POLITYKA? ZNOWU MI SIĘ POGORSZYŁO
Ledwie kilka dni minęło od wyborów, a już niektórzy tendencyjnie domagają się, aby opozycja zaczęła spełniać wyborcze obietnice. Jeszcze nie zaczęli rządzić, jeszcze nawet nie wzięli się formalnie za formowanie rządu, a już mają polepszać to, co poprzednicy – nazwijmy to delikatnie – zaniedbali. Tym razem, wyjątkowo, wcale nie chciałem pisać o polityce, a jednak muszę o nią zahaczyć. Muszę się pożalić, że zawsze jestem poszkodowany. Niezależnie od tego, która opcja ma większe poparcie społeczne, ja zawsze tracę. Jeszcze nie wiadomo, czy komuś się polepszy lub polepszyło, a mnie się z miejsca pogorszyło.
Przez pewien czas przed głosowaniem zastępowałem na łamach Dariusza Dziekanowskiego i to w pełnym wymiarze – na szerokich szpaltach, tydzień po tygodniu, a teraz raz na dwa tygodnie będę zastępował Sebastiana Parfjanowicza. Nie to żebym do samej osoby zgłaszał jakieś zastrzeżenia, ale Darek to jednak wybitny reprezentant Polski, piłkarska legenda lat 80., postać wymiaru popkulturowego, a „Parfjanek” to taki sam reporterski nygus ja jak, co to biega z mikrofonem między sportowcami i wypytuje. Być zmiennikiem Dariusza to nie to samo co Sebastiana, dlatego czuję, że jako felietonista spadłem ligę niżej, co zresztą układ tej kolumny przedstawia. Mam nadzieję, że Sebastian się na mnie za te żarciki nie obrazi. Bo dziennikarskim fachowcem jest znakomitym, tylko jakoś poczucie humoru mamy różne.
A tak w ogóle to ja mu trochę współczuję, bo w tej jego podstawowej firmie – TVP – szykują się wielkie zmiany. Wiadomo, że wszystkich politycznych propagandzistów stamtąd wymiecie – niektórzy twierdzą, że wylecą jak brudne kłeczki czy tam kłaczki spod szafy, a inni, że po prostu na zbity pysk. Ale sami dziennikarze sportowi (może poza jednym wyjątkiem, bo znalazł się tam taki gość, który zdecydował się na prowadzenie programu, w którym padło stwierdzenie mniej więcej takie, aby „kobiecie, co za dużo bryka, zwyczajnie wlać”) niczym się w ośmiu ostatnich latach nie spsili, nie skompromitowali. Jednak nerwowo może być i dla nich. Szczególnie że TVP w obecnym wymiarze może nawet – jakby wynikało z obietnic przedwyborczych – przestać istnieć. Ciekawa to byłaby sprawa, interesujące, co stałoby się z nabytymi już prawami telewizyjnymi?
Sport nigdzie, a szczególnie w naszym kraju, nie funkcjonuje w oderwaniu od polityki. Dlatego na przykład mogę z pełnym przekonaniem stwierdzić tutaj, co się stanie z pomysłem igrzysk 2036 w Polsce. W obecnej formie pójdzie na śmietnik…
Miałem okazję wziąć udział w ostatnich dniach w forum samorządowym. Jak wiadomo w dużych miastach na tym szczeblu władzę sprawują przedstawiciele opcji, która do niedawna była opozycją parlamentarną. Dlatego wyraźnie usłyszałem, że nie robi się tak jak w sprawie igrzyskowego pomysłu zrobił PIS z prezydentem Andrzejem Dudą na czele. Nikogo nie pytali o zdanie, z nikim na ten temat nie rozmawiali, ot, wymyślili sobie „przedwyborczą” błyskotę i zapowiedzieli „będziemy ją robić”. O roku 2036 zapomnijmy, natomiast przygotujmy się na ogólnokrajową dyskusję na różnych poziomach o tym, czy w ogóle igrzysk chcemy i potrzebujemy, czy są dla nas fajne. Jeśli uznamy, że fajnie byłoby mieć w kraju taką imprezę, to pewnie pojawi się pomysł igrzysk 2040, a nawet 2044, gdy całemu światu będziemy mogli ogłosić, że należą się nam w Warszawie dokładnie w stulecie powstania warszawskiego. Ale przede wszystkim to musimy wiedzieć, czy będzie nas na to stać. Żeby nie było tak, że trzeba się zadłużać na chleb, ale za to zrobimy igrzyska.