CZAPKI Z GŁÓW, PA NOWIE
Polscy siatkarze po raz szósty z rzędu awansowali na igrzyska olimpijskie. W Paryżu mają przełamać klątwę ćwierćfinału.
Ostatnia akcja sobotniego meczu z Holandią. Przy meczbolu dla Polaków wprowadzony na zmianę Maarten van Garderen wyrzuca piłkę w aut i staje się jasne, że Biało-czerwoni polecą na igrzyska olimpijskie do Paryża. Wielka radość, euforia? Nic z tych rzeczy. Polacy cieszą się, ale trudno mówić o euforii, o jakiejś wielkiej eksplozji radości. W końcu mistrzowie Europy i triumfatorzy Ligi Narodów przyjechali do Xi’an jak po swoje, zrobili w Chinach to, co mieli zrobić. Nikt nie wyobrażał sobie przecież innego rozwiązania niż olimpijski awans wywalczony już teraz, bez konieczności czekania do przyszłego roku i dbania o światowy ranking, z którego bilety do Paryża zdobędzie jeszcze pięć ekip.
Meldujemy wykonanie zadania
Na olimpijski awans Biało-czerwoni musieli się jednak naprawdę mocno napracować. Belgię i Kanadę pokonali po dramatycznych tie-breakach. Z Argentyną potrafili roztrwonić nawet sześciopunktowe prowadzenie, w starciu z Holandią w czwartym secie bronili czterech piłek setowych. – Szło nam w tym turnieju jak po grudzie, przepychaliśmy mecze, męczyliśmy się, wyrywaliśmy rywalom zwycięstwa z gardeł. Najważniejsze, że wygraliśmy wszystkie spotkania i mamy ten awans. Czapki z głów przed naszym zespołem – mówił po zwycięstwie nad Holandią libero reprezentacji Polski Jakub Popiwczak, paradując po hali – podobnie jak koledzy – w czapce, którą organizatorzy wręczają zespołom zdobywającym bilety do Paryża. Aleksander Śliwka, pełniący w Xi’an funkcję kapitana reprezentacji Polski w zastępstwie za kontuzjowanego Bartosza Kurka, miał nawet dwie czapki. – Ta druga jest dla Bartka. Kapitanie, meldujemy wykonanie zadania. Mam nadzieję, że do igrzysk przystąpimy już wszyscy w pełnym zdrowiu – mówił przyjmujący ZAKS-Y, który mecz z Holandią obejrzał z kwadratu dla rezerwowych, bo Nikola Grbić chciał mu dać odsapnąć. Bohaterowie są naprawdę bardzo zmęczeni i najzwyczajniej w świecie nie mieli już sił na wielkie fetowanie trzeciego w tym sezonie sukcesu po triumfie w Lidze Narodów i mistrzostwach Europy. Od 25 maja i sparingu z Niemcami w Katowicach przez ponad cztery miesiące Polacy rozegrali 40 spotkań, w tym aż 31 w mistrzowskich imprezach – 15 w Lidze Narodów, 9 w mistrzostwach Europy i wreszcie 7, już na dobicie, na ostatnich oparach, w turnieju kwalifikacyjnym w Xi’an. Przegrali w tym sezonie kadrowym tylko dwa razy, notując niesamowitą serię zwycięstw w meczach o punkty, która po meczu z Chinami wynosi 24. I w przyszłym sezonie może być kontynuowana.
Komfort w przygotowaniach
Może choć nie musi, bo wywalczenie olimpijskiego awansu w pierwszym podejściu da Grbiciowi komfort w przygotowaniach do igrzysk w Paryżu. Można się więc spodziewać – co selekcjoner sam zresztą deklaruje – że w pierwszych spotkaniach Ligi Narodów najbardziej wyeksploatowani gracze dostaną wolne. – Myślę, że w dwóch pierwszych turniejach Ligi Narodów będą grali zmiennicy, a dopiero na trzeci turniej i mam nadzieję finały VNL Nikola powoła najsilniejszy skład, który będzie się już przygotowywał do igrzysk – mówi prezes PZPS Sebastian Świderski. Dodajmy, że skład z konieczności zostanie ograniczony, bo w igrzyskach może zagrać tylko dwunastu zawodników, choć we wszystkich innych imprezach występuje po czternastu graczy. Nie wszyscy zawodnicy, którzy wywalczyli awans w Xi’an, znajdą się więc w drużynie olimpijskiej, tym bardziej że miejsc w składzie nie będą chcieli oddać nieobecni w Chinach Kurek i Mateusz Bieniek, których z udziału w ostatniej imprezie sezonu wykluczyły kontuzje.
Z tym problemem Grbić będzie się musiał zmierzyć jednak dopiero w przyszłym roku, ale daj Boże każdemu takie kłopoty. Selekcjonerzy wszystkich innych reprezentacji mogą pozazdrościć Serbowi takiego bogactwa. Żadna inna drużyna nie ma tak wielkiego wyboru na każdej pozycji, żadna inna nie dysponuje tak szerokim zapleczem. Dość powiedzieć, że Bartosz Bednorz był jednym z najlepszych zawodników reprezentacji Polski w Xi’an, a przecież w najważniejszym meczu z Argentyną siadł na ławce rezerwowych. Świetną zmianę w starciu z Holandią dał z kolei Karol Kłos, a jednym z trzech bloków popisał się w najważniejszym momencie przy czwartej piłce setowej dla Holendrów w czwartej partii. W meczu z Chinami, kończącym zmagania w Xi’an, Kłos skończył 13 z 14 ataków. I aż serce boli, gdy pomyśli się, że środkowy Resovii może nie polecieć na igrzyska do Paryża, gdy do gry wróci Bieniek.
Motorem napędowym reprezentacji Polski w dwóch najważniejszych meczach weekendu był Wilfredo Leon, który w trudnych sytuacjach zdobywał najważniejsze punkty, a to zagrywką, a to wspaniałymi atakami albo kapitalnym pojedynczym blokiem, którym popisał się w starciu z Holandią. Z Argentyną MVP mistrzostw Europy zdobył 21 punktów, rozwiązując wszystkie trudne sytuacje. Z Oranje dołożył kolejnych 20 oczek i to do niego Marcin Janusz słał piłkę za piłką w końcówce zaciętego czwartego seta i Leon wszystkie kończył. A przecież pierwsze spotkania turnieju przyjmujący Perugii
oglądał z kwadratu dla rezerwowych, bo podobno bolało go kolano. – Nie wiem, czy to nie była zasłona dymna naszego sztabu szkoleniowego. Udawali, że Leon ma kontuzję, a w najważniejszych meczach wyciągnęli asa z rękawa – śmieje się Jakub Bednaruk, były trener klubów Plusligi.
Nie mogli przegrać
Najlepszy sezon w historii polskiej siatkówki, w którym historyczny brązowy medal Ligi Narodów i olimpijską kwalifikacje zdobyły także nasze siatkarki, Polacy zamknęli zwycięstwem 3:2 – nad Chinami. Bo choć awans wywalczyli już w sobotę po meczu z Holandią, nie wypadało im przegrać z gospodarzami. Pokonali więc Chińczyków, grając w rezerwowym składzie (pytanie, czy w przypadku reprezentacji Polski coś takiego istnieje…). I jak zwykle nie obyło się bez kłopotów, bo przecież w tym turnieju w żadnym meczu, może poza starciem z Meksykiem, Biało-czerwoni nie mogli wygrać lekko, łatwo i przyjemnie. – Wielkie zespoły poznaje się po tym, że mimo słabszej formy, zmęczenia i kłopotów potrafią wygrywać. My tego dokonaliśmy – mówił Śliwka. Po raz pierwszy od szesnastu lat na igrzyska polecą obie nasze drużyny, bo dwa tygodnie wcześniej w czapkach z napisem „Road to Paris” paradowały podopieczne Stefano Lavariniego. Mało tego, w igrzyskach wystąpi także Michał Winiarski, który wprowadził do olimpijskiego turnieju reprezentację Niemiec. Nasi zachodni sąsiedzi sprawili sensację w Rio de Janeiro, a przecież początek sezonu mieli fatalny. Co innego Polacy, którzy od pierwszego mecz sezonu – właśnie z Niemcami – trzymali wysoki poziom.