UPCHNIĘTA PLUSLIGA NA PRZETRWANIE

Ruszyli z przytupem. Jeszcze na dobre nie ochłonęliśmy po wielkich emocjach związanych z występami reprezentacji Polski, a już pasjonujemy się spotkaniami Plusligi. Po drodze mieliśmy jeszcze świetnie obsadzone turnieje towarzyskie, więc tak na dobrą sprawę przerwy żadnej nie było. Najlepsi siatkarze grają na okrągło, bez odpoczynku, do upadu, zmieniając tylko biało-czerwone koszulki na stroje klubowe. Tak jest od kilku lat, ale ten sezon będzie chyba najgorszy. Ze względu na kwalifikacje olimpijskie i igrzyska w Paryżu tegoroczna Plusliga jest ściśnięta do bólu niczym korniszony upchnięte na siłę w słoiku. Sezon zamknie się w sześciu miesiącach, podczas których najlepsze zespoły będą musiały rozegrać nawet 54 spotkania! 30 w rundzie zasadniczej, 3 w Pucharze Polski, Superpuchar i maksymalnie 13 potyczek w Lidze Mistrzów (bo przecież znowu liczymy na pucharowy triumf jednej z trzech naszych drużyn). A jest jeszcze faza play-off Plusligi z konieczności ograniczona do minimum. W ćwierćfinale i półfinale odbędzie się mecz i rewanż z ewentualnym złotym setem, dopiero w finale walka będzie się toczyła do dwóch zwycięstw, co i tak jest daleko niezadowalającym rozwiązaniem, bo przecież to play-off jest solą halowych gier zespołowych. Na te starcia wszyscy czekamy z wypiekami na twarzy, odliczając kolejki fazy zasadniczej. W tym sezonie będziemy odliczać wyjątkowo szybko (bo liga będzie pędziła jak szalona, oferując nam po dwie rundy w tygodniu), za to do trzydziestu, bo po raz kolejny w elicie jest aż szesnaście zespołów.

To nie jest ani dobry, ani ciekawy system rozgrywek, a co gorsza ucierpią na nim najlepsi polscy siatkarze. Oni są obciążeni najbardziej, oni mają najmniej czasu na regenerację, odpoczynek fizyczny i psychiczny. Oby przetrwali ten szalony sezon w zdrowiu i bez kontuzji, bo przecież od nich będziemy wymagali w sierpniu 2024 roku olimpijskiego medalu.

System tegorocznych rozgrywek mógł wyglądać inaczej, przed jego rozpoczęciem były przecież ciekawe propozycje podzielenia ligi na dwie grupy, tak by ograniczyć liczbę spotkań w fazie zasadniczej i uratować play-off w takiej formule, jaką wszyscy najbardziej lubimy. Szesnaście klubów Plusligi jednogłośnie, jak jeden mąż, zagłosowało jednak za utrzymaniem tradycyjnej formuły pierwszej części rozgrywek. I właściwie można to zrozumieć. Dla słabszych klubów mecze u siebie z potentatami są najważniejszymi wydarzeniami w sezonie. Pierwsze spotkanie tegorocznych rozgrywek śledził komplet widzów, bo do Nysy zawitały gwiazdy Jastrzębskiego Węgla na czele z trzema mistrzami Europy i dwoma mistrzami olimpijskimi. Zabranie kibicom i sponsorom w Nysie, Lublinie, Radomiu czy Suwałkach takich widowisk byłoby okrucieństwem. Podobnie jak przedwczesne kończenie sezonu w klubach, które dostają dotacje z miast. Rozumiem argumenty, że młodzi Polacy muszą mieć gdzie grać i nie możemy pozwolić sobie na dobijanie ośrodków, które dzięki miejscu w elicie mogą liczyć na większe wsparcie sponsorów. Prezes PLS Artur Popko w rozmowie opublikowanej w wydaniu specjalnym „PS” poświęconym w całości Pluslidze (wciąż jest do kupienia) przekonuje, że większa liczba zespołów w elicie świadczy też o sile rozgrywek i ich prestiżu. I wyraża nadzieję, że to już ostatnie takie upchnięte kolanem rozgrywki, bo wreszcie CEV i FIVB mają się dogadać z krajowymi federacjami i stworzyć kalendarz na kolejne lata, który da więcej pola do popisu rozgrywkom ligowym. Chciałbym w to wierzyć, choć doprawdy trudno mi sobie wyobrazić, że działacze ze światowej i europejskiej federacji będą potrafili się dogadać i wezmą pod uwagę zdrowie zawodników, które do tej pory mieli za nic. Załóżmy jednak, że taka dobra zmiana w siatkówce się dokona. Wszakże światełkiem w tunelu jest zlikwidowanie przed Los Angeles 2028 olimpijskich turniejów kwalifikacyjnych (wreszcie!).

Tak czy siak uważam, że liczba drużyn w Pluslidze jak najszybciej się da (pewnie dopiero od sezonu 2025/26) powinna ulec zmniejszeniu, żeby choć trochę odciążyć reprezentantów Polski. Chyba że naprawdę chcemy ich zajechać…