NIE MAM WĄTPLIWOŚCI, KOGO POPIERA LEWANDOWSKI

Marcin Gortat wypowiedział się w sprawach politycznych otwarcie. Jak to sam określił, nie zaprzeczając opinii, że jest facetem, który często mówi bez „filtra”. I uważam, że należy mu się za to szacunek. Nie chodzi o to, że były koszykarz klubów NBA wskazał, kogo zamierza poprzeć w wyborach, a dokładniej – czyjemu zwycięstwu zdecydowanie kibicować nie będzie. Wartością samą w sobie jest to, że Marcin Gortat tak mocno i wyraziście przypominał, iż sportowcy także mają prawo do poglądów politycznych i ich otwartego wyrażania, bo również są pełnoprawnymi obywatelami. To istotny głos, bo – i stwierdzam to na podstawie moich własnych obserwacji – utarła się u nas jakaś niepisana zasada, że człowiek sportu nie powinien wypowiadać się o polityce. Dlaczego tak się dzieje? Nie wiem. Mogę tylko gdybać, że w sportowcach chcemy widzieć herosów, takich trochę nadludzi, którzy są ponad wszystkim. Także ponad polityką. W jakimś stopniu przerzucamy na nich własne wyobrażenie o tym, jak sami zachowywalibyśmy się w roli młodych, zdolnych, bogatych i podziwianych. Proszę mi wybaczyć, że analiza tej złożonej przecież sytuacji w moim wykonaniu jest cokolwiek ułomna i powierzchowna, jednak nie dysponuję żadnymi badaniami na ten temat. Nie widziałem nawet, żeby ktoś się na testowanie opinii publicznej w tej sprawie porywał. Stąd nie potrafię też wyjaśnić, dlaczego w przypadku sportowców aktywnych lub takich, którzy dopiero zakończyli karierę, politykę traktujemy jako temat tabu. Natomiast dla tych, którzy wiekowo są już zaawansowani, jesteśmy bardziej wyrozumiali.

★★★

Nie mam żadnych wątpliwości, że Robert Lewandowski w kwestii poglądów jest zdecydowanie bliżej Koalicji Obywatelskiej

niż Prawa i Sprawiedliwości. Świadczy o tym wiele. Zarówno słowa Cezarego Kucharskiego, który zna go bardzo dobrze i sam przez jedną kadencję był posłem PO, jak i… niby przypadkowe podanie przez Lewandowskiego w mediach społecznościowych filmu z Donaldem Tuskiem. Tak jak Kucharski nie wierzę, że piłkarz Barcelony zrobił to przypadkiem albo zrobiła to – bawiąca się telefonem – jego córeczka.

Moim zdaniem Lewandowski zrobił coś odruchowo, bo po prostu to, co było na nagraniu, spodobało mu się, ale… szybko przypomniał sobie, że rodacy chcą go widzieć jako człowieka ponad polityką. Że – parafrazując słynne słowa Michaela Jordana – wyborcy PIS, Konfederacji czy Lewicy również grają w Lotto czy kupują w Lidlu, które to marki piłkarz reklamuje. „Lewy” ze swojego poparcia jednej opcji szybko się zatem wycofał. I to w taki jakiś dziwny sposób.

★★★

Zdrugiej strony mamy sytuację Jana Tomaszewskiego. „Człowiek, który zatrzymał Anglię”, nie tylko jawnie i z przekonaniem popiera Prawo i Sprawiedliwość, ale w ogóle kandyduje do parlamentu z jego listy wyborczej i nawet przyznał (na naszych łamach), że złożył akces i chce wstąpić do partii. I jakoś nie widziałem, aby z jakiejkolwiek strony został z tego powodu zaatakowany. Nikt go nie pouczał, nikt go nie obrażał, nikt mu nie wypomniał, że przecież nie wypada mu kandydować, bo dzień po wyborach przypada wielka rocznica zwycięskiego remisu na Wembley, a więc historyczny sukces polskiej piłki za jego sprawą będzie się mieszał z polityką.

Nikt nie ma także pretensji lub uwag do Dariusza Dziekanowskiego, który – nie po raz pierwszy – stara się o wejście do sejmu jako kandydat Platformy Obywatelskiej, a którego wspomnienie w tej rubryce jest właściwie obowiązkowe i jak najbardziej na miejscu. Bo przecież tekst ten publikuję na szpaltach, które zazwyczaj sam Darek jako felietonista „Przeglądu Sportowego” zapełnia. No ale „Dziekan” to człowiek jak zwykle elegancki i na czas kampanii wyborczej pisanie felietonów zawiesił. Aby właśnie nikt go nie posądził, że próbuje podbijać sobie popularność, na bieżąco „mieszając sport z polityką”.

★★★

Różne można mieć podejście do ludzi wywodzących się ze świata, którzy próbują swoich sił w polityce. Były trener polskich siatkarek, nieżyjący już Andrzej Niemczyk, mówił z przekąsem, że „podbijanie przez całe życie piłki nie stanowi żadnej gwarancji sensownego działania w polityce i nie gwarantuje, że dana osoba będzie podejmować rozsądne decyzje”. Chociaż sam także swoich sił chciał spróbować i do sejmu kandydował w 2011 roku z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Sukcesu na tym polu jednak nie odniósł. W przeciwieństwie do własnej córki. Bo była siatkarka Małgorzata Niemczyk jest posłanką już trzecią kadencję, podobnie jak były siatkarz Paweł Papke. Oboje reprezentują PO. Z ramienia tej partii – na jedną kadencję do sejmu wszedł także złoty medalista olimpijski w gimnastyce sportowej Leszek Blanik. A to tylko kawałeczek listy tych, który popularność zdobytą na arenach sportowych przełożyli na poparcie polityczne.

Sportowcy w polityce nie są zatem niczym nowym ani nadzwyczajnym. A skoro w tym środowisku funkcjonują, to siłą rzeczy muszą mieć także sprecyzowane poglądy na określone sprawy społeczne. Dlatego nie ma sensu się z nimi kryć…