Srebro cenniejsze niż złoto
DOMINIK LUTOSTAŃSKI: Srebro mistrzostw świata w czwórce na mistrzostwach świata, dwa złota w igrzyskach europejskich w Krakowie w dwójce i czwórce. Kolejne medale trafiły do pani ogromnej kolekcji, ale jaki był to dla pani sezon?
KAROLINA NAJA (CZTEROKROTNA MEDALISTKA OLIMPIJSKA): Gorszy niż poprzedni pod względem medali. Jednak nie same krążki świadczą o wartości sezonu. Ważne jest to, w którym kierunku zmierzamy, a zmierzamy na najważniejszą imprezę czterolecia, czyli igrzyska olimpijskie w Paryżu. Zaczęłyśmy się budować jako team. Zeszły rok był rewelacyjny. Jednak w pamięci pozostanie mi rywalizacja w kajakowych czwórkach podczas mistrzostw świata. W tym roku naprawdę była fascynująca od przedbiegów, przez biegi półfinałowe, po emocjonujący finał. W nim musiałyśmy uznać wyższość Nowej Zelandii. Mnie ten wyścig cieszył bardziej niż tamten z zeszłego roku, w którym zdobyłyśmy złoty medal z dużą przewagą. Naprawdę?
Taka rywalizacja sportowa na dzióbki i w bliskim kontakcie z drugą łódką przy dużych prędkościach wzbudza mnóstwo emocji i na pewno długo pozostanie w pamięci. W takich właśnie sytuacjach wychodzą minimalne błędy, nad którymi warto pracować. O tę wiedzę właśnie i o to doświadczenie jesteśmy dużo mądrzejsze po tym sezonie. Podczas treningu nie jesteśmy w stanie tego doświadczyć. Dlatego bardzo sobie cenię ten srebrny medal tegorocznych mistrzostw świata.
Do tego podczas mistrzostw świata w Niemczech miałyście również do wywalczenia kwalifikacje olimpijskie.
Tak, to było najważniejsze zadanie, jakie miałyśmy w Duisburgu, czyli zdobycie kwalifikacji olimpijskich. Zapewniło to spokój dla całej naszej reprezentacji kobiecej. Mamy sześć kwalifikacji, czyli maksymalną liczbę, jaka była możliwa do zdobycia! To daje naprawdę duży spokój. Takiego wyniku nie było przed Londynem, przed Rio de Janeiro ani ostatnio przed Tokio. To sprawia, że większa liczba naszych kajakarek będzie na igrzyskach w Paryżu, co stanowi dla nas zabezpieczenie kadrowe. Wiadomo, że przed igrzyskami może się wiele wydarzyć. Za przykład niech posłuży sytuacja Katarzyny Kołodziejczyk, która przed Tokio złamała rękę. Jesteśmy więc już spokojniejsze, bo istnieje dużo opcji, żeby zbudować mocne osady. Myślę, że druga kajakowa dwójka w składzie Martyna Klatt i Helena Wiśniewska, która podczas mistrzostw świata zdobyła srebro, pokazała, jak silną jesteśmy reprezentacją.
To daje też dużą pewność siebie przed igrzyskami.
Wiadomo. Tam, gdzie jest silna reprezentacja, jest więcej spokoju. No i przyjemniej się pracuje na treningach. Każda z nas jest na bardzo wysokim poziomie świadomości. Nasze treningi są bardzo wartościowe. Rozumiemy się bardzo dobrze, ale też każda z nas wie, o co walczy.
Pani walczy o ten upragniony złoty medal igrzysk olimpijskich. Wszyscy o tym mówią, ale czy pani to pytanie nie męczy?
Tak naprawdę ze strony dziennikarzy spotykam się z tym tematem już od trzynastu lat. Nie zawsze był adresowany do konkretnej zawodniczki. Wcześniej był kierowany do Polskiego Związku Kajakowego. Słyszałyśmy, „że brakuje, że to historyczny i że w ogóle byłoby fajnie”. Już się nasłuchałem tego pytania i na mnie szczególnego wrażenia nie robi. My w reprezentacji wiemy, w którym kierunku zmierzamy. Jesteśmy tego bardzo świadome. Wiemy, co możemy i jak bardzo jesteśmy tego blisko. Raczej cieszę z tej drogi i z tego wsparcia, które buduje się wokół naszej reprezentacji. Z roku na rok jest coraz lepsze i coraz większe. To nie przekłada się tylko na mnie, ale też na młodsze zawodniczki. Ważna jest płynna zmiana pokoleniowa, bo wiadomo, że moja kariera w pewnym momencie się zakończy. Szczególnie że ten koniec jest już bliżej niż dalej. Mnie cieszy, że są nowe możliwości dla młodzieży i zawodniczek. Wiele dzieje się w kwestii popularyzacji mojej dyscypliny sportowej.
W pani wypowiedziach często słyszy się chęć ciągnięcia innych ku górze.
To prawda. To jedna z moich zasad. Porównałabym to do wchodzenia po drabinie Jak masz drabinę i zespół, to ktoś na nią wchodzi, ktoś inny ją trzyma od dołu, później ty wchodzisz i wciągasz następną osobę. Taką też mamy filozofię w teamie. To w myśl niej kierował nas trener (Tomasz Kryk – przyp. red.) od początku. To, że trener tak mówi, to jedno, ale żeby poczuć to realnie, to drugie. Bo między nami zawodniczkami z jednej strony buduje się współpraca, a z drugiej jest też rywalizacja. Każda z nas walczy, także sama ze sobą, o to, by być najlepszą i najszybszą w danym sezonie. No i rywalizuje o miejsce w kadrze. Myślę, że takie działanie stanowi gwarancję tego, że Polska będzie stawać na podium każdej imprezy.
Ciekawie obserwowało się was na igrzyskach europejskich.
Oho, już się boję.
Nie ma czego. Tam w czwórce wywalczyłyście złoty medal i widać było, jak każda z was inaczej podchodzi do tego krążka. Po pani minie widać było, jakby to był kolejny dzień w biurze, Anna Puławska była tak samo stonowana, a u Dominiki Putto i Adrianny Kąkol widać było już większe uśmiechy. My tych naszych emocji nie widzimy. Dziennikarzom jest łatwiej. Kiedy ktoś mi mówi, że nas obserwował, to ja zaczynam się bać, bo czasami wychodzą różne rzeczy podczas zawodów. Myślę, że i Dominika, i najmłodsza z nas Ada Kąkol są na wysokim poziomie świadomości. W drużynie mamy wobec siebie dużo zaufania, to sporo ułatwia. Chwilę porozmawiajmy o pani. Śląski charakter pomaga w funkcjonowaniu w większej grupie?
Coś w tym może być. Chociaż już nie mieszkam na Śląsku, to sporo mu zawdzięczam. To tam zostały wykute moje cechy charakteru i kształtowała się psychika. I tam rozpoczynałam przygodę ze sportem. Między blokami na osiedlu Z w Tychach uczyłam się życia, także tego społecznego.
Była pani chłopczycą? Troszeczkę tak. Nosiłam bojówki. Miałam dużo kolegów. Dlatego może łatwiej było mi odnaleźć się w sporcie. Jestem osobą zero-jedynkową. Wolę mówić prosto z mostu – „najgorsza prawda jest lepsza niż kłamstwo”. Mam kilka swoich zasad, którymi się kieruję. Po tylu latach kariery widzę i doceniam, że potrafię je przełożyć na reprezentację. W końcu każda z nas jest inna. Każda jest na innym etapie kariery, więc jest dużo emocji związanych z tym wszystkim, bo każdemu zależy, a czasem nie wychodzi.
W jednym z wywiadów opowiadała pani, że bała się reakcji mamy na to, że uprawia kajakarstwo. Na początku robiła więc to pani potajemnie. A mnie zastanawia, jak by pani zareagowała, gdyby pani syn powiedział, że chce pójść w ślady mamy.
Nie no, gdzie?! Mój syn to jest struś pędziwiatr. Gdziekolwiek z nim pojedziemy, to ja się stresuję. Wszędzie go pełno i wszędzie go słychać. Jest bardzo kontaktowym dzieckiem, nie to co ja. Ale to pewnie bierze się z tego, że od trzeciego miesiąca życia był ze mną na zgrupowaniach.
Chociaż już nie mieszkam na Śląsku, to sporo mu zawdzięczam. To tam zostały wykute moje cechy charakteru i kształtowała się psychika.
Przez pierwsze dwa, trzy lata poznał mnóstwo wujków i cioć. Wiem, że tę swoją energię ulokuje w sporcie. A w której dyscyplinie? Zobaczymy. Na razie jest na etapie piłki nożnej, a na czym się skończy, to niech on sobie wybierze. Na pewno będę go wspierać. Niech sport po prostu sprawia mu przyjemność. Nie chcę wywierać żadnej presji. Wiadomo, że są momenty, kiedy dziecko trzeba zmotywować. Jako sportowiec wiem, że przychodzą chwile zwątpienia. Pamiętam swoje początki, ale myślę, że czasy i warunki, które mamy teraz do uprawiania sportu, są dużo lepsze. Wachlarz możliwości jest taki, że wystarczy tylko wybrać i wspierać swoje dziecko, nie wtrącać się za dużo. Będę go wspierać, żeby był przede wszystkim szczęśliwym człowiekiem. Chyba każdy rodzic tego chce.