SIEDMIU WSPANIAŁYCH
Było ich siedmiu, niczym „Siedmiu wspaniałych” w słynnym westernie z 1960 roku. I każdy, z jednym niechlubnym wyjątkiem, dołożył coś do polskiego skarbczyka. Mowa oczywiście o zagranicznych selekcjonerach reprezentacji Polski siatkarzy, którzy od 2005 roku nieprzerwanie prowadzą biało-czerwoną armię.
Tym jedynym, któremu nie udało się zdobyć z Polakami medalu, był Ferdinando De Giorgi. Włoch w 2017 roku przejął stery reprezentacji Polski od Stephane’a Antigi i doznał klęski w polskich mistrzostwach Europy. Szybko stracił posadę i odszedł w niesławie, by kilka lat później odnieść wielkie sukcesy z reprezentacją swojego kraju. Poprowadził Italię do złota mistrzostw świata i mistrzostw Europy i dopiero w finale tegorocznego czempionatu Starego Kontynentu powstrzymał go Nikola Grbić. Czemu Fefe nie powiodło się z Polakami? Najwyraźniej jego metody polegające na skoszarowaniu zespołu, wprowadzeniu żołnierskiego drylu i ogromnych obciążeń treningowych nie trafiły na podatny grunt.
De Giorgi zaprzeczył zasadzie, że każdy nowy trener reprezentacji Polski rozpoczyna pracę od sukcesu. Raul Lozano w pierwszym sezonie wprowadził Biało-czerwonych do półfinału Ligi Światowej (pamiętny półfinał z Serbami z Nikolą Grbiciem w składzie), a rok później sięgnął po srebro mistrzostw świata. Daniel Castellani rozpoczął z wysokiego C od sensacyjnego złota mistrzostw Europy 2009. Andrea Anastasi w pierwszym roku pracy zdobył aż trzy krążki, a Antiga, ściągnięty niemal z boiska tuż po zakończeniu kariery zawodnika, zaczął z hukiem, zdobywając mistrzostwo świata. To samo powtórzył cztery lata później Vital Heynen. Każdy, kto przychodził, poza nieszczęsnym De Giorgim, potwierdzał słuszność wyboru dokonanego przez PZPS.
Tyle że po pierwszych sukcesach kolejne lata były znacznie gorsze. Lozano poza srebrem MŚ nie zdziałał już nic. Castellani przegrał z kretesem mistrzostwa świata i odszedł. Antiga poprzestał na jednym medalu, tym z polskich mistrzostw świata. Anastasi z rozpędu w drugim roku pracy sięgnął jeszcze po złoto Ligi Światowej, by doznać klęski w igrzyskach olimpijskich w Londynie. Z podium nie schodził tylko Heynen, który w każdej kolejnej imprezie sięgał po medal, tyle że nie było to już złoto. Dorzucał do skarbczyka srebra i brązy, a nieudane igrzyska w Tokio stały się dla Belga jego Waterloo.
I tylko jeden z siedmiu wspaniałych zaprzeczył teorii, że każdy kolejny sezon jest gorszy od pierwszego. Mowa oczywiście o Nikoli Grbiciu, który zaczął pracę od brązu Ligi Narodów i srebra mistrzostw świata, by w kolejnym sezonie wygrywać wszystko, co było do wygrania. Grbić z niewzruszoną miną rewolwerowca i spokojem godnym głównego bohatera „Siedmiu wspaniałych” Chrisa Adamsa (granego przez Yula Brynnera) prowadzi Biało-czerwonych od zwycięstwa do zwycięstwa, a pod jego rządami i tak już bardzo mocna reprezentacja Polski rośnie w siłę. Po raz pierwszy w historii została liderem rankingu FIVB i wreszcie przełamała trwającą od 2018 roku serię bez złotego medalu. Teraz czas na przełamanie klątwy olimpijskiego ćwierćfinału. Patrząc na pracę Grbicia i słuchając tego, co mówi, jestem spokojny o wynik w Paryżu. Po ostatnim meczu turnieju kwalifikacyjnego w Xi’an selekcjoner rozdał zawodnikom karteczki, na których wypisał ich silne strony, ale także słabe punkty, nad którymi muszą popracować w trakcie sezonu ligowego. W przypadku Grbicia nie ma mowy o spoczęciu na laurach i uznaniu, że już jesteśmy najlepsi na świecie. „Myślę, że jestem dobrym trenerem, ale nie czuję się skończonym produktem. Wiem, ile jeszcze pracy przede mną i przed zespołem” – mówi Nikola. Ktoś powie, że to banały, że każdy z jego poprzedników mówił to samo. Tyle że Serb konsekwentnie wciela swoje przemyślenia w życie, a zawodnicy mu wierzą.
Grbić jest postacią charyzmatyczną, wzbudzającą szacunek i respekt. I jeśli ktoś ma wreszcie poprowadzić Biało-czerwonych do olimpijskiego złota, to właśnie on – ten siódmy z siedmiu wspaniałych. Najwspanialszy?