JEDNA KWALIFIKACJA, DUŻO WIĘKSZE PROBLEMY
Przyznaję, że od H2O trochę się ostatnio oddaliłem. No może nie do końca, bo we wrześniu zdarzyło mi się nocować w namiocie tuż obok toru w Płowdiw. Świadka wielu dawnych biało-czerwonych wodnych sukcesów, których ostatnio jest jednak jakby nieco mniej. Nasza wioślarska reprezentacja z MŚ w Belgradzie przywiozła zaledwie jedną olimpijską kwalifikację. Niewiele, biorąc pod uwagę, że jeszcze niedawno potrafiła za jednym zamachem zdobyć cztery medale. Aż nie chciało się wierzyć…
★★★
Jestem z tych, którzy śledzili sukcesy Roberta Sycza i Tomasza Kucharskiego czy potem czwórki podwójnej naszych wspaniałych Dominatorów. Dzisiaj prezesem PZTW jest szlakowy tamtej osady Adam Korol. W związku w różnych rolach pracują też inne nasze wybitne postaci z epoki świetności dyscypliny, ale aktualna sytuacja nie wygląda niestety różowo. Niezawodna wynikowo pozostaje ta część wioseł, nad którą pieczę od lat sprawuje trener Aleksander Wojciechowski. Swego czasu uznany najlepszym szkoleniowcem globu i – co pokazują kolejne rozdania – wciąż świetnie radzący sobie w zmieniających się realiach. Dominik Czaja, Fabian Barański, Mirosław Ziętarski i Mateusz Biskup zdobyli brąz i w tej lub nieco innej konfiguracji potwierdzają, że można na nich liczyć. Niestety wydaje się, że coraz mniej można liczyć na innych. W Serbii mieliśmy na wodzie 12 załóg i 11 nie spełniło kryteriów dających promocję na igrzyska do Paryża. Część oczywiście będzie walczyć o nie dalej, jednak gwarancji, że polski stan posiadania się zmieni, nie ma. Jeśli Biało-czerwoni nie zdołaliby się podciągnąć, zaliczyliby najgorszy wynik od kilkudziesięciu lat. A jeszcze do Tokio wywalczyliśmy przecież sześć wioślarskich nominacji. Żeby nie było – nie mam pretensji ani do prezesa, ani do trenerów, wśród których jest między innymi Sycz, ani do innych ludzi, którzy są związani z wiosłami. Ja ich wręcz doskonale rozumiem! Patrząc na skład tych, którzy kierują teraz PZTW, widzę absolutnie najwybitniejszych fachowców w kraju. I podpisuję się pod słowami wiceprezesa Piotra Basty tłumaczącego naszą obecną posuchę. Dzisiejsze pokolenia rzeczywiście myślą tak, że klikamy i dzieje się jakaś wymarzona akcja. No tak to nie działa.
Te współczesne generacje można raczej zobaczyć na bulwarach nad Wisłą lub przesiadujące do późna w galeriach. Każdy niech dorzuci tu sobie jeszcze jakieś własne lokalizacje i kluby. Kolorowe drinki, modne burgerki, nos w telefonie, tego typu klimaty. Plus życie na kredyt. Coraz bardziej zmniejsza się grupa zamierzająca się poświęcać czy za coś lub kogoś „umierać”. Że za innych, to bym się nawet nie dziwił. Ale u progu dorosłego życia nie ma nawet chęci za siebie. Tymczasem wioślarstwo – i Basta to potwierdza – wymaga przecież cierpliwości, rzetelności, konsekwencji, fantastycznej organizacji. Nie dostrzegam ich w dzisiejszej młodzieży. Obawiam się, że obecna sytuacja może ewoluować nie w tym kierunku co trzeba. Zgadzam się, że w tej dyscyplinie występują cykle, że w przeszłości były lata chude, ale i bardzo bogate, jednak nie jestem w stanie sobie wyobrazić, skąd to nowe bogactwo nagle ma się pojawić. Z grupy dzisiejszych nastolatków, które – jak słyszę od znajomych – nie chce już nawet przejść paru kroków czy jeździć normalnymi rowerami? „Żarty sobie robisz, człowieku? Przecież oni domagają się hulajnóg. Nie, nie tych zwykłych. Elektrycznych. Już na komunię”. OK, można powiedzieć, że upraszczam i generalizuję. I tak pewnie jest. Świat jednak przyciąga obecnie różnymi urokami i nawet przy skutecznym programie znajdowania i dobierania talentów – wioślarstwo do tej pory zawsze było tu wzorem – niektóre dyscypliny mogą mieć problemy. To trochę jak z nauką. Wszyscy pchają się, by zdobyć dyplom, licencjat czy magisterkę w tej czy innej prywatnej akademii. No bo papierek, no bo stereotyp, że z tego będzie wyższa pensja. Niewielu zdaje sobie sprawę, że dobry elektryk czy hydraulik po szkole zawodowej zarobi dziś dwa, trzy razy więcej i niekoniecznie się przy tym napracuje. W świecie sportu jest podobnie. Każdy chce zostać tenisistą, bo tu na talerzu podaje się tylko miliony. Ale ilu jest w Polsce takich, którzy mają na nie realne szanse? Dziesięciu na dekadę? To i tak chyba za dużo…
★★★
Wioślarstwo na pewno nie jest sportem dla każdego. Nie jest z pewnością szansą dla młodych bywalców knajpek. Tu się wszyscy zgodzimy. Nie jest również ofertą dla tych, którzy nie potrafią spojrzeć na rzeczywistość w dłuższej perspektywie. Bo tu tak naprawdę liczy się jeden start w sezonie, a de facto jeden na cztery lata. To katorżnicza robota dla wytrwałych, a duża część z nas kompletnie nie ma do niej predyspozycji. Sam, choć od dzieciństwa na poziomie rekreacyjnym staram się być aktywny, doskonale czuję, że w niej bym się nigdy nie sprawdził. Bardziej odpowiada mi jednak oparty na większej liczbie bodźców system funkcjonujący na kortach. Idze Świątek czy Hubertowi Hurkaczowi gdzieś się nie uda? Nie szkodzi. Chwilę się posmucimy, ale za chwilę dostajemy następne możliwości. Zastrzyk energii i lecimy dalej.
Na wodzie w ten sposób nie osiągniemy niczego lub zyskamy bardzo niewiele. Problemy, które pojawiły się więc teraz na wioślarskich torach, mogą się okazać poważniejsze, niż sądzimy. Oby zniknęły. Choć moim zdaniem „społecznie” mogą się nasilać.