Skończyć z Milikiem
MARCIN DOBOSZ: Włosi i Chorwaci są potencjalnymi rywalami naszej reprezentacji w barażu o udział w przyszłorocznych mistrzostwach Europy.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”): Nawet jeżeli Włosi przechodzą kryzys, bo zabrakło ich w mistrzostwach świata w Katarze, a granie w piłkę muszą w pocie czoła łączyć z obstawianiem meczów ligowych u bukmachera, to i tak są dla nas nieosiągalni. Z tym obstawianiem trochę sobie żartuję, bo trwa śledztwo i skazanych nie ma, lecz Włosi nie od dziś mają melodię do ustawiania. Na mistrzostwa świata do Niemiec w 2006 roku jechali, liżąc rany i wizerunek po aferze korupcyjnej, a wrócili ze złotem. Mielibyśmy do czynienia z kosmiczną historią, gdyby Włosi po skandalu wygrali EURO. (śmiech)
DOBOSZ: A turniej znowu w Niemczech.
KAŁUŻNY: Odnośnie do barażu i Chorwatów, do nich też nie dojeżdżamy. Myślę, że dobraliby się do nas okrutnie. Może oni są chwilowo poziom niżej od tego, do którego przyzwyczaili nas przez ostatnie lata, za to my znaleźliśmy się na takim, że niżej się nie da. Po remisie z Mołdawią nie mam pomysłu, do kogo my jesteśmy w stanie podskoczyć? Mołdawia zrobiła na nas cztery punkty. Ludzie… Czechom, przeciwko którym zamkniemy eliminacje, Mołdawianie też krwi napsuli, remisując u siebie. I nie będę w szoku, jeżeli Mołdawianie postawią się również na ich boisku. Taki obraz naszej nędznej grupy, z której najpewniej nie wyjdziemy.
DOBOSZ: Selekcjoner Michał Probierz zapowiada odświeżenie reprezentacji.
KAŁUŻNY: Słusznie. Mógł pójść va banque i teraz to uczynić. Co prawda dokonał pewnych zmian, jednak była to kosmetyka.
DOBOSZ: Odnoszę wrażenie, że Probierz zapowiadający odświeżenie, nowe otwarcie pośrednio postawił krzyżyk na Kamilu Gliku, chociaż selekcjoner narzekał, że kadrze brakuje centymetrów, a Glik mierzy ich 190.
KAŁUŻNY: Ma też swoje lata. Pan jest najlepszym świadkiem tego, kiedy apelowałem o rozważenie odkurzenia Kamila jako kadrowicza. Kilka tygodni temu. Ale jeżeli Probierz naprawdę ma zamiar dokonać rewolucji, cóż, jestem w stanie poświęcić Kamila, do którego umiejętności i osiągnięć mam nieustający szacunek. Lecz nie mam także nic przeciwko zakończenia przez Probierza kariery reprezentacyjnej, powiedzmy, Arkadiusza Milika. Naprawdę, wystarczy już. To, że ktoś jest piłkarzem Juventusu, nie oznacza, że jest przydatny kadrze. Doprawdy, jednego gola dla reprezentacji w roku, jak on, to chyba i ja bym strzelił. Jego rozliczajmy ze zdobywanych bramek, a nie z tego, że jest zawodnikiem słynnego klubu. Nie chcę dołować Arka, lecz wydaje mi się, że średnią goli w reprezentacji miałem podobną, a może i lepszą, i to grając na zupełnie innej pozycji. Nie wiem, z jakiego powodu zamiast Milika na Mołdawię nie wyszedł Adam Buksa, który dał fajną zmianę na Wyspach Owczych. Może trener Probierz uznał, że będzie to benefisowe spotkanie Arka i nie chciał mu psuć małego święta? Reprezentację w obecnym kształcie czekałby wyłącznie zjazd. Biorąc pod uwagę jej dyspozycję – z Chorwatami czy Włochami przewiduję srogie lanie. Tak w okolicach piątki. Zadanie postawione przed Probierzem powinno być jasne: w tych eliminacjach ugrać co się da, wyjść z nich z twarzą, a przynajmniej nieco ją uratować, a priorytetem budowa drużyny na eliminacje do mistrzostw świata. Mimo wszystko nie podoba mi się nagonka na Michała Probierza i obwinianie go za ewentualny brak awansu na EURO. Pojadę Janem Tomaszewskim: Probierz objął reprezentację w cudownym momencie, bo tylko cudem mogliśmy bezpośrednio awansować. Bajzlu narobił Fernando Santos.
DOBOSZ: Ale na drodze kadry Probierza stały Wyspy Owcze i Mołdawia.
KAŁUŻNY:
Ale mi bardziej chodzi o to, w jakim stanie przejął kadrę. To była reprezentacja po ciężkim oklepie w Albanii, rozgrywająca koszmarne eliminacje, skłócona, szczypana przez jej kapitana, a to kolegów, a to prezesa. Z ciągnącą się aferą premiową. Z tłustymi kotami – doświadczonymi piłkarzami reprezentacji, którzy od dawna niewiele lub niczego nie wnosili. I trenerem z Portugalii, który sprawiał wrażenie, jakby wylądował na Marsie i nie bardzo wiedział, w którą stronę ma ruszyć i co wokół niego się dzieje. U nas dyskusja o kłopotach reprezentacji często dotyczy absurdalnych tematów. Na przykład o tym, kto jest trzecim bramkarzem kadry. Jeżeli to ma być jakikolwiek problem reprezentacji, bo co rusz o tym czytam, to ja wysiadam. Kojarzy pan trzeciego bramkarza reprezentacji Niemiec albo Anglii? Ja w ogóle.
DOBOSZ: Ale w kontekście powołań Bartłomieja Drągowskiego nie chodzi o jego klasę sportową, a o fakt, że jego menedżerem jest kuzyn prezesa PZPN – Cezarego Kuleszy.
KAŁUŻNY: Z tego co pamiętam, Drągowskiego powoływali kolejno: Jerzy Brzęczek, Paulo Sousa, Czesław Michniewicz, Fernando Santos. Wiadomo, że wartość piłkarza reprezentanta rośnie. Tyle że Drągowskiego powołał jako pierwszy Brzęczek, a wówczas prezesem nie był Kulesza, lecz Zbigniew Boniek. I choć Boniek nie jest moim ulubieńcem, zupełnie nie wierzę, że tak zależało mu na powołaniu Drągowskiego, że aż szepnął słówko Jurkowi. Ostatnio Bartka powołał Michał Probierz, więc jazda z selekcjonerem. A przecież on, wspólnie z trenerem bramkarzy z czasów pracy w Jagiellonii – Grzegorzem Kurdzielem pomogli Drągowskiemu zostać golkiperem międzynarodowej klasy. Rzucili nastolatka na głębinę, a ten nie dość, że nauczył się na niej pływać, to jeszcze wypłynął na szersze wody. A jaki biznes mieliby Portugalczycy w promowaniu „Drążka”? Tego kompletnie nie pojmuję. Co? Miał przed podpisaniem kontraktu zaznaczyć Santosowi, że jest w nim niewidzialny zapis o konieczności powoływania Drągowskiego albo „cisnąć” o to samo Sousę? Tym sposobem Kulesza zacisnąłby sobie pętlę na szyi, bo rozstając się z jednym czy drugim, zwalniając ich, mogliby ujawnić niemoralną propozycję. Dajcie, ludzie, spokój. Spiski zostawcie politykom. A na koniec powtórzę starą prawdę – z reguły w reprezentacji najlepiej wyglądają piłkarze, którzy regularnie występują w swoich klubach i potwierdziło się to w meczu z Mołdawią. Według mnie najlepszymi okazali się Karol Świderski i Przemysław Frankowski. Obaj zasuwają w Charlotte i Lens. Widać, że byli nakręceni, w rytmie meczowym, a granie wyraźnie sprawiało im radość. Pozostali, z drobnymi wyjątkami, mordowali siebie i nas.