowało się z etykietką dużego talentu, na wyrozumiałość kibiców Kolejorza również – delikatnie mówiąc – nie mógł liczyć. To dopiero van den Brom odpowiednio zdiagnozował jego rolę w drużynie, ze szczególnym uwzględnieniem „potencjału sprzedażowego”. U niego zaczął grać systematycznie, co dla piłkarza stało się ważnym bodźcem motywującym i wpłynęło na rozwój oraz stabilizację formy.
Lech do tej pory sprzedał 12 piłkarzy za kwotę powyżej 3 mln euro (w tym gronie jest dwóch obcokrajowców – Aleksandyr Tonew do Aston Villi za 3,2 mln i Artjoms Rudnevs do HSV za 3,5 mln). To granica przez wiele naszych klubów przekraczana sporadycznie albo nieosiągalna. Tymczasem Lech był w stanie wytransferować Jakuba Kamińskiego za 10 mln, a Jakuba Modera – choć tu pojawiają się pewne rozbieżności – nawet za 11 mln. Po niedawnych popisach Marchwińskiego pojawiła się dyskusja, czy jest on w stanie pobić ten klubowy rekord, który byłby zarazem rekordem Polski, i wciąż wydaje się to mało prawdopodobne. Kontrakt ma do czerwca 2025 roku, a wzimowym oknie kluby niechętnie wydają grubą kasę. Jeżeli jednak Marchwiński dostarczy ciekawych argumentów, także dzięki reprezentacji Polski, na pewno zrobią dla niego wyjątek.