BŁAGAM, DAJCIE POPRACOWAĆ!

ZMichałem Probierzem łączy mnie jedno – jest moim imiennikiem. Poza tym nic. Ani mi on brat, ani swat, ale błagam, przestańcie go już zwalniać, dajcie popracować dłużej niż poprzednikom. Szybkie wymienianie selekcjonerów reprezentacji stało się sportem narodowym. Jeden, dwa mecze, a już wszyscy szukają nowego. To jakiś obłęd.

Gdyby w tak gorącej wodzie byli kąpani działacze Barcelony, nikt nie pamiętałby już nazwiska Guardioli, a historia piłki wyglądałaby inaczej. Uważany obecnie za najlepszego trenera świata Pep zostałby zwolniony po miesiącu. Z czterech pierwszych meczów wygrał jeden, przegrał z Wisłą Kraków i Numancią, zremisował z Racingiem Santander, w lidze zajmował piętnaste miejsce. Wyrzucił z drużyny Ronaldinho i Deco, z trudem ubłagano go, by zostawił Eto’o. Barcelona grała koszmarnie. Domagano się zwolnienia trenera i zatrudnienia kogoś sprawdzonego i doświadczonego. A co było potem, wszyscy wiemy – w następnym roku triumfował we wszystkich rozgrywkach, zdobył sześć pucharów. Probierza kiedyś porównywano do Guardioli, co prawda raczej z powodu fizycznego podobieństwa, ale nie wyłącznie. Nie ta jakość, nie te drużyny, nie ci piłkarze, aby mogło to się utrzymać. Żaden wstyd, Jagiellonia, ŁKS, Aris, Bełchatów, Lechia, Cracovia czy Termalica to nie Barcelona, zupełnie inny świat. Tak jakoś mi się tylko skojarzyło.

Wniosek z tego jeden, warto się wstrzymać z emocjami, dać popracować i zobaczyć, co z tego wyjdzie. Na to potrzeba więcej czasu, niż ostatnio mieli trenerzy kadry – żaden z trzech ostatnich nie przepracował nawet roku. Choć na każdego spadły gromy i nie można się już było doczekać końca ich pracy, to tak naprawdę żaden nie miał szansy udowodnić, że się nadaje. Za tym krajowym ciągnęły się mroki przeszłości, jeden zagraniczny uciekł, drugiemu nie chciało się pracować. Każdego w zasadzie jednoosobowo wyznaczał prezes i szybko się okazywało, że były to złe wybory i nabieranie się na ładne słówka. Chciano ambitnego profesjonalisty – wybrał forsę, postawiono na ligowego wygę – afera za aferą, zdecydowano się na doświadczonego, znanego na świecie fachowca – nieporozumienie. Fernando Santos nie zauważyłby nawet Slisza, Marchwińskiego, Pedy i innych, gdyby wtargnęli do jego gabinetu i zaczęli żonglować maczugami. Nie chodził na mecze ligowe, nie interesowały go kadry młodzieżowe. Liczyliśmy na przewietrzenie szatni przez kogoś z zewnątrz, kto nie będzie uwikłany w krajowe układy i spojrzy na naszą piłkę chłodnym okiem. Ale on nie szukał pracy, ale posady.

O Probierzu tego na pewno powiedzieć nie można. Na razie ma wyniki jak Guardiola na początku, ale też odwagę podejmowania ryzykownych decyzji, stawiania na młodych i nieznanych, jak

Hiszpan (Busquets, Pedro). Już teraz nie dowiemy się, czy słusznie, na to potrzeba czasu. Innego wyjścia nie ma, bo zmiana pokoleniowa w kadrze jest nieunikniona.

Na coraz gorsze wyniki reprezentacji przyzwyczailiśmy się patrzeć przez pryzmat trenerów. Ale były przecież różne typy: surowy sierżant i dobry wujek (nawet dosłownie), zimny fachowiec i brat łata, była dyscyplina i kumpelskie układy, był fajny gaduła i wyniosły arystokrata nieznający języka. I nic się nie sprawdza, jest coraz gorzej. Problem więc chyba nie w nich, a w piłkarzach. Albania ich zabiegała, Wyspy Owcze atakowały bez strachu, z Mołdawią gubili piłkę, nawet nie potrafiąc jej dobrze przyjąć. Po prostu nie są tak dobrzy, jak im i nam się wydaje. W końcu, co oni razem przez te kilkanaście ostatnich lat osiągnęli? Jeden ćwierćfinał mistrzostw Europy, żałośnie mało. Nie udawajmy więc, że szkodzą im trenerzy.