PROBIERZ ZABAWIŁ SIĘ W COPPERFIELDA
Na początek chciałem ponownie powitać Szanownych Czytelników i usprawiedliwić krótką nieobecność, ale działy się w Polsce rzeczy istotne nie tylko dla piłki, ale i przyszłości tego kraju w szerszym znaczeniu. Nie było mnie kilka tygodni na łamach „Przeglądu Sportowego”, ale to nie znaczy, że przegapiłem to, co działo się w naszym futbolu.
Jesteśmy po pierwszych meczach reprezentacji pod wodzą nowego selekcjonera Michała Probierza. Ze zdumieniem czytam i słucham jego tłumaczeń. Po spotkaniu z Wyspami Owczymi wydawało się, że podobnie jak jednemu z jego poprzedników – Czesławowi Michniewiczowi – dopisuje mu szczęście w kwestiach, na które nie ma wpływu. Chodzi mi o o wyniki spotkań innych reprezentacji (Michniewicz teoretycznie miał szczęście w losowaniach). Wygraliśmy skromnie z Wyspami Owczymi 2:0. Umówmy się, że poprowadzenie kadry z takim rywalem można było dać jakiemuś kibicowi, który wybierał się na stadion. Ot, taki promocyjny konkurs – kupujesz bilet na mecz, masz szansę zostać wylosowanym i zasiąść na ławce w roli selekcjonera. Nie rozdzierając szat, Fernando Santos też dałby radę osiągnąć co najmniej taki sam wynik. Splot wydarzeń w innych spotkaniach w tej kolejce sprawił, że wróciliśmy do gry w tych eliminacjach. W tym sensie, że znowu losy bezpośredniego awansu do mistrzostw Europy mieliśmy w swoich rękach. Trzeba było wygrać z Mołdawią, żeby doprowadzić do sytuacji, że ostatni mecz z Czechami byłby takim małym finałem kwalifikacji i to na własnym stadionie. Cóż to byłby za dar od losu i gratka dla kibiców…
Wydawało się, że rewanż za nieszczęsną wpadkę w Kiszyniowie będzie formalnością, a piłkarze – zarówno ci, którzy tam grali, jak i nowi – od pierwszej minuty zagrają tak, jak w Mołdawii przez pierwsze 45 minut i zamiast „udawać się na wakacje” w przerwie spotkania, w drugiej połowie uderzą ze zdwojoną siłą. Nic z tego. Początek spotkania był płynnym nawiązaniem do występu w Kiszyniowie – nasi zawodnicy wyglądali, jakby z tych wakacji jeszcze nie wrócili. Potem było trochę lepiej (bo już gorzej być chyba nie mogło), ale i tak remis jest naszą porażką. Pozostały nam nadzieje na baraże. Nie ukrywam, że niektóre komentarze – mówiąc delikatnie – wywołały moje zdumienie. Na przykład taka wypowiedź nowego selekcjonera: „Nie jest tak, że przegraliśmy dzisiaj te eliminacje i że to moja wina. Akurat ja zrobiłem to, co mogłem, wprowadziłem kilku zawodników, odświeżyła się ta kadra”. W pierwszej chwili myślałem, że to taki przewrotny żart Michała Probierza, ale dopiero po chwili zorientowałem się, że on tak na serio. Przed tym spotkaniem podkreślał, że wie, na co się pisze, wie, w jakim momencie przejmuje tę drużynę. Wygranych z Wyspami Owczymi i Mołdawią trzeba oczekiwać jednak od każdego trenera, który dostaje posadę selekcjonera, bez względu w jakim momencie. Fakty są jednak takie, że w kluczowych meczach, z tak słabymi rywalami, zdobył tylko cztery punkty. Nie potrafił ani odpowiednio dobrać składu, ani natchnąć zespołu, żeby wygrać też z Mołdawią. Przypuszczam, że gdyby było inaczej, czyli gdyby przejął zespół będący na trzy kolejki przed końcem na pierwszym miejscu z przewagą sześciu punktów nad rywalem z drugiego miejsca, a następnie wygrał z Wyspami Owczymi, zremisował z Mołdawią i przegrał z Czechami, to ustawiłby się do medalu za wygranie eliminacji. Cenny punkt z Mołdawią byłby wówczas sukcesem. No nie, to tak nie działa. Stało się tak, że los się do nas uśmiechnął, a remis idzie na jego konto jako tego, który zawalił.
Zmiana selekcjonera z Santosa na Probierza miała na celu między innymi to, żeby uratować te eliminacje. Szefem kadry został Polak, który tym miał się różnić od poprzednika i mieć rzekomo świetne rozeznanie wśród zawodników i potrafić dać im zastrzyk energii.
Po meczu z Wyspami Owczymi słyszałem w analizach pochwały dla Patryków Pedy i Dziczka. Zagraliśmy na zero z tyłu, obaj spisali się poprawnie, ale napiszmy to wielkimi literami: w spotkaniu z WYSPAMI OWCZYMI. Z Mołdawią tej jakości już zabrakło. Kibicuję młodym zawodnikom, chciałbym, żeby Peda się rozwinął i żeby był z niego pożytek w pierwszej reprezentacji, ale na razie miałem wrażenie, że nowy selekcjoner chciał za wszelką cenę pokazać, że widzi więcej nie tylko od trenerów w Polsce, ale też tych w Serie A i B, którzy na młodym Polaku jak na razie się nie poznali. No bo gdyby się poznali, to już dawno miałby oferty z tych wyższych lig we Włoszech. Michał Probierz postanowił zabawić się w Copperfielda i wyciągnąć królika z kapelusza.
Oglądając oba te mecze, nie rozumiałem też, dlaczego selekcjoner tak kurczowo trzyma się tego, żeby w ataku postawić na Arkadiusza Milika. Napastnik Juventusu to jeden z tych, którzy przyjeżdżając na mecze kadry, mentalnie zostają w swoich klubach, nie pokazują żadnej determinacji. Już nie oczekuję, żeby Milik grał na sto procent możliwości, ale gdyby w spotkaniu z Mołdawią dał z siebie osiemdziesiąt procent, to strzeliłby co najmniej jednego gola i dziś czekalibyśmy z niecierpliwością na kluczowe starcie z Czechami. Nie rozumiem też, jak to się dzieje, że w drużynie Probierza koloryt stracił Matty Cash. Jego postawa w kadrze nie przypomina tej z klubu.
Nie wiem, czy los podrzuci nam jeszcze jedną szansę, żeby na turniej w Niemczech pojechać, ale widzę, że po dwóch spotkaniach w działaniach selekcjonera pojawiła się spychologia i że w każdej wpadce znajdzie się winny i nigdy nie będzie to Michał Probierz…